Jak znaleźć ten filozoficzny kamień

          Każdej cywilizacji towarzyszyły katastrofy, większe lub mniejsze, ale żyć w świecie, który nierówno ma pod sufitem, to dopiero wyzwanie. Człowiek na rozdrożu żyjący współcześnie musi mieć wszystko albo twarde, albo duże: duże auto, twardy dysk, duże „ego”, twardy tyłek… Ze zbiorową psychozą (gonienie Pokemonów, robienie selfie z przodu i z tyłu, uciekające brzozy, lajkowania, modyfikowania) stres musi być wszechobecny, czyli jedynie między drugą a siódmą rano życie staje się znośne, choćby z racji mniej widocznej kopaniny politycznej.

          Świat o tabloidowym umyśle sam zwolnił się z myślenia i zlamusiały pędzi razem z idiologicznymi wyzwaniami  ku przepaści.  I niech mu się nie wydaje, że pomoże szukanie śladów po tym wielkim potopie. Wysypka atopowa i tak, i tak zapewniona.  W jednym z blogów czytam: „Większość woli umrzeć, niż myśleć, co ma tę zaletę, że chociaż raz w życiu się sprawdzi.”  W tonacji dell’arte idę o jedną myśl dalej, bo jak mówią piłkarze:  NAWET DO KIWANIA NOGĄ,  POTRZEBNA JEST GŁOWA.

         Laureat nagrody Nobla J. Stiglitz przestrzega przed światem, w którym „ogon merda psem”, a Światowe Forum Ekonomiczne przypomina wystawne przyjęcia w monarchii austro – węgierskiej, gdzie wszyscy tańczą walca, a po polsku inaczej – chocholi taniec. Pokoloryzowany sztucznie  toczy się chaotycznie ku miliardowym fortunom, wojnom, koncernom, międzynarodowym spekulacjom, dyktaturom, grabieży bogactw narodowych (czytałam, że cała Afryka już tak jest wyprzedana), zatruciom ziemi, powietrza i wody. W. Ziewiec w art. pt. „Interpretacja globalizacji” pisze: „O dalszym losie globalizacji zadecydować muszą ludzie – nie poszczególne jednostki, przedstawiciele krajowych rządów, reprezentanci międzynarodowych ugrupowań, lecz społeczeństwo obywatelskie.  Gdzie takie istnieje?

          Zacznijmy od symbolu tej króliczej wyspy w Japonii. Dwa tysiące lat temu było nas na Ziemi około 200 milionów, obecnie przeszło siedem miliardów. Co roku przybywa 80 milionów ludzi, czyli tyle, ile liczy Egipt. Tę ludzką masę trzeba ogrzać, wykarmić, odziać, zapewnić jej rozrywkę i dach nad głową. Przybywa samochodów i spalin zatruwających środowisko. Nasz gatunek od bieguna do bieguna zaśmiecił metalami ciężkimi, czy plastikami nie tylko ziemię, ale i wodę oceaniczną oraz powietrze. Stajemy się fabryką nawozów,  śmieci, przeławiamy oceany, a nawet zabieramy zwierzętom ich siedziby, bo musimy jeść, pić, wydalać i żyć w coraz większym dobrobycie. [Rocznie produkujemy 70 mld zwierząt na mięso i nie tylko Argentyna na potęgę wycina lasy na pastwiska]. Tyle spraw, które powinny unosić brwi, a przynajmniej obudzić ów gen niepokoju z powodu tego obłędu w oczach.

         Zwiększa się dystans między społecznościami: 147 prezesów trzyma lejce powozu zwanego światem. I tu nie chodzi o li tylko niemoralne zarobki, czyli o garstkę robiącą niebotyczną kasę, ale centralizowanie i mega władzę, wpływającą na politykę. Podobno bogactwo  najzamożniejszych 447 osób jest większe niż majątek uboższej połowy ludzkości. A przepaść ciągle się powiększa. Zwykłym śmiertelnikom prawa będą z pewnością ograniczane aż do wykluczenia włącznie. Niechże te łączące się firmy w coraz potężniejsze korporacje wiedzą, że pracują w tym uniformie dla rzeszy ludzi w podkoszulkach. Tsunami wcześniej czy później przyjdzie, a wraz z tą falą pójdą na dno i krawaty, i  t-shirty.

           Prof. Z. Bauman twierdzi, że kryzys świata napędza ludzkie nienasycenie (i głupota, powiedzmy to otwarcie). Miałkie umysły uzależniły się nie tylko od używek, ale i od konsumpcjonizmu coraz to nowszych gadżetów. W tyle głowy miejmy zakodowaną informację, że w wyniku niedożywienia i braku higieny umiera codziennie trzy wieże World Trade Center. Równolegle bombardowani jesteśmy wiadomościami o tym, jak ludzkość obdarowywuje swoich pupili wymyślnymi płaszczykami i obrożami wysadzanymi diamentami. Z jednej strony dobieramy psy i koty do wystroju domu i torebki, a z drugiej tworzymy getta, w których przymarzają do własnych klatek, bo uśpić nie wolno (Co innego taki kurczak na miliardy usypiany). W tej sytuacji spokój zapewne znaleźć można jedynie na fotelu dentysty…

           A co wiemy na pewno? NIC. W ekranowe zapewnienie złudzenia, że będzie coraz lepiej, pewnie wielu wylogowanych z realu uwierzy. Nie mniej, tylko szaleńcy mogą myśleć, że na Ziemi, która ma przecież ograniczone rozmiary, można w nieskończoność zwiększać konsumpcję, dokładać coraz więcej dopalaczy do żywności i rozmnażać się w nieskończoność. Zza reklam i ekranów tabletów nie widać tonącego Titanica. Tylko patrzeć, jak wyleje się karmiona złudzeniami i socjalem spadającym niczym manna z nieba (zamiast cyklem praca=zysk, a ten przekłada się na płace i inwestycje) przeludniona Afryka, a po niej Azja. Miejmy chociaż tego świadomość, jeśli skóra outsiderów nie powiadamia, że szaleństwem jest uciekanie od problemów w tematy zastępcze typu komu rzucić kromkę chleba… Jakbyśmy nie byli z tego świata. 

               W średniowieczu powszechnie obchodzono Święto Głupców. Podczas niego można było bezkarnie obrażać wszystkich, nawet króla. „Święto było manifestacją niezależności, wyśmiewało nieudolność oraz nadużycia władzy (zarówno świeckiej jak i duchownej).”  Skoro jest Święto Wiatru Halnego, Dzień Masturbacji, Kozy, Naleśnika, Mleka, Ręcznika, Dzień Bez Stanika, Krawata, a nawet Bez Bielizny, to czemu nie może być Głupca? Widocznie za wcześnie uznano, że głupców brak. Może czas się zastanowić, dlaczego obecnie tyle świąt ku rozmaitych czci, a tak ważnego nie ma? Czas święto przywrócić dla pożytku naszego.