O MIEJSKICH I WIEJSKICH SŁOIKACH JESIENNĄ PORĄ

       Na wrześniowe poczucie humoru wypijam jeden łyk aroniówki, zakładam kolorową apaszkę i idę zobaczyć, jak „jesień rozpostarła melancholii mglisty woal”. Chimeryczna pogoda nie przeszkadza, ponieważ krople dżdżu uwidaczniają strukturę roślin i uwydatniają kolor. Choćby takiej czerwonej jarzębiny. Wprawdzie klasyk śpiewał, że jego jesień „mimozami się zaczyna”, ale moja zaczyna się od jarzębiny i wszechobecnej nawłoci, która nieproszona zagościła  w ogródku.

         Jesień życia to również bogaty w doznania czas dojrzałości. Przecież to okres, kiedy nie musisz zdobywać żadnych ‚ mount everystów ‚ , biegunów, dachów świata. Nie musisz za wszelką cenę odnosić sukcesów, imponować podróżami, epatować smukłą sylwetką w rozmiarze 36. Kiedy byłam młoda (ha, ha – to ja byłam młoda? ) zwykle miałam kolorowe sny, a normalne życie wydawało mi się raczej szaro-smutne. Teraz, kiedy kolejne krzyżyki przyginają, to sny mam raczej bure, za to kiedy uchylę firanki,  od razu dostrzegam nasycone barwy, dojrzałe ogrodowe płody, prosty świat babiego lata. Bez letniego upału, który wypala mózg, bez szału kanikuły nawet woal bladych  promyczków staje się interesujący. Pełen zapachu macierzanki, mięty i dymu z ogniska przywiewanego przez wschodni wiatr. A jak smakują pieczone w ognisku ziemniaki, a i te kiełbaski czy jabłka nad ogniem. Tę wyborność smaków znajduję na blogu http://www.kneziowisko.pl  Tam także czuję owo umami, ten piąty niepowtarzalny smak związany ze słoninką, swojszczyzną, tysiącem rodzajów zwykłej-niezwykłej jajecznicy i ostatnio śliwkowym ciastem. Jak bezgranicznie trzeba kochać życie i lubić smak tego świata, by wydobyć z niebytu owo umami.

        Zachęcona przez Knezia po raz pierwszy suszyłam pomidory. Aż dostaję zadyszki od  robienia słoików z sałatkami, różą, sosami pomidorowymi i paprykowym ajwarem.  Suszę koper, listki róż, zioła. Dziś robię damaszkowe powidła. Potrwa to trochę, ale i przecierania co niemiara. Za to nie dodam ani grama cukru.

 

       Z wami podzielę się przepisem na gotową zupę pomidorową. Po otwarciu słoika półlitrowego dodaje się tylko pół litra gotowanej wody. I tyle, gotowe. Pożywną gotową zupę pomidorową  robię tak:

        5 kg pomidorów przepuszczam przez maszynkę, dodaję po 10 marchwi i  pietruszek, 2 pory, 2 selery, koper, ziele i laurowe liście. Gotujemy na wolnym ogniu w garnku o grubym dnie ok. 2 godz. Ja miksuję i przecieram przez sito. Można też wyjąć warzywa i nie przecierać. Do zupy dodać kostkę masła i mały pojemnik śmietany. Dodać sól, cukier do smaku. Zagotować. Przelać do słoików i koniecznie dodać zielony listek selera, bazylii i pietruszki. Zamykamy i gotujemy pół godziny.

           Jak myślicie, gdzie wędrują słoiki? I tu się mylicie. Właśnie że z miasta na wieś. Tak się porobiło, choć do niedawna pisano o słoikach, które wędrują ze wsi. I teraz mam problem. To jestem tym słoikiem, czy nie jestem? Z drugiej strony  – przecież robię te słoiki.

 

            A to jesienne podróżowanie w głąb siebie pragnę srebrnymi nitkami przesłać niekoniecznie w siną dal. To kolorowe liściowidzenie i to pajęcze witrażowanie pragnę posłać do wszystkich ludzi, którzy miłują ten dziwny świat.