NIEZWYKŁE KOLORY ZWYCZAJNEGO TŁA

      Dziś słowo jest potężniejsze niż było kiedykolwiek. Wystarczy wpuścić go do kompa, a obleci cały świat i niespodziewanie powróci w nowej odsłonie. Może zawisnąć na chmurze, a za sto lat pradziad przeczyta i zdziwiony powie, co za problemy mieli ówcześni ludzie,  jak oni żyli, nic nie pojmuję.

      To był zwyczajny, szary dzień. Poszłam poszukać farby do pomalowania ścian w pokoju. Oczy biegały dookoła głowy, all inclusive, full opcji i full wypas w kolorach. Dzień zaczął się mienić od kolorów tęczy  oryginalnych  nazw farb.

      Za dawnych czasów najwięcej egzotyki było w kolorach samochodów. Ludziska pożądali błękitu paryskiego, kości słoniowej, niebieskiego ZOMO, piasku pustyni, czy sławnego bahama yellow. Te nazwy w siermiężnym PRL-u  wnosiły powiew wielkiego świata. Ponieważ słyszałam,  że obecnie modnym kolorem jest indygo, więc ten post piszę w modnym kolorze. Niech tam i ja w czymś modę doganiam.

      Niby kolory mi nieobce, bo znam nawet  szmaragd, amarant, lazuryt, alabastr, antracyt, cyklamen, grafit, heban, khaki itp., ale mój umysł nie był w stanie ogarnąć modnego  trendu malarstwa ściennego.

      Ponoć teraz farby mają nowe spojrzenie na świat i doceniają to, co duchowe w człowieku. Czy zdawaliście sobie sprawę, że taka jedna farba ma: uczucia, emocje, otwiera na świat, zapisuje nasze znaki na linii życia, otwiera na świat, budzi w nas nową świadomość, dostraja do energii świata i pozwala budować własną tożsamość? Kolory zanurzone w designie pulsują życiem, a nawet podobno bezapelacyjnie wpływają na naszą psyche. Nie wiem wprawdzie, jak to ktoś sprawdził, ale napisał, a my w to mamy uwierzyć.

      Czytam reklamy farb. Lukam jednym okiem na nazwy, lukam drugim okiem i myślę,  zresztą z pozytywnym wydźwiękiem, przecież nie chodzi – jak kiedyś – o powiew zachodniego świata, ponieważ Polacy mogą jeździć wszędzie. O co chodzi w tych nazwach, które czyta się jak tomik  współczesnej poezji. Przede wszystkim zaatakują twoje zmysły: Perłowoszare Poranki, Noc Roziskrzona Metalicznym Blaskiem Księżyca, Promienny Dzień, Bukiet Pierwiosnków, Ogniste Flamenco, Czar Prowansji, Wino z Cordoby, Malinowa Granada, Mury Alhambry, Złoto Cejlonu, Stepy Bengalu, Masala Chai, Buddyjskie Kadzidło. I czytam, jakie to są te farby mobilne, modne, luksusowe, nasycone, choć i tak uważam, że to nie farby, a nazwy są wyjątkowe, niepowtarzalne, niezwykłe i oryginalne. To nazwy mają osobowość, ponieważ mają nie tylko przybliżyć egzotyczne zakątki świata, ale i ukazać niemożliwość spełnienia potrzeb oraz nieosiągalność niektórych nieprzeciętnych marzeń przeciętniaka.

      Foldery odpowiedzą, gdybyś miał wątpliwości, że „Dynamiczna Czerwień zwiększa szanse na liczne awanse, bo łamie konwenanse i zwiększa finanse”,  „Siekiera, motyka, duży wór, ładnym kolorem jest Cytrynowy Tiul”, „Nie bądź jeleń – wybierz Monsunową Zieleń”, „Pokoloruj Polskę całą, dziś odcieni jest niemało. Zaszalejemy kolorami, Batystowy Fiolet z nami”. Te farby – jak ludzie – mają swoje nazwy, pisane są wielką literą, otoczone szacunkiem dużym poprzez wysokich lotów  rymy i czysto poetyckie niespotykane ujęcia, w których czuć „beztroskę i lekkość wiosennych łąk, a może tajemniczość morskich głębin”.  Czytasz, przecierasz oczy, a to o farby chodzi na zwykłą ścianę. Ale też pomyśl, jak twoja krzywa ściana odrapanego blokowiska zyska na znaczeniu, gdy pomalujesz ją Namiętnym Wieczorem. Wprawdzie przypomina mi dawny fiolet, ale taka nazwa podnosi prestiż i samoocenę ściany w oczach znajomych, którzy zapytają o kolor. Konia z rzędem temu, kto zgadnie, jaki kolor może mieć Namiętny Wieczór.  A jeszcze czytam podpowiedź, by łączyć go z Blue Velvet.

      Biorę do ręki „Kolorowe inspiracje”. Są  pory roku. Szukam wiosny, ale nie wiem, czym się różni wiosna groszkowa, leszczynowa, szczypiorkowa, nowalijkowa, koniczynowa, łąkowa, od tatarkowej.  Podpowiedzą. Lato ma full wypas – aż 13 nazw, chociaż nie rozumiem, dlaczego jest lato „żonkilowe”, skoro żonkile kwitną wiosną, ale pewnie nie wszyscy o tym wiedzą. Nie ma się co czepiać.

      A teraz zabawmy się w Holmsa, aby pomyśleć, czym się różni Chwila Refleksji od Świetlistego Refleksu, czy Zmysłowa Oliwka od Greckiej Oliwki?         Spróbujmy określić, chociaż w niejakim przybliżeniu, jaki kolor ma: Zagubiony List, Spełnione Marzenia, Miejski Rytm, Kompozycja Smaków, Sekretne Wyzwanie, Orientalny Taniec, Ukryte Pragnienia, Rozmowa Przyjaciół, Czuły Dotyk, Nuta Tajemnicy, czy Rzymska Łaźnia.

      Te kolory mają zniewolić, zainspirować zmysły do szukania niebanalnych rozwiązań. Ale te nazwy  także sugerują,, iż są rzeczy wręcz niemożliwe, niewykonalne.  Pewnych marzeń nigdy nie damy rady spełnić, bo nie osiągniemy i nie przekroczymy pewnego pułapu, ponieważ  jest coś poza naszym zasięgiem, poza  limitem i poza naszą wyobraźnią. 

      Perłowoszary poranek ze stepami Bengalu, murami Alhambry nie ma szans spełnienia w orientalnym tańcu z wysmakowanym winem z Cordoby, niestety. I choćbyś stanął na głowie, to i tak nie będziesz wiedział,  jakie znaki zapisała farba na linii twojego życia, jaką drogę otworzyła w nowy świat, jaką obudziła świadomość, jaką lekkość uzyskałeś, jakie konwenanse przełamała, jak zostałeś zniewolony zapisem w twojej księdze życia i jaką duchowość obudziła w tobie. Jedno jest pewne. Nie kupuj bezmyślnie żadnej farby. Ona ma ciebie zaprowadzić w inny wymiar wyimaginowanego świata.