Ta młodość przychodzi z wiekiem

               A. Schopenhauer napisał: „Pier­wsze czter­dzieści lat dos­tar­cza nam tek­stu, reszta jest komentarzem”. I to by się filozofowi sprawdziło, ponieważ są to lata szukania prostego wiolinowego klucza, niepowtarzalnych nutek szczęścia, rozpędzanie na cztery strony tego puchu mniszków – dmuchawców, za ulotnością chwili, za ułudą, za budowaniem. W tej powszedniości wszyscy byli potrącani przez latawce lat, unurzani w tej mierzwie, musieli patrzeć raz na koniec kija, raz na spławik, choć za K. Irzykowskim „wzdychali do względności i względów.” Rzad­ko myśli się o tym, co już jest, najczęściej pamiętamy o  brakach. I tu zaczynają się schody.  Udręka człowieka polega na niemożności zaspokojenia wszystkich potrzeb, więc Schopenhauer zaproponował dwa wyjścia, czyli albo wyzbycie się potrzeb, albo sztukę. Zakładam, że z formy kuszenia reklamą, czy  posiadania trudno  byłoby zrezygnować, więc pozostaje to drugie.

       Zaglądam na Wyspę ( http://madagaskar08.pl/), a tam piosenka J. Zwoźniaka pt. „Pokolenie”. Tekst zmusza do natychmiastowej repliki w sensie odpowiedzi na podaną frazę muzyczną w innej tonacji. 

         Witajcie w klubie wywiezionych w pole!

        Żyliśmy nie dość, że „tak po prostu z przyzwyczajenia”, to jeszcze cudzymi ideami i zawirowaniami losu na własne życzenie. Czasem wprawdzie ktoś nie wytrzymał i granat wybuchał, ale tuż za nim pojawiał się dylemat, czym wypełnić to swoje życie, kiedy zakładamy rezygnację z rzeczy mocnych, typu klubowe disco – błysko, czy pół litra do lustra, ponieważ szybko przekonujemy się, że jutro było wczoraj, na które ani Bodymax, ani ta kawa figo – fago marago podawana na Wyspie nie podniesie powieki, nie  mówiąc o kącikach ust.

           W końcu posłuchałam łosia  z Puszczy Białowieskiej (Bo łoś to jest ktoś na blogu http://wojciechgotkiewicz.blogspot.com) i spróbuję odśpiewać swoją arię stękającego o poranku. Wykręciłam tego pirueta, przestawiłam klepki na właściwe miejsce i zaczęłam odcinać kupony od szerokiej wstęgi drobnych radości, skoro rano wstałam. Wprawdzie siąpi, ale iglakom potrzeba wilgoci, wprawdzie chłodno, ale od czego mam dres. Posmarowałam kromkę grubo masłem, na to plasterek skwierczącego boczusia i cieszę się, Klarko (http://klarkamrozek.blogspot.com), że nie muszę dożyć tych stu lat w tym polskim spokojnym domu…(Skóra się marszczy, gdy czytam). Nastawiłam na płytę bukiet jarzyn zapamiętany z dawnych barów i puściłam muzykę, niech da czadu… O, rocku ów!  Myślenie i czucie podobne. A jakie teksty leciały z tej sceny!  Nie było tyle agresji, za to więcej szydzenia i parodii. ( Nikt nie uwierzy, ale i Kukiz był wówczas inny).  Kiedyś Mirosław Malec śpiewał, że nie jesteśmy stadem baranów, więc trzeba wiele zmienić, by życie nie stało się spełnianiem sztucznych potrzeb. Aktualne?

         Parafrazując Przyborę: życie jako forma spędzania czasu wreszcie zaczęło mnie interesować na tyle, że ośmielam się ogłosić myśl M. de Oliveira MŁODOŚĆ PRZYCHODZI Z WIEKIEM.  Wprawdzie Tetryk jako bystry człowiek zauważył przegłos  polski w wyrazie „przychodzi” i jemu wychodzi „przechodzi”, nie mniej morfologią  zbudowaną z naciskiem na słowotwórstwo i fleksję, zauważyłam, że samo słowo senior straciło  na znaczeniu. Pomyślmy,  po czym bowiem poznać tego seniora? Po siwych włosach? A skądże, sama jestem beżową  blondynką. Po brodzie? Tu słyszę śmiech wąsato – brodatych. Po ubraniu? To przyjrzyjcie się tym kucykom, opaskom, wisiorkom, szaliczkom po których widać stan równowagi wysokiej, mimo przeżytych dziesiątków lat różańca. A może po moherze, skoro coraz młodsi berety noszą? (moherowy sposób myślenia dotyczy czasem już młodzieży). Na Kartoflisku była czarująca  siedemdziesięcioośmiolatka z tabletem w dłoni. Nie sądzę, by ktoś mógł o niej powiedzieć, że jest staruszką.  {„Starsza ” może być co najwyżej nickiem dla zmylenia przeciwnika}. „Żródłem życia jest życie”, a nie upływający pesel, czy siwienie.

            Jako osobowość dysfunkcyjna („Należy blogerów traktować jako osoby z zaburzeniami typu borderline personality olisorder”), mam też swoje prawo, by wziąć tę kartę dań do wachlowania, by rozdać smaki i aromaty  w   s   z   y   s   t   k   i   m  utytłanym powszednią szamotaniną. Zdobyłam wszakże swój czarny pas Poniedzielskiego w przestawianiu wajchy, chodzeniu z kąta w kąt, modelowaniu kręgosłupów, wiązaniu końca z końcem, pouczaniu i oswajaniu cud-miód przekonań, dlatego pozwolę sobie puścić perskie oko oraz zmyć tę grubą niczym perski dywan zmorę  życia. Dobrze, że nic nie da się powtórzyć, toteż przenoszę się wirtualnie w rejony pól golfowych Costa Blanca, gdzie moja prosta  proza nikomu nie będzie przeszkadzać i nikt nie będzie wmawiał mi urojonych  idei, nie będzie uczył, jak żyć, w co wierzyć, jaką dietę stosować, co słuszne, a co nie. Nie dam się sterować, bo  też niczego nikt mi nie narzuci, skoro hiszpańskiego – nawet intuicyjnie – nie znam. Tak jak nie dam sobie wmówić, że jestem seniorem, tylko dlatego, że cała społeczność żyje tymi seniorami. Jakimi seniorami?

          Jedynie można mi postawić ozdobną kropkę pod tym pytajnikiem.