„…Ociec, prać? Prać!…inaczej…”

              Nie jestem w stanie zrozumieć poetyki prania. Nawet tego po oczach. Człowieku, połknij swój waleczny język. Skoro wiadomo, że możemy umrzeć nawet od jadowitych szpilek, więc po co ciągle wytaczasz ciężkie wojenne działa? I jeszcze nawołujesz, ba, wskazujesz palcem… ukrywasz pod sztandarami… i patrzysz, jak husarskie skrzydła nadal szumią w głowach.

        Tytuł zapożyczony z postu na blogu Note Jędrka – http://notejedrek.blog.pl/ Motywem przewodnim tego blogu jest myśl Salomona: „Gdzie będzie pycha, tam będzie i hańba, a gdzie pokora, tam mądrość.” Przeczytajmy uważnie poniższe mądre zdania,  pomyślmy, zastanówmy się, rozważmy i zbadajmy MY, WY, ONI:

        „Pamiętamy z Potopu – Kiemliczów, despotycznego ojca i mało rozgarniętych synów bliźniaków Kosmę i Damiana, ale dzielnych, bitnych i wiernych. Od dawna oni mi imponowali. Tytułem przypomnienia przytoczę fragment z Potopu :

– „To rzekłszy chwycił za kark pana Andrzeja ( tu mowa o Kmicicu – przyp. mój), a pan Andrzej chwycił jego; lecz poprzednio już dwaj młodzi Kiemlicze, Kosma i Damian, podnieśli się z ławy, sięgając rozczochranymi głowami aż do pułapu, i Kosma spytał:

-Ociec, prać?

-Prać!-odrzekł stary Kiemlicz dobywając szablę.

Wtem drzwi pękły i żołnierze zwalili się do izby; ale tuż za nimi, prawie na ich karkach, wjechała czeladź Kiemliczów”. Tyle opisu wystarczy, wszystko tam wtedy dookoła fruwało.

       Fajnie by się pisało, gdyby chodziło o tamte czasy, Kiemlicze wiedzieli wtedy kogo i za co prać mają, ale świat poszedł naprzód, inne są realia. Oni byli zasadniczo pozytywnymi bohaterami, owszem mieli wady, ale w obronie Ojczyzny stawali. Teraz spróbuję to odnieść do czasów niniejszych, tu i teraz, do sytuacji realnych, które miały lub mogą mieć miejsce. Wystarczy tylko odnaleźć takich, lub podobnych w działaniu Kiemliczów, pokazać te realne sytuacje, dzisiejszych Kmiciców itd. Poszukam na własnym podwórku, w moim środowisku, w naszym kraju, także i w świecie. Spróbujmy to odnieść do naszego życia społecznego, poszukajmy w sporcie, nade wszystko w polityce wewnętrznej, ale i zagranicznej. Do dziś przetrwały waśnie o miedzę, o stołki na szczeblu gminnym. Spory o przysłowiową „miedzę”, o wyrządzane wzajemne szkody kończą się często nie w ławach sądowych, ale na podwórku, w polu czy też przy płocie. Różnica polega na tym, że dzisiejsi Kiemlicze nie władają szablą tylko kłonicą, siekierą itp. Starszy rodu, bywa jakby Kmicicem, to jemu ufają. Zdarza się jeszcze na dyskotekach, w knajpach – popiją tacy i dalej jak u Sienkiewicza.

       W gminach klany zwalczają się do upadłego, skłóceni radni skaczą sobie do oczu. Nie dla idei, dla korzyści- trzeba załatwić jakąś zgodę, córce pracę itp. Przykłady ze sportu? Proszę bardzo, choćby w piłce nożnej i to na wszystkich szczeblach rozgrywek. Znane są wzajemne animozje kibiców różnych drużyn. Tam też są w tych grupach swojego rodzaju Kiemlicze, Kmicice wyróżniający się aktywnością. Dochodzi nawet do tzw. ustawek na neutralnym gruncie. Sam byłem kilka razy świadkiem na meczach jak próbowano rozstrzygać pojedynki także poza płytą boiska. W podanych przykładach nie zawsze wiadomo o co szło, często ot tak dla zasady, bo tak wypada, bo chcą się niektórzy po prostu wyżyć. Przychodzi komenda „Prać” i piorą. W polityce światowej też można pokazać jakieś podobieństwo. Są nacje szczególnie zadziorne, wszczynające konflikty nie wiadomo po co i dlaczego. Są dowódcy jak Kmicic, są bojownicy, komanda jak Kiemlicze, nawet najemnicy. Tu niestety to już nie zabawa, to giną ludzie, nie zawsze w słusznej sprawie. 

        To co według mnie najfajniejsze zostawiłem sobie na koniec. Mam na myśli wiele zdarzeń, które dzieją się u nas w polityce wewnętrznej. Na szczęście jak dotychczas, boje trwają na słowa i pióra. Niedaleka stąd droga do rękoczynów. Uczestniczą w tym różne grupy, jak wtedy u Sienkiewicza. Zwą się partiami, komitetami, mają swoje statuty, swoje programy. Każdy walczy o swoje, niby o dobro wspólne. Nawet obcych chcą prosić o pomoc, w obronie oczywiście Najjaśniejszej. Nie o prywatę, lecz ponoć o dobro wspólne idzie. W każdej z nich są liderzy, ale są też tacy co to świetnie „piorą” po oczach. Wybaczcie, z wiadomych powodów żadnej z tych partii nie przywołam wprost.  

