JEŻELI MYŚLISZ, ŻE TWOJE ŻYCIE JEST DO CHRZANU, PRZECZYTAJ

        Myślisz sobie: moje życie jest nie tylko pod górkę , ale całkiem do chrzanu. Rozczaruję cię, przeczytaj, jakie dramatyczne i bez sensu wiedli życie herosi  i  bogowie .  Wystarczy wziąć do ręki książkę Ricka Riordana pt. „Greccy herosi według Percy’ego Jacksona”, nawet dyslektycy dadzą radę ją przeczytać.

       Każdy kiedyś poznał na  j.polskim i historii mity starożytnych Greków. Pragnął być tym podziwianym herosem, chciał mieć nadludzką moc i marzył, by inni go podziwiali. „Bierzcie więc do ręki płonące włócznie. Załóżcie lwie skóry, wypolerujcie tarcze i upewnijcie się, że macie strzały w kołczanie”, ponieważ lekko nie będzie. Nie myśl człowieku, że herosi mieli klawe życie, bo mieli do nieba blisko i z bogami żyli za pan brat. A nie wiesz tego najważniejszego, że trzeba było siec, mordować, przypiekać, wieszać, ścinać. Co poradzić, nikt przecież nie będzie fajtłapy uważał za bohatera. Musisz kogoś zabić, złupić, przechytrzyć, by wyjść na swoje. Przyjrzyj się – tym razem bez młodzieńczego retuszu – owym szemranym typkom spod ciemnej gwiazdy, krwiożerczym potworom, bezlitosnym, zawziętym, okrutnym bogom i herosom żyjącym ok. cztery tysiące lat temu. Zobacz te ciężkie przypadki życia do chrzanu, bo przecież zabijanie, ucinanie, okaleczanie i zatruwanie to nie jest bułka z masłem dla nikogo, nawet jeśli jest się podziwianym herosem.

        Na pierwszy rzut weźmy Psyche, najpiękniejszą istotę, obecnie powiedzielibyśmy mega piękność, bądź miss jakiegoś państwa. Wszyscy jej zazdrościli, dziewczyny obgadywały, chłopcy omijali z daleka, a ludzie, jak to ludziska wygadywali straszne rzeczy o pustej  głowie. Ojciec udał się aż do Delf, by zapytać, co dalej będzie z jego córką. Pytia nawąchawszy się oparów wulkanicznych, stwierdziła, że Psyche poślubi potwora, więc należy ubrać ją jak do trumny, zaprowadzić na szczyt skały. Wiadomo, rodzice tak zrobili, jak wyrocznia kazała, więc Psyche skoczyć musiała. Całe szczęście, że była piękna, ponieważ spodobała się Erosowi.  To on kazał Zefirowi ją uratować i przyprowadzić do siebie. Ale życie w złotym pałacu nie trwało długo, a wszystko za sprawą niedojrzałego męża, który robił, co mu mama kazała. Warto też wspomnieć o okrutnej teściowej, która przyszłą synową  upokarzała, straszyła lochem i pewnie sama osobiście rozerwałaby ją na strzępy, gdyby nie dbałość o stan wypolerowanych paznokci. Jeżeli myślisz, że masz złą teściową, to przeczytaj, jakie niebezpieczne dla życia cztery tortury potrafiła wymyślić swej ciężarnej synowej bogini Afrodyta. Na jej rozkaz musiała spać na gołej podłodze i jeść okruchy, które spadły ze stołu. Aż wreszcie Rada Olimpijska wzięła Psyche w obronę i uczyniła ją boginią ludzkiej duszy, bo co też znieść za życia musiała,  przechodzi ludzkie  i  boskie pojęcie.

        Akrizjos z Argos pod wpływem Wyroczni Delfickiej  (czyli takich współczesnych wróżbitów), postanowił zbić skrzynię z otworami, włożył córkę Danae z jej synkiem Perseuszem i wrzucił do morza. Dowiedział się bowiem od Pytii, że to wnuk go zabije i osiądzie  po nim na tronie. „Dla spokoju umysłu nie ma nic lepszego niż skazanie własnej córki i wnuka na powolną, straszliwą śmierć”. Król nie miał sobie nic do zarzucenia, przecież nikogo nie zabił, jedynie zostawił najbliższych na środku morza, a pewnikiem i w przypływie dobroci wywiercił otwory, by wpadły krople deszczu w razie pragnienia. Trzeba pamiętać, że komórek wtedy nie było, więc wezwanie pomocy nie wchodziło w grę. A jednak pomoc nadeszła, Perseusz został królem i przez przypadek zabił swojego dziadka w trakcie zawodów, kiedy rzucił dyskiem wtedy, gdy Akrizjos niebezpiecznie wychylił się, aby zobaczyć,  jaki też będzie wynik jego wnuka na tych zawodach.

