Pokazywanie wnętrzności tego świata

     Dziennikarstwo polega na pisaniu, czyli próbie zmuszenia ręki do „zlepienia” strumienia słów w logiczną, spójną całość. Kiedyś to dziennikarstwo było artystycznym rzemiosłem ludzi gromadzących ogromną wiedzę, doświadczonych, rzetelnych, kompetentnych, a przede wszystkim wiarygodnych.

        S. Cat-Mackiewicz, E. Kisch, K. Pruszyński, M. Wańkowicz, R. Kapuściński, K. Mroziewicz, W Jagielski i wielu innych to arystokracja dziennikarstwa. To nie tylko dziennikarze, ale i pisarze. Rzucali wszystko, jechali na koniec świata, bywali na frontach wojen, rzucali światu wyzwanie, byli wielojęzyczni, w tym serbski, turecki, arabski, czy aramejski (angielski to przecież język komputerów, coli i spokojnego świata). Mieli własne biblioteki, archiwa, robili notatki, zapamiętywali, pytali, kojarzyli, sprawdzali.

      Obecny reporting zjada szaraczka życia, dogadzanie niskim gustom, brak refleksji oraz spojrzenia z różnych stron na jeden temat. Dziennikarze wpadają w bagno polityki, publikują wywiady z osobami, których nie widzieli, opisują przygody, których nie przeżyli. Kłamstwa autorskie powszechne niczym australijski bumerang. No i chodzą w glorii, bo gonią te sensacje, gdyż taka moda czytania w gazetach i klikania na te niskopodłogowe „informacje”.

          Podłogowi dziennikarze sami odbierają sobie autorytet. Jak sfrustrowany musi być świat, jeśli cały żyje rozwodem Angeliny i Brada. (Czy dla nas to naprawdę takie ważne, że ktoś nie chce być razem?).  Co z nami jest nie tak, że klikamy na tak arcyważną dziennikarską informację, jak „prawdziwa płeć Lady Gagi” lub „Jestem pustakiem, ale chcecie to oglądać”. Ulubione zajęcie Polaków, oglądanie pustaków? Jak ci nie szkoda czasu na głupie ploty, człowieku.

          Małe umysły o wielkim ego zgadzają się na żywienie obsesjami małych ludzi typu  zarodki, macice. Niektórym panom, jak nie zachodzą, to obowiązkowo powinno się wszczepić tę ciążę! Głupota i niekompetencja powinny być natychmiast zablokowane i wyśmiane. Pojęcia nie mam, dlaczego zachwycamy się tym laniem wody. Nawet to nie woda, a para wodna rozmywająca się w mlecznych mgłach trwających całymi latami. A sfora dziennikarska produkuje i gloryfikuje wybrańców, półbogów, pomazańców i ulubionych z shopping queen. Skoro chcemy być księżniczkami, królami i jak te nocne ćmy kochamy spektakularny efekt, jaskrawy blask, błyskotki, więc bez refleksji, bezmyślnie lecimy, by się spalić w tym  świetle ognia. Na trzeźwo tego nie da się ogarnąć; sądzę, że nawet zbiorowa terapia nie pomoże na dziennikarskiego kaca, również  ten wstyd wreszcie przydałoby się zmyć raz na zawsze od uzależnień. Bycie pawiami na tym partyjniackim firmamencie szpalt, czy ogranymi gwiazdami telewizyjnych saloonów nie nobilituje, lecz znajduje zapotrzebowanie. Politycy muszą o sobie coś czytać, prawda?

         Kto widział dawniej serial „Przystanek Alaska”, ten po współczesne seriale  nie sięgnie, nie ten poziom chemii. W. Orliński pisze, że ” Kultura telewizyjna osiągnęła taki poziom wyrafinowania, że pożera własny ogon”, a K. Varga ledwie wstrzymuje odruch wymiotny od rewelacji typu „Kobieta z największym sztucznym biustem na świecie, Kobieta z brodą, Najgrubszy człowiek na świecie (…) Człowiek Kaseta, czyli z najszerszymi ustami, w których zmieściła się poprzecznie włożona stara kaseta VHS” . Tektura i wazelina razem zmielone i przeżute.  Rozum odjęło, więc głupota na wierzchu. Nie z żelaza, nie z marmuru współczesny margines marginesu, więc z czego? Żywienie się obsesjami, frustracjami i niemoralnością daje zwrotny efekt: niemoralne finansowanie partii, niemoralne pieniądze bankowej finansjery, niemoralne zarobki i transfery sportowców, niemoralne pensje prezesów spółek, niemoralne dojenie kraju przez partie, niemoralne zadłużanie i tak bez końca. Dziennikarze sami o sobie piszą: „spedaleni”, „publicysta, artysta albo innna glista”, „lewackie szmaty”, „kaszaloty”, „KOD-omici”. Inni wtórują  temu wariactwu i uciekają w ten boking wspaniałego upadku wieku. Piszą, że jeśli jesteś biedny, to zagraj, weź kredyt lub spraw sobie 500+. Od tych współczesnych doniesień pewny jest tylko czwarty wymiar i białe noce, a na deser białko ze strzykwy z sałatką z jasnoty i lebiodki oraz okłady z babki  (l a n c e t o w a t e j ).

       Dokument społeczny właściwie nie istnieje, komu chciałoby się sprawdzać informacje. Zauważyć można, że nie chodzi o obiektywizm naprawiania świata i ukazywanie dobrych rozwiązań, a podglądanie cudzych nieszczęść i bezmiaru cierpienia, ponieważ wizualizacja współczesności polega na ukazaniu stopnia przemocy, brutalności i przekraczaniu intymności w wersji coraz bardziej wyrafinowanej. Jeśli pamiętamy, że w czasie II wojny światowej nie wolno było fotoreporterom ukazywać martwych ludzi, to obecnie na niespotykaną skalę fotografują śmierć wszystkiego, co się rusza.  Wszak mamy cywilizację obrazkową. Internet nauczył nas, że czytać niekoniecznie chcemy,  ponoć ze względu na czas,  więc lubujemy się w mimesis zdjęcia zrobionego przy biurku na potrzeby tabloidów.  Koniecznie powinno szokować, na tym tłucze się szmal. K. Mroziewicz nazywa to dziennikarstwem dworskim, w którym atramentem jest wazelina, a  zdjęcia spreparowane i wyretuszowane.

         Weźmy do ręki „Wyznania” Augustyna, tam napisano: „Oto ludzie wędrują, aby podziwiać szczyty gór, spiętrzone fale morza, szeroko rozlane rzeki, ocean otaczający ziemię, obroty gwiazd. A siebie samych omijają.” Skoro lubujemy się w plugastwie, czas wracać do gęsiego pióra i cofnąć się w zamierzchłe wieki.