Mój miły panie, jestem geiko

 

Wczoraj

położyłem się wcześniej zmęczony po pracy, beznamiętny, głodny, bo wykwintne wodorosty nie zastąpią schabowego i wsłuchiwałem się w ciszę pełną dźwięków, stukania, gwizdania czajników, odgłosów pojazdów, nawoływań, bo też ta nasza cicha przestrzeń jest głośna, a miejscami nawet krzykliwa. Straciłem na jakiś czas właściwe poczucie  rzeczywistości, gdyż w betonowym bunkrze Wersalu nie ma, a wówczas wyraźnie usłyszałem:  „Mój piękny panie”,  ja ciebie  kocham ( kto teraz w moim przaśnym świecie tak mówi). Poczułem opuszki palców na skroni, więc otworzyłem oczy,

zobaczyłem

orientalną piękność, która stukała tym paluszkiem w moim zagięciu szyi i szeptała słodziutko: Jestem geiko z Kioto, twój nocny motyl, dama do towarzystwa (a żona z tym żwirkiem w głosie o przyziemnych sprawach, że śmieci nie wyniesione i zlew zapchany). Patrzyłem oczarowany na kolorowe kimono, niepokojąco białą twarz i te trzy misternie upięte koki z grzebieniami  (ślubna w wyświechtanym szlafroku z prostymi włosami i zapachem kuchennego ludwika), upajałem się egzotyczną wonią drzewa sandałowego i patrzyłem, jak bierze taiko (bębenek) i zaczyna śpiewać. Mego nocnego

motyla

słuchałem jak zahipnotyzowany, wszak los się uśmiechnął do mnie, a właściwie nie los, a psiak, bo 2018 to Rok Psa. Sięgnąłem po szklankę. Tu zostawiłem swój uśmiech dla niej i słowa szeptane do szklanki jak do uszka – Ja ciebie też. Za to poświęcenie się tylko dla mnie (żony zwykle poświęcają się dla rodziny) i za wysublimowane doznania wyższego rzędu, czyli nadskakiwanie, usługiwanie i słowa, które skórę na ciele podnoszą, a ducha odsyłają w przestworza. Moje spojrzenie mówiło wszystko, więc zauroczony patrzyłem  na zmysłowy obraz M. Fijałkowskiego „Gejsza” (przypominam sobie uwagę drugiej połowy, że taniej by było wyszyć gejszę muliną i haftem krzyżykowym). Tymczasem to ten nocny motyl rozbudzał moje męskie

fantazje

Wystarczyło, żeby gejsza się skłoniła, by poczuć wirujące irysy, lotosy i zobaczyć wachlarz z kwiatami wiśni. Od  zawsze było wiadomo, że prawdziwy mężczyzna potrzebuje rozmów o sztuce, bezwzględnej uwagi, grania tymi opuszkami po skórze pleców,  intelektualnej rozrywki, czy też chociażby viennese waltza dla duszy. Od czasów Dżemu powtarzałem sobie W życiu piękne są tylko chwile i rzeczywiście R. Riedel miał rację, bo kiedy szerzej otworzyłem oczy, zamiast zmysłowego głosu gejszy usłyszałem pretensje, że znowu jestem odinstalowany, zawieszony, wyzerowany i takie tam. Zamiast egzotyczną sakurą zapachniało swojskim prochem. Cóż, rozbawiłem bogów swoimi wizjami, ale przyznać muszę, beznamiętny to ja nie jestem, więc dla pochylenia nad sobą kimona geiko, zjadłbym nawet w ciemno rybę fugu i wypiłbym ten sfermentowany ryż.