Jak to jest z tymi królikami i liczbami?

Wszem i wobec wiadomo, że współczesny świat bez liczb i cyfr nie może się obejść, chociaż już w starożytności na papirusach zapisywano matematyczne działania. Nie trzeba być jednak żadnym ścisłowcem, by pasjonować się tym przedmiotem, podobnie jak nie każdy jest muzykiem, a fascynuje się muzyką. Najtęższe umysły głowiły się od lat na temat  matematycznych opracowań, zaś św. Tomasz mówił: „Zmysły radują się na widok rzeczy o właściwych proporcjach”. O proporcje liczb głównie idzie, moi kochani.

Jedną ze złotych liczb jest grecka φ (fi) przez zdolność tworzenia zaskakujących kształtów, ma także ciekawe właściwości; aby ją podnieść do kwadratu, wystarczy dodać do niej jeden, aby znaleźć jej odwrotność, wystarczy odjąć jedynkę oraz jeszcze ta boska, liczba Π (pi), jej dziesiętne przedstawienie nigdy się nie kończy, a zapamiętywanie doprowadza do coraz nowych rekordów.

Słynne zadanie o królikach (czyli tzw. ciąg Fibonacciego) przytacza F. Corbola’n w książce pt. „Złota proporcja.  Matematyczny język piękna”:

„Ile par królików będziemy mieli na końcu roku, jeśli zaczniemy w styczniu z jedną parą królików, ta w każdym miesiącu, poczynając od marca, wyda na świat kolejną parę królików i z każdej pary urodzą się kolejne pary po dwóch miesiącach od narodzin?”

Jak tu spokojnie zasnąć, gdy wyszła liczba  144. Panie święty, zaplątać się i splątać można. Całe szczęście, że życie nie kończy się na obliczeniach, bowiem wiadomo, że życie każdego urodzonego kończy się na cmentarzu, a tam ktoś te daty będzie sczytywał z zimnych płyt i obliczał lata na tym padole łez.

Głośno myślę, że niekoniecznie trzeba zajmować się dokładnymi danymi, na co z kolei słyszę, że na oko, to facet w szpitalu umarł. Potem wymyślono, a nawet zaśpiewano:  mniej niż zero. A z zerami nie ma żartów.  Pomyśleć warto, czy to nic, czyli zero może być czymś albo kimś? Rano wstajesz zlany potem, gdy dowiesz się, że jesteś NIC, takie zero, ale kiedy wcześniej postawisz cyfrę, zero nabierze mocy,  zadziwiające, nieprawdaż? Jeden i sto zer to przecież googol (nazwa wyszukiwarki miała być taka, ale zwykła pomyłka zmieniła jej nazwę na Google). Trudno sobie wyobrazić taką liczbę, samo zapisywanie zer zajmie trochę czasu.

Są liczby podobno pechowe, czyli taka czwórka, dlatego nie ma jej w wieżowcach we wschodniej Azji, pechową trzynastkę z kolei najczęściej lubią matematycy. Jedyną liczbą mającą swoje święto jest celebrytka, znaczy liczba Pi, a w USA pieką na jej cześć specjalne ciasto. W 2010 r. F. Bellard obliczył liczbę Pi do 2,7 bilionów po przecinku, więc każdy może tam znaleźć w niej swoją datę urodzenia:(http://www.314159265358979323846264338327950288419716939937510582097494459.com/) Sprawdzić koniecznie trzeba, aby coś z tego ciągu rozumieć, bo przypomnijmy sobie, jak niegdyś na wykłady Einsteina ciągnęły tłumy, ale nikt nie zaręczy, że wszyscy wiedzieli o co chodzi w tym równaniu: E=mc2.

W. Szymborska napisała wiersz pt. „Liczba Pi”:

„a także ziemia i niebo przeminą,
ale nie liczba Pi, co to to nie,
ona wciąż swoje niezłe jeszcze pięć,
nie byle jakie osiem,
nie ostatnie siedem,
przynaglając, ach przynaglając gnuśną wieczność
do trwania”.

Jeszcze są liczby urojone, czyli „i”  – najbliższe moim ułamkom chwil. Jakbym nie liczyła, zawsze jestem na minusie, więc albo liczyć nie umiem, albo mam rozdwojenie jaźni.