Koniec wersalu, Europejczyku

        Nazwa Europy wywodzi się z greckiego słowa Εὐρώπη (Europe) i zwykle poprzez łacińską formę Europa weszła do niemal wszystkich języków świata. Europos, czyli „łagodnie wznoszący się”, „zachód”. Inne teorie wywodzą pochodzenia nazwy od semickiego słowa oznaczającego „ciemny”. I to wszystko ma swoje uzasadnienie.

      Europa z dawien dawna była kontynentem światowego dyktatu w dziedzinie kultury, wiedzy, sztuki. Młodzi, zdolni ciągnęli do Krakowa, do Paryża, do Padwy po nauki.  Sam Wersal to niezwykły pałac kojarzony z przepychem (jego utrzymanie kosztowało 1/10 wydatków rocznych budżetu Francji)  i elegancją. W czasach obecnych wersal oznacza dworność, etykietę, celebrę,  konwenans, wyższą sferę. Ale współczesnie ów wersal to – niestety – antyk, czas przebrzmiały. W Europie wersalu jakby coraz mniej, savoir – vivru nie widać, galanterii brak, co innego na topie, a grzeczności i dobrych manier ze świecą szukać na starym, dobrym kontynencie.

       Europejczyk kojarzony jest jako wykształcony, kulturalny, inteligentny człowiek nauki i wiedzy. Uważny obserwator zauważy jednak ewidentne zubożenie w nauki i sztuki obecnych lat, mimo że  Wersal nadal epatuje wytwornością stylu. Wiedza jest de’mode’, niepopularna jest nauka. Komu w naszej epoce potrzebna jest filozofia, sztuka, literatura piękna? Kto czyta poezję? Nieliczni, ponieważ to podobno czystej wody anachronizm. Inna epoka, to i trendy inne.  Jeśli ktoś jedzie do Włoch, to nie po nauki, a na narty; jeśli do Francji, to nie dla Luwru, a raczej dla dyktatu modnych ciuchów, bądź dla fotografii ze znaną wieżą. Jeżeli mieszkaniec Europy zechce czasem coś poznać, wystarczy wpisać w Google. Wiedza na skinienie klawisza.          

         Dawniej miał miejsce dokuczliwy analfabetyzm. Obecnie, chociaż wszyscy umiemy czytać, niechętnie sięgamy po książkę. Oczywiście, wymówką jest brak czasu. Cóż, takie czasy, że wszystko mamy podane na tacy, choć z dużą dozą prawdopodobieństwa, że to jest nie tylko zmielone, ale i przeżute przez te morza bredni płynące z całego świata. Zapodane gotowce zagłuszają nieczyste sumienia, że refleksji brak. Bo też prawdę powiedziawszy, SZOK za SZOKIEM: „pokazała się dwa razy w tej samej sukni”, „Może nie mieć na chleb, ale na szampan musi”,  „Bije ją…Ojciec Mateusz.” Obecnie takie fakty są wysoko notowane jako odkrywcze i na pierwszych stronach popularne, jako że tym się karmimy na co dzień.

           Koniec cywilizacji zdrowego rozsądku uwieszony za tym pasem. Stan hibernacji  europejskich społeczeństw widoczny przy udanych wyborach taniego populizmu. Bez cienia myśli choćby w oczach, że skoro rząd nic nie ma, więc komuś innemu musi zabrać. Hasła nie są odkrywcze, mechanizm znany, więc popularny długo będzie.

             Język jako pierwszy zszedł z piedestału. Kochani, dobry smak już na Starym Kontynencie nie obowiązuje. Wolno obrzucać się bulterierami, dyplomatołkami, łże-elitą, a i z tej świętej telewizyjnej estrady słychać na okrągło, jacy to jesteśmy zaj…ści, choć może nie doczytano się etymologii słowa, które z pewnością pochodzi od znanego wulgaryzmu związanego z seksem. Kiedyś było prościej, jeśli od czegoś trzeba było zacząć, zaczynało się od całowania w rękę, a dalej to już szło. Zresztą dyżurne tematy to film, książka. Obecnie przebrzmiały trend, passe’, bo ktoś coś przeczytał? (nawet zanikło w narodzie obdarowywanie się książkami). Król  Zygmunt z wysokości patrzy i pewnikiem puka się w czoło na  nasz brak oczytania, przy jednoczesnej wierze w cuda, bo kiedy w niedzielę zjemy wodorosty zdrowia, to już w poniedziałek czujemy przypływ sił witalnych. 

        Europejczyk ma – niestety – coraz więcej na tej twarzy zaciętości, ksenofobii, jadu, nienawiści. Nie zakryje tego, choćby nałożył te kilogramy pudru, różu i podkładu. Przezskórnie widać, a zmyć wodą  (nawet święconą)  nijak się nie da.

             I jakim trzeba być samotnym człowiekiem, by cały czas siedzieć w tablecie i oglądać tę literaturę pośladków, poezję rozwodów, sztukę zdrad, rzeźby torsów, a potem zamiast książkę zabrać na spacer, wziąć piwo. (Jakaż elegancja Francja to modne chodzenie z puszką). 

       Szanowny dwupaku, mierzenie popularności liczbą lubików jest może i fascynujące, ale jakimś nieszczęśliwym trafem  SZCZĘŚCIE  Tatarkiewicza omija wirtualnych. Mrowie żyjące 24 godziny on – line wie, że nic za darmo. Bloger Max trafnie zauważył: ” nawet struganie wariata też kosztuje.”

          Nie wszystko jest passe’ re’cent. Jedzenie  j e s z c z e  pozostało wysublimowane. Bez musu nic nie zjesz, bowiem to saute’ jest passe’. Zajrzyj do swojej lodówki pełnej śmieciowego dobra, gdy tymczasem w ramach najnowszego krzyku diety powinien grasować jeno ten pingwin, a dla głodomorów przeznaczono ślimacze wątróbki, kiszone ogryzki jabłkowe, jadalny mech, podsuszone skórki pomidorowe oraz rybia sperma. Inclusive widać rybim okiem na partach celebry. Exclusive, prawie Wersal.

http://lublin.wyborcza.pl/lublin/1,48724,16777243,Jadalny_mech_i_kora__Co_nam_funduja_lubelskie_restauracje.html

           Ludzka myśl – niczym  to pojęcie – przechodzi w mrowienie członków. Europejczyku, co ty bierzesz, że twój umysł zaćpany tym techno logic, więc nie zauważasz, że wyzbyłeś się swojej przestrzeni, media ci dyktują, podsuwają, prowadzą, a tak prawdę powiedziawszy, dziesiąta i jedenasta władza ma możliwość manipulowania gustami.  Tego mamy wybrać, tak się ubrać, w to wierzyć, tego nie jeść, albo takie choroby przechodzimy (jak ten straszak – gluten, zdiagnozowany dla wszystkich).  Z tego faktu niezbicie wynika, że recepta  wydaje się być potrzebna przy współcześnie niskiej odporności organizmów. Po takiej informacji znany skądinąd Johnnie Walker zamienił się w befsztyk w ramach tej znanej terapii wstrząsowej.

            

           .