Kartoflisko to najciekawsze uzdrowisko

       

        Jako silnie dorosła kartofla wraz z innymi rozbierałam tego solanum tuberosum na czynniki drugie, a nawet trzecie, przy czym zaznaczam, że nie wypadło ani jedno oczko temu kartoflu.

          O jedzeniu nic nie napiszę, poza tym, że nie była to znana dieta pudełkowa ani żadna inna.   Trzeba uwierzyć na słowo, że takiej kiszki, zwyczajnej nadzwyczajnej kiełbasy, zup, gulaszu, kugla, słynnych ciast Klarki, czy znamienitych nalewek w żadnym supermarkecie na pewno nie dostaniecie.      

         Opiniotwórcza prawda o kartoflu została zapisana na złotożółtym kartonie, ponieważ   w tej bulwie dla plebsu jest   COŚ  niezwykłego, skoro zapisano, że ziemniak też człowiek (nie to, co burak). Ze smutkiem komunikuję, że reszta złotych myśli została niechcący zalana, żeby nie było wątpliwości: nie naleweczkami.

          Całą prawdę powiem na ucho. Poziom IQ po tych naleweczkach wzrasta niepomiernie. Sama siebie zadziwiłam jak bardzo, kiedy piłam w Wielkiej Wsi, a obudziłam się w Krakowie. (Będzie co wspominać, jak dobiję do tej pięćdziesiątki, hi, hi). Polski ziemniak niczym to egzotyczne pomelo urzekał niebywałym smakiem, a nawet gryfnie rozwiązywał języki. (Nadmienię, że chłopcy też mieli swoje uciechy, kiedy mogli bezkarnie łupić coś ze skóry). Za to została radość z pozyskania nowych znajomych.

         O moim intymnym związku też małe co nieco opowiem, albowiem stan równowagi był taki, że ze Starszą pomyliłyśmy smaki, czyli cukier z solą. Nic dziwnego, skoro to białe i to białe. Zestresowana byłam też niepomiernie, wiadomo, jak to przed pierwszym razem. Za to została we mnie radość z pozyskania nowych znajomych.

           Na tym prywatnym końcu pragnę złożyć hołd Organizatorom, czyli  SZANOWNEMU KNEZIOSTWU,  bo bez ich osobistego zaangażowania tego dnia wszyscy  Kartofliczanie spaliby grzecznie we własnych łóżeczkach, w tym i ja.

      Na kolanach składam podziękowanie Szanownej Wachmistrzowej, Szanownej Tetrykowej i Szanownej Klarce. Wiadomo, że było za co.

      Szanownemu Tetrykowi za pozwolenie na założenie klubu prozy ziemniaczanej.

         Szanownemu Szczurowi za cenne uwagi w temacie mojej pisaniny.

    Szanownemu Dudiemu za akompaniament do watrowiskowego śpiewnika.

          Szanownym Chorzowskim za odprowadzanie.

    Szanownym Opolskim za błyskotliwe uwagi, a Ali Babie za zorganizowanie kartofliskowego porządku.

        Pięknym Dziewczynkom za przypomnienie, że w młodości byliśmy dobrze ułożonymi i grzecznymi dziećmi.

     Szanownej Time z Szanownym Małżonkiem za uświetnienie Kartofliska swoimi osobami. Szkoda, że tak krótko, więc jeszce nie śmiałam zagadać.

          Szanownej Grażynce z Małżonkiem za miłą delikatność rozmowy.

          Jogurtowi Wachmistrza, bo z rąk go nie wypuszczałam, taki słodki.

           Nowym Przyjaciołom za te bąbelki radości, których jesienią nie za wiele.

              Wszystkim Szanownym Gościom za detronizację buractwa na rzecz przydania splendoru i zdroworozsądkową nobilitację szarych kartofli.

               Scyzorykiem należałoby uwiecznić  słowa E. Stachury: „Na pewno jest tak, że to, co przeżywasz z kimś, wspólnie z kimś – przeżywa się podwójnie.”  Kartoflisko z podkrakowskim sznytem ukazało,  CO WAŻNE  w jesiennym naszym czasie. Ten przaśny ziemniak nie tylko żywił, ale i bratał ludzi, a byli z różnych stron kraju.

          Cieszę się, że mogłam być z Wami Wszystkimi, ponieważ czas zatrzymany na Kartoflisku łączył, odmładzał i uzdrawiał.