        Faeton to facet, który z racji udziwnionego imienia, już w momencie urodzenia miał, że tak powiem, przechlapane. Po pierwsze naznaczony imieniem Lśnienie, nie mógł opędzić się od wyzwisk, po wtóre ojca właściwie nie miał, ponieważ Helios w dzień włóczył się po niebie, a wieczorami przesiadywał w ichnich pubach i klubach. Jak wiemy, bogów nie dotyczy przysięga „dopóki śmierć nas nie rozłączy”, więc urodziwy Helios zmył się szybko, a sfrustrowany Faeton wychowywał się bez ojca, za to z pozycji ziemia mógł towarzyszyć rydwanowi ojca po niebie. Marzył, że kiedyś pokaże kolesiom, jak powozi, a dziewczęta będą piszczały z zachwytu. I ta chwila po długich prośbach nadeszła. Niestety, Featon prawko oblał z powodu braku rozsądku i odpowiedzialności. Jak dostał te złote lejce do rąk, jak ruszył z kopyta, ile koni, tyle mocy o wschodzie słońca, to za dwadzieścia minut zrobiła się noc, a on dalej przekraczał strefy  klimatyczne. Widać cierpiał na ADHD (jak większość herosów), ponieważ nosiło go za bardzo, nie zatrzymał się, pędził jak wicher, ludzie na ziemi zamarzali z zimna. Dopiero zatrzymał go piorun Zeusa, a jak wiemy, uderzenia tego gromu nikt nie przeżyje. Faeton żywcem spłonął. Straszne, przecież był synem słonecznego boga.

        O Otrerze niewiele wiemy, bo przecież to tylko kobieta. Kiedyś to dopiero los kobiet był do chrzanu, do bani, a nawet i do kitu. Równie marny jak życie niewolnika. Bez prawa głosowania, bez majątku, bez głosu w domu. Najpierw należało wykonywać rozkazy ojca, który też wybierał męża, oczywiście tylko takiego z grubszym portfelem dla szczęścia kobiety, więc już z reguły  zramolałego, obleśnego starca, a potem to ten pan i władca decydował o każdym jej kroku. Wkurzona Otrera nie zgadzała się na rolę trzy w jednym, czyli praczki, kucharki, sprzątaczki swego wiekowego męża. Nie chciał dać jej rozwodu, to bez wahania ścięła mu głowę i jeszcze namówiła inne panie, by zrobiły to samo. Wkrótce miasta składały się z samych niewiast, a sława wojowniczek rozlała się na Grecję i Azję. O Amazonkach to już wszyscy słyszeli. (Nie mylić z Amazon, gdzie dostawa towaru za dwa dni). Podobno nawet obcinały sobie prawą pierś, by łatwiej było  strzelać z łuku. Wojownicze kobiety budziły postrach i nie dały sobie w kaszę dmuchać, a urzędować potrafiły równie dobrze jak chłopy, choćby z kolesiami od wina, czyli z cuchnącymi jabolem, przepraszam, winogronem –  towarzyszy Dionizosa. Tak było dopóki Otrera się nie zakochała w  Aresie. Miała z nim dwie słodkie dziewczynki lubujące się w różowych kolorach. Starsza Hippolita pewnie z okazji jakiegoś Dnia Dziecka dostała ten magiczny pas, ale i ona miała pecha jak pecha ma każdy z nas. Spotkała na swej drodze Heraklesa i przez przypadek  w zamęcie bitwy została zabita przez młodszą siostrę, a ta z kolei została pozbawiona życia przez Achillesa. O Amazonkach  niechże pamiętają panowie, ponieważ rozeźlone panie potrafią równie łatwo zdzielić w głowę, a jak trzeba, to całkiem wszystkich wyciąć w pień. Frustratom wszystko jedno.

        A jeśli po przeczytaniu powyższych historii, jeszcze zechcecie być boginiami, królami, czy herosami, oznacza to beznadziejny przypadek nadający się do natychmiastowego leczenia.