Rozwiązły koniec starego roku

          Wszem i wobec wiadomo, że końcówka roku jest niezmiernie udana,  co przekłada się także na każdą kieszeń. Najpierw bowiem przyszedł Mikołaj, następnie Aniołek zwany też Gwiazdorem, wkrótce Sylwester, a w końcu krok po kroku  Nowy Rok. On odmłodniał, jednakowoż dziwnym trafem ludzi postarzył, co zresztą sama zgrabnie tuszuję tym, że przez ten rok przybyło wiele doświadczenia życiowego w tych nienazwanych pragnieniach długich życzeń i zamierzonych intencji.

        Jednakowoż nasze życie jest ciągle za krótkie, aby wszystkie marzenia zrealizować, a pragnienia przekuć w ten herkulesowy wyczyn. Cóż poradzić, kiedy to nasze życie objęte jest widoczną ochroną  (jak te smardze niegdyś popularne w naszej kuchni).

           Nie musi być tak perfekcyjnie, żeby wszystko było idealne. Dobrze jest czasem posmakować chociaż tego AROMATU absolutnej rozpusty raju dla smakoszy  w tej różowej Tuluzie. Rozpusta uzasadniona, każdy przecież chciałby spróbować tego dojrzewającego, niepasteryzowanego czarnego sera koziego, czarnej tuluskiej szynki, czy czarnej trufli. Cóż, że kolor wzięty z ziemi, skoro aromat tych smakołyków głowę urywa.

      A na noworocznego kaca potrawy muszą mieć silny aromat i ostre przyprawy. Ja znam na kaca dwie rady:  nie trzeźwieć albo  nie przeholować .  W tej blogowej kuchni to jest tak, że albo solą, albo pieprzą, jakby innych przypraw nie było.  I jakby nie było tego  żubra… Pamiętajmy, że każdy  kac niewłaściwie stosowany  może zagrażać naszemu zdrowiu lub życiu. Jeśli już ta głowa musi boleć, to moja propozycja menu jest następująca:

          Zacznijmy od przystawki. Idealne będą gałązki selera naciowego, które wkłada się do sosu, dipu, czy musztardówki. I z namaszczeniem żuje, międli, smakuje, rozgryza. Seler jest afrodyzjakiem, więc skarpetki z nóg… Zupa to albo barszcz czerwony, albo w trudniejszych przypadkach sama woda spod kiszonych ogórców. Na drugie danie roztopić różne pleśniowe sery (w szczególności  te o zapachu spoconego trampka), wrzucić  ugotowane spaghetti,  posypać startym parmezanem, by poczuć wreszcie tę jedwabistość w ustach. Jedną nitkę makaronu jemy we dwoje, czyli każdy ze swojego końca. I przyjemność, i zabawa. Proste to i lepsze niż kałamarnica, żabnica i ośmiornica razem wzięte. A tak nawiasem mówiąc, w ramach unarodowienia Polski, warto się zastanowić, co zrobić z obcymi nazwami potraw: spaghetti bolognese, ruskie pierogi, sernik wiedeński, ravioli, śledź po japońsku, smoothie. Trzeba koniecznie pozostawić kołtuny w polskiej śmietance.

         Potem to już czas na jakieś  niepasteryzowane, chmielone na zimno…          Alkoholu wcześniej nie radzę kupować, ponieważ wg  Piotra O. to produkt  n a j b a r d z i e j  n i e t r w a ł y,  a ten Watrowicz wie, co mówi…  Niemniej  – całowanie pod jemiołą wskazane.

           Coś mi się zdaje, że sama też zasłużyłam na sylwestrowego drinka.