                    Zastanówmy się jednak, biorąc do rozważań osobno każdą z nich, czy nie widzicie podobnych postaci jak w Potopie? Starego Kiemlicza u wszystkich odnajdzie, może nie wiekiem, ale sposobem bycia, oczy zawsze otwarte, ciągle tylko filują gdzie by tu jeszcze i coby tu jeszcze. Kosmów i Damianów to ci u nich dostatek. Co rusz słyszymy, że ten i tamten, tu i ówdzie coś zwinął, zachachmęcił, naciągnął. Tamci kradli, ci także ale inaczej. Tamci prali jak”ociec kazał”, ci także jak któryś z szeryfów każe. Piszą, mówią co im ślina na język przyniesie. Oczywiście zdarza się, że mówią, piszą prawdę, albo prawie prawdę. Generalnie to spotykamy się z subiektywnym punktem widzenia każdej ze stron. Ciekawe, że te „różne prawdy”, wszystkie chcą uzdrowić Rzeczpospolitą. Ostatnio coraz ostrzej sobie poczynają. Jedni mówią, że ukrócą igraszki Kosmom i Damianom, drudzy, że to zamach na demokrację. Różnica jaką widzę pomiędzy dawnym i dzisiejszym to taka, że innym był dawny PAN, innym jest dzisiejszy. Metody doskonalsze, reszta to samo. No i jeszcze jedno, dzisiejszy Kosma czy Damian to często profesorowie, ale jakby pozbawieni możliwości swojego twórczego myślenia. To tylko moje skojarzenie.

      Moi bohaterowie, których tu w poście zaakcentowałem w większości do jednoznacznie pozytywnych nie należą. Pewnie ich zachowania zweryfikuje w przyszłości historia. Bez problemu wszyscy odnajdują dla siebie wroga, wspomniana na początku „partyzantka” kwitnie, łupami się dzielą. Wystarczy słuchać, oglądać, czytać środki masowego przekazu by odnaleźć, może częściowe podobieństwo do pierwowzorów literackich. Także często odnajdujemy w dzisiejszych zdarzeniach potwierdzenie dawnych myśli, aforyzmów. A co myślicie o takim aforyzmie?: „ Coś się jednak w świecie zmieniło. Dawniej błaźni walczyli o miejsce przy tronie; dziś walczą o tron”.

       Ciarki przechodzą po grzbiecie, włosy stają na rękach, mózg się topi, gdy tyle bólu, troski i goryczy czytamy w powyższych słowach postu Pana Note Jędrka. A na dodatek jeszcze dziś czytam w prasie: „Prawdziwym problemem jest pytanie, czy Polsce znów uda się przetrwać bez rozlewu krwi.”  

        XXI wiek, za sobą mamy małą  Apokalipsę, holocaust, okupację, wojny i powstania, a nie możemy się wyzwolić z tego gumna i błagamy świętą kulę, by zechciała się znowu zjawić? Nie pamiętamy oblicza wojny, która ukazuje prawdziwą twarz człowieka? To nie tylko bohater, ale tchórz, cynik, zdrajca, okrutnik, ponieważ brak wszelkich norm moralnych wyzwala właśnie te cechy. Wiemy, jaki los może zgotować człowiek człowiekowi…

        Tu nie pomoże nawet ezopowy język. Tak łatwo zostaje się zaplutym karłem, esbekiem, zdrajcą,  człowiekiem drugiej kategorii. A my, w większości katolicy, zamiast uczyć miłości do człowieka w szkołach, z ambony, sejmu i mediów, przedkładamy własną próżność, swoje pawie pióra, urazy, władzę i stanowiska nad sprawy narodowe i nad moralne z Dekalogu. Trafnie to zauważył kiedyś W. Gombrowicz, że wyzwolić się z niedojrzałości nie jest łatwo i dajemy się zwyczajnie upupić. Zamiast świat oglądać w 3D, fascynujemy się podchodami, wojenkami i gorzkim laurem  WIELKIEGO NIC, od którego już wszyscy zaczadziejemy. Wszyscy, bez względu na środek, prawą, czy lewą stronę.

          Wstyd wielki… wykształcony, z tytułami, mieszkający w kulturalnej Europie, człowieku XXI wieku. Wstyd i tyle. Prać „to umi każdy debil” ( J. Nohavica).

    Zaraz, zaraz, a może to zwyczajnie za trudne dla kulturalnych, wyedukowanych, bywałych w świecie magistrów, doktorów, profesorów, by odwrócić bieg historii. Żebyśmy zamiast „prać”, zaczęli się po chrześcijańsku miłować, okazywać ludzkie miłosierdzie i wzajemnie szanować?