JAK JA MOGŁAM TAK ŻYĆ

      Wrzucam następny kamyczek refleksji do postu

http://www.racjonalista.pl/kk.php/s,9813

    Moja dorosłość to także życie bez klosza. Teraz zorientowałam się, że może to być  z powodzeniem podciągnięte pod patologię, skoro żyłam w siermiężnych warunkach, bez udogodnień,  bez reklam  i bez wypasionych gadżetów.

    Przewracam kartki mojego istnienia i nie mogę się nadziwić, jak ja kiedyś mogłam obejść się bez WSZECHOBECNEJ INFORMACJI co mam jeść, by nie tyć,  co zażywać, by szczęśliwym być. W dodatku bez komórki, laptopa,  stu kanałów telewizyjnych. I jeszcze  żyć.

       Skąd miałam wiedzę, skoro nie było pana Google i nic nie podpowiedziała pani Wikipedia? A przy okazji ile dodatkowych nie – wiadomości i o mało co informacji  mnie ominęło. Musiałam być zwyczajnie niedouczona.

             Jak ja mogłam być dobrą matką, kiedy nie było słoiczków z potrawami, kubusiów, a jabłko i marchewkę sama ucierałam. Pieluchy tetrowe prałam codziennie, ponieważ o pampersach w ogółe nie słyszałam.

          Wyobraźcie sobie, jak okropna była moja kuchnia bez robotów, mikserów z glinianą makutrą w tle. Ręce opadają, gdy młodzi pytają, gdzie włożyć brudne naczynia, ponieważ zlew jest pełny.

No, właśnie, jak zmywać bez zmywarki?

          W jaki sposób można funkcjonować bez samochodu, kiedy trzeba przynieść chleb, liście sałaty, kebab i mandarynki. Dramat po prostu i tyle.

      Nie mogę pojąć, jak ja mogłam dobrze zasnąć, kiedy nie oglądałam tańca z gwiazdami, na dywaniku czy na lodzie. Jak ja w ogóle żyłam bez gwiazd na ściankach i bez gwiazdeczek reklamujących proszki, pasztety, konta bankowe, tanie kredyty,  margaryny czy jogurty.

       Rany Julek, nie do uwierzenia, ale nie było Plotka.pl, Pudelka.pl, Kozaczka.pl. Pojęcia nie mam, jak bez informacji kto z kim, jak była ubrana i co  pokazała w rozcięciu do pasa mogłam normalnie funkcjonować.

           Nachodzi mnie teraz niewesoła refleksja: jak też można było żyć bez reklam. No, jak? Skąd wiedziałam, co jest na lśniące włosy, świeży oddech, na porost, na ubytek, na złamanego paznokcia, na nagniotek, na wzdęcia i zgagę. Skąd wiedziałam, co mi przeczyści jelita, a nie kieszeń?

          Mam świadomość, że pewnie też nie byłam piękna, skoro nie miałam pogrubionych rzęs tuszem znanej marki, rozjaśnionego czoła, kremów na dzień, wieczór i noc, torebki i butów wiodących marek.

     Dlaczego nikt mi nie przypomniał, że mam pojędrnić pośladki, wyssać tłuszcz, martwić się cellulitem, zmarszczkami. Kiedy pojawił się siwy włos, rozczuliłam się, ponieważ przypomniała mi się znana piosenka. Pomyślałam, że to nie koniec, a normalne prawo natury. I tyle.

          Dlaczego nie znałam suplementów , które zrobiłyby ze mnie fit – baletnicę? Jak można było przeżyć bez płatków, jogurtów light, pastylek spalających tu i ówdzie, herbat i kaw wyszczuplających? Wprawdzie nie przypominam sobie, by gazety donosiły, że mam otłuszczone boki, niemniej wolałabym wiedzieć, co spali mi schaboszczaka w panierce smażonego na niezdrowym smalcu. Bo tak jadłam, niestety.

        Muszę się w tajemnicy przyznać, że przeżyłam. Nie mam nagniotków na mózgu, nikt mi kieszeni nie wysysał, nie wmasowywałam tony chemii w siebie i nawet teraz nie wierzę, że jogurt  czy  syrop ma wbudowany GPS, który rozróżnia panie od menów, mokry kaszel od suchego. 

          Ile mnie ominęło, że nie jadłam byczego jądra,  zupy z ptasiego gniazda, żywych ośmiornic, pieczonej świnki morskiej lub chomika, sproszkowanych mrówek i nadziewanego wielbłąda.

        Dziś może zrobię sushi, dokupię pałeczki, wasabi.  A co !  Kto bogatemu zabroni.

      Muszę Was jeszcze zapytać, jak ja mogłam żyć bez sushi ?

        I bez laptopa, fury i komóry i reklam. No, jak?

No, jak?