Życie z zapachem ziół

           Obudził  mnie osiadający na policzku promyk słońca więc jedno oko lekko odkleiłam by zobaczyć tę życiodajną kulę co od razu zaowocowało  błogim ciepłem które ogarnęło resztę ciała  Myślę a co w końcu trzeba korzystać póki grzeje bowiem za ten miliard lat wypali się wtedy każdy promyczek będzie na wagę życia zatem mówię witaj ty moje słońce świeć nad mym balkonem gdzie zioła w donicach zapraszają do głaskania i rozcierania w palcach dopiero wówczas rozsiany zapach kręci w nozdrzach przy czym mój ulubiony to śródziemnomorskie oregano i bazylia Skoro wczoraj rzęsiście padało to rano wśród zieleni ożywienie póki żółte płomienie nie obejmą smutkiem te odświeżone lanolinowo liście  z kropelkami rosy które proszą o sesję dopóki jeszcze zieloność liści by nie zapomniały drżeć rozsiewać uroków póki życie w nich trwa i póki we mnie dlatego wchłaniam zapachy a w duszy niech gra aż po sam horyzont ta jesień pachnąca warzywami owocami i ziołami

         Sprzątam leżak niech nie marznie obrywam te zezłocone liście łososiowej pelargonii która  obrodziła pąkami czyli gdy przyjdzie ten ziąb znajdzie się na korytarzu a wtedy sąsiedzi będą brać zaszczepki więc również klatka załososiona wiosną będzie  nabierała na siebie kolorów  Patrzę w dół już miejski kurz zmyty zatem zapach odświeżonej kostki brukowej jakby  przyjemniejszy  i  już wiem że jutro również zacznę dzień od łapania słonecznych chwil nawet gdy będzie lało i wiało bo przecież nie ma złej pogody tylko my do niej źle się nastawiamy Kasztany przeciw orzechom stawiam że czasy zaprzeszłe czasem wracają w postaci rzęsistego deszczu w burych chmurach jak również w ciepłych odgłosach w muzycznych frazach w niezwykłych emocjach w jesiennych kolorach czy zbieranych po cichu zdziwieniach

           Nie skupiam się na jednej rzeczy ponieważ wtedy niewielka część do mnie dociera i nie ma tych pięter znaczeń oraz wielu przestrzeni  a do kieszeni serca myśli koniecznie trzeba włożyć najważniejsze sprawy  aby nie skupić się na sobie ale poobserwować te niedostępne detale godne uwagi oraz chmary ptaków w dzień i gwiazdy w nocy przecież światu nie brak poetyckości tylko źle jest zaobserwowany Niechże dalej mi rzępoli ten Jankiel na cymbałach i tak go lubiłam a ostatnio o zgrozo nawet często go brakuje

           I do teatru najwyższy czas ruszyć swój zezwłok aby nie skończyć jak w tej dykteryjce kiedy na pytanie co najbardziej podobało się dziadkowi w teatrze ten odrzekł że sam koniec bo wtedy można było z szatni brać płaszcze więc wziął trzy i wyszedł 

             Na koniec muszę to powiedzieć niech żyją znaki przestankowe trudno bez nich pisać Wprawdzie w naszych myślach także nie ma kropek czy przecinków a mimo to wiemy o czym myślimy jednak przyzwyczajenie to ta moja i twoja nadzieja na wyrazistość przemyśleń