Świetlane życie w tych wielkomiejskich światłach

        Hallo, jesteś z miasta, czyli żyjesz w tyglu ludzkiego roju. Ten rój nie wytwarza miodu, a produkuje śmieci oraz swoisty zapach spalin zmiksowanych z  cuchnącymi zsypami, odchodami, smrodem rozkładających się rzeczy, potem ubrań, fetorem ścieków, słowem, odpadami naszego życia. Strach pomyśleć, co będzie, gdy przyjmie się lansowana teza, iż częste mycie nie jest wskazane, a jeśli prać, to tylko w orzechach.

          Światła miasta to osobny temat, choć większość ślepo wpatrzona w to rozbłyskane migotanie, więc jak te ćmy opalają sobie skrzydełka. Rój ludzki  przestrzeń  dodatkowo doświetla świecącymi smartfonami nawet przejścia dla pieszych, czy miejsca spacerów z dziećmi. Miasto nęci wygodą, ciepłem, lepszym dostępem do opieki medycznej, kultury, a przede wszystkim  rozrywki full wypas – dopóki jest zdrowie.

             Miasto widziane okiem przyjezdnego jawi się jako miejsce niezbyt przystępne, ponieważ daje odczuć swoją wyższość nad resztą świata, czyli słoikami. Przybysza zaskoczy fakt, że w aglomeracji miejskiej może wszystko dzielić. Nawet ten przysłowiowy stół także inicjuje podziały. Obecnie właściwie tylko prowincja je obiad; wielkomiejscy idą na lunch lub lunch break („Wiesz, ostatnio na lancz brejku usłyszałem anegdotkę, że jak kolega wraca z pracy, to jego komputer na dzień dobry macha jostickiem”).

          Na lanczu je się kaszę kinoa z solą himalajską i sałatką sacla, pina coladę zamiast mannę na słodko, czy kkwabaegi, bo lepiej brzmi niż pączki. Ludzi dzieli też dress code, gdzie ważny jest nie tylko fason szaliczka, ale i sposób jego  wiązania. Dzieci przyjezdnych od razu zainteresowane są pieniędzmi w fontannach („Tato, patrz, jacy rozrzutni, a potem będą mówić, że im brakuje”).

             Ścisk straszy odmiennością, budzi lęk („Ale asfalt”, „Nie podchodź za blisko do tych tatuaży”). Bolą kolejki po wszystko, a przecenione chińskie bokserki czy warzywna sałatka ( a jeszcze trzy dni temu była droga, bo była wtedy pewnie  świeższa) idą jak te ciepłe, odmrożone bułeczki. Tylko tu usłyszysz w domofonie: Proszę otworzyć, przynoszę rozdać nowe fanty. Na pytanie: –  Jakie?, usłyszysz: – Nowe promocyjne ceny ciast i ciasteczek. Inna rzecz, że to było już po świętach. Tu znajdziesz salony od manicure po salony masażu, których jest bez liku. I tak ajurwedyjski na cztery ręce za 340 zł, ugniatający lomi lomi nu za 320 zł, dotyk orientu dla dwojga za 500 zł. Wymasować możesz sobie wszystko, nawet pępek i pewnie nie wiesz, że ten masaż pępka stymuluje pracę mózgu, a ponadto obok  pępka znajduje się punkt energii życiowej i twojej namiętności. Hit. Jest na co wydać ciężko zarobione pieniądze.

          W mieście mówi się takim językiem  langłisz. Tu się czelendżuje, kołczuje, diluje. I nieważne, czy it make sense. Nie o sens chodzi, a wyróżnik. Mówi się ASAP, czyli tak szybko jak się da. Czas nagli. Urgent! Ten ardżent to super ważna informacja, a jeszcze trzeba podać informację zwrotną, czyli fidbek (feedback), a potem update, aptejdujemy, by uaktualnić, więc z kolei bierzemy owertajmy (overtime), nadgodziny, ponieważ od zrealizowania tego taska (zadania) będzie zależało… I tu wstawiamy w zależności: samoocena, zazdrość kolegów, pozycja, samopoczucie, poklepanie przez szefa, podziw koleżanek.

              Podobno ewolucja przygotowała nas do życia bardziej na sawannie i w wiejskich ostępach niż w dżungli miasta. Warto o tym pamiętać, gdy rozkoszujemy się paradoksalną samotnością w tłumie i zgiełku ulicznego molocha. Chronimy się przed hałasem i smogiem w czterech ścianach ulubionej sieci z tym kotem (psem) na pocieszenie, bo przecież trzeba kogoś kochać. Potem to już można zjeść rurkę ze sztuczną śmietaną w galerii, burgera w Donaldzie, odwiedzić romantyczne KFC, aby odebrać kubełek skrzydełek i popić Colą Zero. Niejako przy okazji weź pastylkę na sen, na dobre samopoczucie, na talię osy, na zmęczone powieki, na kości, na żołądek, czyli białe, różowe, żółte i te niebieskie. Pozostanie jeszcze marzenie o abonamencie na ten upragniony święty  s p o k ó  j.  Masz czego chciałeś, czyli świetlane życie w swoim mieście.