Boski Apollo przeżywa szok na naszej planecie (1)

     

        Przez ponad cztery tysiące lat wiodłem sielakowe życie na Olimpie. Pewnego razu tak rozgniewałem mego ojca  Zeusa, że ten za karę postanowił strącić mnie z Olimpu na Ziemię. Nie powiem, nawet się ucieszyłem. Widywałem z góry te piękne miasta pełne życia i zadowolonych ludzi. Wyobrażałem sobie, jak wsiądę do maserati, zajadę do luksusowego hotelu, zamówię wyborne jedzenie, a potem będę odpoczywać na słonecznym wybrzeżu. Tymczasem, proszę sobie wyobrazić, że ląduję w ciele grubego nastolatka z pryszczami na twarzy, ubrany w tenisówki i sweterek w serek. Popatrzyłem na siebie i od razu skwitowałem: no, oferma i tyle…

        Po wylądowaniu na Ziemi przeżyłem prawdziwy szok. Stanąłem na tym nieświeżym chodniku i od razu zostałem skopany przez dwóch opryszków, mimo że grzecznie przedstawiłem się: Apollo jestem. Uwolniła mnie w końcu dziewczyna, Meg. W podziękowaniu zaprosiłem ją na lody. Ale obciach – zaśmiała się – mogę dać się zaprosić jedynie na wegańskie babeczki. Paliły w język, bo podobno były na ostro z chili, a w dodatku miały smak wulkanicznego pyłu. Jak ludzie mogą jeść coś takiego? Zdałem sobie sprawę z tego, że życie człowieka to wieczna trauma. Człapałem  po śniegu z deszczem i myślałem: Ludzie, jak wy możecie żyć w tym brudzie, śniegu i błocie?

         Trząsłem się z zimna, mijałem pędzące tłumy i co rusz spotykałem smutne dzieci trzymające telefony. Zacząłem im współczuć. (Szkoda, że Apollo nie załapał się na polskie podwórkowe chowanie z kolanami w strupach, obdartymi porciętami i pajdą chleba z cukrem).  Zauważyłem, że tu, na Ziemi,  c z ł o w i  e k  jest  n i e w a ż n y   choćby był bogiem, bo tu liczy się tylko gruby portfel. I nie ma nic za darmo. Przytłaczająca dygresja, więc choć szedłem do domu Meg, żołądek skręcał mi się z niepewności i strachu.

          Rano dostałem śmierdzący dezodorant, aby podobno tak pachniały moje pachy. Cóż, taki urok bycia. Mimo że uważnie przyglądam się logice życia, to nie pojmuję człowieka. Kiedy chodzi do szkoły, miga się z wuefu, bierze zaświadczenia, że ćwiczyć nie może, a kiedy dorośnie, potrzebuje siłowni i osobistych trenerów, którzy zmuszają go do ruszania się, ale już w domu znowu jest przyspawany do kanap i foteli, ćwiczy tylko te palce na klawiaturze.  Ludzie głupio uczepili się skóry, że ma być młoda i gładka, więc wydają majątek na zabiegi, a przecież to bitwa z góry przegrana. Skoro człowiek ma ograniczoną  przydatność do użytku, to i tak w końcu ta skóra mu obwiśnie, no nie. I po co się tak dołować?

           Mówiłem ludziom: uważajcie na przyszłość. Nie chcą słuchać, bo są  zapatrzeni w te swoje technologie. Oczy przepasane innowacjami nie dostrzegają niebezpieczeństwa. A tymczasem myśmy to już przerabiali tysiące lat temu. Dedal wciąż tworzył nowe maszyny albo stare ulepszał. Nawet Labiryntowi usiłował dać świadomość. Zawierzył jak ludzie sztucznej inteligencji. I nawet jak ci ludzie nie był przerażony, że SI ma przewagę nad słabo rozwiniętymi zmysłami człowieka, który ciągle musi szukać kogoś, by obarczyć go winą za swoje kłopoty.

            Ja, bóg Apollo, oświadczam, że na Ziemi nie czuję zrozumienia. Chciałem poszukać  porady w Delfach, ale akurat tę wyrocznię niemądrze zlikwidowano. Posiadanie racji to dopiero prawdziwe brzemię. Przedni płat mózgu nieraz musiał wykonywać niezbyt bezpieczne salta, a skrzydełka miksera wwiercały się w mózg z powodu braku zasad i z powodu panującego CHAOSU. Podejrzewam, że nawet to picie  n e k t a r u   niewiele pomoże. Nie znają smaku prawdziwego nektaru, więc sok nie zadziała. Chciałbym stąd uciec. Ale gdzie, może ktoś przytomnie mi podpowie?  Zresztą za przeproszeniem, jakby to wyglądało, żeby bóg latał lotniczymi liniami rejsowymi?

      {  Moje przemyślenia na podstawie książki  Ricka Riordana pt. „Apollo i boskie próby” T.1 }.