CODZIENNIE ŚWIADOMIE I MĄDRZE ZMAGAJ SIĘ Z CHOROBĄ, CZYLI SZAŁU NIE MA, SKORO JEST RAK

     Czasem walną cię niespodziewanie otwarte drzwiczki nie tylko w czoło, ale i w mózg. Zatruje błogostan diagnoza: ma pan złośliwy nowotwór. No tak, szału nie ma, ponieważ masz wyrok. Na razie w zawieszeniu. Ta choroba z pewnością skraca życie, nie mniej jednak trzeba zebrać siły, aby móc z nią walczyć. Operacja, chemioterapia, radioterapia, brachyterapia i hormonoterapia przez co najmniej pięć lat. Już po operacji mogą być: krwiak, zakrzepica, a potem nowy wyrok. Przecież mogą być przerzuty. Może być też taki wyrok – niestety – bez zawieszenia: białko monoklonalne, nie wiadomo skąd, ale  po takiej dawce  — terapii czasem atakuje. I nie ma zmiłuj się, choćbyś na kolanach do Częstochowy. Dowiadujesz się przy okazji, że nowoczesne leki są właściwie poza twoim zasięgiem. To taka ukryta eutanazja. Zaczynasz więc  niezwykłą perspektywę zmagania się z chorobą, śmiercią i resztą cudu, jakim jest życie.

        Dla coraz liczniejszej rzeszy chorych codziennie walczących z chorobą nowotworową gorąco polecam książkę – wywiad K. Jabłońskiej z księdzem J. Kaczkowskim pt. „Szału nie ma, jest rak”. To książka właściwie dla wszystkich, którzy się urodzili.  I niech się nikt nie łudzi, że jego to nie dotyczy,  ponieważ sprawy ostateczne nie ominą nikogo. Każdy takoż umrzeć musi, skoro się urodził i nikt nie wie dnia ani godziny. 

        U ks. Jan Kaczkowskiego 1.06.2012 r. po raz drugi zdiagnozowano raka. Wcześniej była nerka, a obecnie nowotwór mózgu, glejak czwartego stopnia, co zwykle oznacza czternaście miesięcy życia.  Po dwóch operacjach, kolejnych chemioterapiach nadal działa na rzecz swojego hospicjum w Pucku. Jak mówi, pragnie  dobrze przeżyć swoją śmierć. Glejaka nie da się pozbyć, chyba że wytnie się cały mózg. Wiadomo, że w takiej sytuacji trzeba umieć poradzić sobie z lękiem. Należy się dowiedzieć o sedacji paliatywnej, ale w pierwszej kolejności warto zapoznać się z tekstem „Jak umiera ciało”.  Trepek sam spada z nogi. Ale też jeśli ktoś się urodził, będzie wcześniej czy później truchłem, więc chowanie głowy w piasek nikomu nic nie pomoże.

            Przyznam się, że tak niezwykle otwartego, kreatywnego, mądrego księdza, rzadko można spotkać. O jego wielkodusznym sercu niech świadczy fakt, że kiedy świętował otwarcie swojego hospicjum, zaprosił przedstawicieli innych wyznań, w tym świadków Jehowy. Potraktowani po ludzku i z szacunkiem, pragną umierać u katolickiego szefa, bo  „tu pracują same anioły” – mówią.

             Ten życiowo roztropnie mądry ksiądz ma ludzkie spojrzenie na ziemskie życie, proszę zatem przeczytać: „Mam swój autorski program religii. Na pierwszym spotkaniu z nową klasą zawsze pytałem: zaczynamy od początku życia, czy od końca?  I jeśli klasa zdecydowała,, że od początku, to zaczynałem od in vitro, potem szły na warsztat problemy bioetyczne środka życia, czyli śmierć mózgowa, przeszczepy, takie rzeczy jak piercing, tatuaże, sprawy dotyczące życia seksualnego (to podobno „czyn zasługujący na wieczną nagrodę” ), a na końcu była problematyka związana z medycyną paliatywną, czyli m.in. : eutanazja, terapia uporczywa, testament życia.

Nic o prorokach Starego Testamentu czy na przykład o Duchu Świętym?

Nie jestem w tym na tyle dobry, żeby mówić o tych ważnych sprawach w taki sposób, który zainteresowałby młodzież”.

           Podziwiać należy także Jego otwartość:  „jestem zawiedziony kościołem jako instytucją totalną, która ci mówi, co masz myśleć, która mówiąc o wolności i godności człowieka, często sama ją depcze”,  ” W Kościele pracuje się jak za komuny, to znaczy często się … nie pracuje.”  Chapeau bas za słowa odwagi. Ale i za humor : „Skoro tak szybko  go  ( przyp. mój: wina z Kany Galilejskiej ) zabrakło, to znaczy że biesiadnicy nieźle dali czadu”. Jak się nie uśmiechnąć, gdy  czytamy: „Nie wiem, co mi wycięli operujący mnie profesorowie – ale od czasu mojej drugiej operacji sprawy intymne zupełnie przestały mnie interesować.(…) I, kurczę – prawdę mówiąc – trochę mi ich brakuje”. Niezwykle wzruszają także sprawy wielkiej wagi „najprostszego gówna, którym nie w pełni sprawny człowiek, jakim teraz jestem, czasem się umaże. (…) Tata  – powiedziałbym – wyciera mnie do imentu”. Śmiać się ze swego dyskomfortu, ze swego wstydu i  bólu potrafi tylko wielkoduszny człowiek. Opisuje przywracanie relacji damsko – męskich, kiedy można np. w sylwestra spędzić noc we dwoje z szampanem przy świecach, bo niby  dlaczego  nie mogliby leżeć razem , a  „nawet się w tym łóżku kochać?” Podziwiać i brać przykład z takiego Księdza. Takie hospicjum tylko w Pucku, bo też jego szef to nie jest zwykły przełożony, ale wielkiego formatu otwarty umysł.

          Rady, które ks. Jan  daje chorym i zdrowym są bezcenne. Przede wszystkim jest przeciwny poświęcaniu się rodzin i trzymaniu chorego na siłę w domu. Apeluje o zaniechanie uporczywych terapii, pisze o braku mistycyzmu w fizjologii umierania, o mówieniu prawdy, o przeżywaniu smutku i rozpaczy. Opowiada, że w hospicjum jak w kropli wody odbija się cała prawda o człowieku, czyli jego świętość i jego podłość. Tu nie tylko ludzie odchodzą na drugi brzeg, ale również kłócą się, zrywają kontakty, walczą o majątki i oskarżają się o najgorsze rzeczy. Jak to w życiu ludzkim bywa, kiedy nasz świat jest taki niejednowymiarowy.

           Przygotowani na choroby, ze świadomie zaplanowaną chęcią walki, zaopatrzeni w wiedzę i koniecznie w dobry humor łagodniej przeżyjemy własną chorobę, a jak trzeba -własną śmierć. Z uśmiechem , pogodzeni, ufni i pamiętający,  „że zasadniczo osoby, które są po tamtej stronie, nie mają automatycznego wglądu w nasze życie”. Nici z podglądania ! Za to „następuje dynamiczny przyrost szczęścia”. Takie science fiction bez problemów, bo nic nie dotknie i nic nie boli. Nareszcie zasłużony święty spokój. I mój , i Twój okręt  –  żeglarzu –  płynie nieustannie, by dobić w końcu do brzegu.