Czy umiesz żyć w stylu lente

Smak życia

Wędrówka po ziemi pokazuje, że życie ma rozmaite smaki, niekoniecznie te najbardziej wytworne, bo są dni o smaku mdłym, nijakim, czyli ani wypluć, ani połknąć. Stoisz pod ścianą, wypatrujesz cymesu, a tu sam kwaśny ocet. Nie nadążasz za trendami, choć przecież już Seneka wiedział, iż „W chwili, gdy my zatrzymujemy się, życie przyspiesza swój bieg”. Człowiek w tym pędzie nie ma czasu, by spokojnie rozważyć,  co w jego życiu najbardziej się liczy, bo właściwie cały czas trzeba schodzić z tej linii ognia, by uniknąć rażenia, chociaż tak naprawdę  chciałoby się zobaczyć ten raj na ziemi, a nie „wyprzedaż stringów z golfem” w galeryjnej sieciówce.

Namierzenie raju

Perth, miasteczko w zachodniej Australii może spełniać te kryteria raju na ziemi, o czym informuje Polka mieszkająca od 28 lat w Perth. Średnia temperatura ok. 20 stopni, latem morska bryza, białe plaże, czysto, na 1 mieszkańca przypada plac wielkości 5 kortów tenisowych, komunikacja miejska za darmo, poza tym 320 dni słonecznych w roku, kąpiel cały rok i 5 sklepów polskich. Emeryci dostają od państwa dom komunalny, ogród, który utrzymywany jest przez rząd, opieka lekarska również za darmo i panie sprzątające ten państwowy dom, który po śmierci przejmuje ktoś inny:    https://www.youtube.com/watch?v=FElFjVx-n8c    Tu życie nazywa się plażą, więc nazwa podnosi na duchu, jak cud, a przecież A. Einstein uważał, że trzeba „…żyć tak, jakby cudem było wszystko”.

Wirus samotności

Watra w komentarzu przytomnie przypomniała o chorobie cywilizacyjnej hikikomori, wyobcowania i zamknięcia ludzi w wirtualnym świecie. Samotni, zapętleni, prawdziwy świat widzą w drodze do śmietnika i z powrotem. Syndrom braku radości w sieci powoduje, że trzeba szukać nowych doznań we wchodzeniu w głąb siebie, w odlotach psychodelicznych, czy szukaniu przewodników duchowych (czytaj:szamanów), którzy oferują podróże w siebie i niezwykłe objawienia. Modna obecnie ayahuasca („liana duszy”), roślina z amazońskiej dżungli, pozwala przeżyć wizje i  przebudzenia. W Polsce niby nielegalna, a przecież nagłaśniana w mediach, znane są nazwiska i miejsca spotkań, gdzie nielegalnie oddziela się ciało od duszy żądnych wrażeń nieszczęśników. Szkoda, że wyobcowani nie pamiętają dialogu:  „Puchatku…? – Tak, Prosiaczku? – Nic – rzekł Prosiaczek, biorąc Puchatka za łapkę. – Chciałem się tylko upewnić, że jesteś…”

Lente, utrzymuj równowagę

Festina lente, spiesz się powoli. Delektowanie się chwilą, jakby to była ostatnia. Ten śródziemnomorski styl życia oparty na skupieniu, uważności, delektowaniu i celebrowaniu jedzenia, bycia razem i spędzania czasu w szerszym gronie niech ma coraz więcej zwolenników. Piękno tego stylu polega na radości czerpanej  z natury, kontakcie z przyrodą i sztuką. Spokój dają i te krople deszczu na twarzy, i te promienie słońca, i te barwy kwiatów, i te odurzające zapachy świerku okrytego białym puchem. Rozejrzyj się, nie giń, jak te dronty dodo, czy tygrysy tasmańskie. Rozdwojenie jaźni nie doda skrzydeł, nie pofruniesz; P. Bruegel dobrze wiedział, gdy kazał odwracać oczy pracującym od podniebnego dramatu Ikara. Zdziwienia zwykle czyta się pomiędzy wierszami, więc nie zaszywajmy się w sieć, nie wpadajmy w uzależnienia, znajdźmy równowagę, swoje lente. Nie myślmy, że nasze życie ma być cały czas piękne, zdrowe i szczęśliwe. Pogody i wolnego spieszenia musimy nauczyć się sami, nie ma zmiłuj. Starajmy się, by nas nie zabrakło w stylu lente,  złote plaże były codziennie w oczach, a nad głową błękit i spokój.