Mój pierwszy raz na Watrowisku

   

           To był szczególny dzień. Piętnastego czerwca Saturn był w maksimum jasności, to przecież podobno wiele znaczy. Musiały się pojawić w wyobraźni rozmaite sytuacje, skoro na Watrowisku będę po raz pierwszy. Starsza napisała: „Zabierajcie uśmiechy. Zabierajcie siebie. Miejsca do spania dość. Z głodu i pragnienia nie pomrzemy.” To zabrałam siebie, uśmiech przykleiłam i wio koniku. Życie za krótkie jest, by nie mieć przyjaciół.

          W  Rudnikach powitał  mnie kobaltowy błękit nieba i promienne słońce. Od razu zobaczyłam wszystkie siedem nieb raju ludzkiej i nieziemskiej życzliwości Watrowiczan. Zaczęło się jak należy, czyli od przytulań, serdecznych uścisków, choć niektórych widziałam po raz pierwszy, innych drugi raz, to miałam nieodparte  wrażenie, że znamy się wszyscy od lat. Rozprawę socjologiczną można napisać na temat, dlaczego ludzie z różnych stron kraju, właściwie nieznajomi – stają się  duchem bliscy.

          Wśród leśnych ostępów, na ul. Sosnowej z ciekawymi ludźmi odbyła się magiczna impreza z życzliwością w roli głównej. Wylało się morze serdeczności. Zaczęliśmy może nie od Bacha, ale od nalewek stawiających równo i po kolei na nogi. Samych zdrowotnych: zrobionych z rokitnika, mleczu, głogu, śliwek, wiśni…  Nieomal bohema i w piciu, i ubiorze. Trzeba było widzieć fifraki, przepaski na czole, fikuśny kapelusz z dużym rondem, odmładzające kratki i napisy na koszulach. Lepszej modelki od Lokaty żaden impresario nie znajdzie, zapewniam. Sama miałam wprasowany kwiat w swój lejbik (tam, gdzie wcześniej była dziura).  (Zastanawiające, skąd się biorą takie kwiatki-stokrocięta grzeczne nad wyraz). Wypiłam zdrowie wszystkich blogerów winem z róży. Sto lat w zdrowiu! Niech te posty z ambitnymi wykrzyknikami, z przerostem formy nad treścią, niepewnymi pytajnikami, zawieszeniami, tasiemcowymi  rozważaniami, z rozmaitymi odcieniami chwil życia będą z nami długie lata. Potem Watra  sprawiedliwie pokroiła truskawkowy tort Klarki i zaczęło się śpiewnikowanie przy akompaniamencie gitary. 

              Co by ciekawego nie mówić, to nasze życie jest taką butelką, choć nie zawsze pełną, choć nie zawsze wielką, więc trzeba o nią dbać, więc trzeba marzyć, aby zabrać bezbarwność i by samo dobro mogło się darzyć. Może i nam pokaże się egzotyczny Dżin? Na to szczęście i na to zdrowie. Chleba na zakwasie robionego, naszego powszedniego również nie brakowało za sprawą Knezia, jaj stuletnich, takoż potraw przeróżnych, własnoręcznie przyrządzonych przez samych Watrowiczan. Muszę uczciwie przyznać, że miałam grzeszne myśli, kiedy sięgałam po kolejny i kolejny kawałek pysznego ciasta Klarki. Wiadomo, że w tym sosnowo – świerkowym gaju kociołkowanie i zadymianie rzecz normalna. Wprawdzie zadymiać każdy może, jeden lepiej, inny gorzej, ale Kneziowi wychodzi najlepiej, bo wiem, CO próbowałam.

          Niech A. Asnyk zabierze w końcu głos w tej sprawie:

„Za każdym kielichem wina / Piękniejszym staje się świat, / I urok młodzieńczych lat / Wstępować w serce zaczyna”.

            Dziękuję Starszej, Watrze i Kneziowi za to, że mogłam uczestniczyć w tym uroczym spektaklu, jakże dla mnie ważnym ze względu na czas. Tuw pisała prawdę „raz się żyje, a jeszcze w takim towarzystwie” nic tylko cieszyć się chwilą, która przecież nie ma prawa się powtórzyć. Wśród wspaniałych ludzi człowiek zrzuca nie tylko lata, ale pozbywa się mózgowej zgrzybiałości, a krzyż sam się prostuje.  Dziękuję Kneziom za wędzonki, Wachmistrzowej za krokodylki (lepsze od moich!), Opolskim za śledzie, Qumie za wyjątkowy przepis, a Wszystkim Watrowiczom za wyborne potrawy cudnej urody i fakt, że mogłam pobyć z Wami.  Bardzo dobrze się czułam, jak to wśród przyjaciół.

              Macham do Watrowiczów  białą chusteczką. Do zobaczenia za rok.