Ona, kobieta upadła

Przychodzi czas, gdy człowiek upada wbrew sobie i swoim nadziejom. Nawet aniołowie upadali, więc nie ma co się dziwić człowieczej upadłej. Wprawdzie półświatek zawsze był i będzie, najczęściej pod latarniami, w ciemnych bramach, na poboczach szos, ale na środku chodnika? Niepojęte. Małgosia skrzącym od dowcipu językiem mówiła o zbrukaniu, skoro ona znalazła się na bruku, zaś Jaskółka przypomniała, że „kobiety upadłe, robiły później wielką karierę”. Rzeczywiście, taką Fryne uwiecznioną na obrazach i rzeźbach można nadal podziwiać, choć od czasów starożytnych minęło trochę czasu, a Catherine Walters  była ikoną mody, miała cały Londyn u swoich stóp w XIX wieku,  zachwycali się nią król Edward VII i Napoleon III, a przeszła na emeryturę w wieku 80 lat, mając dużo pieniędzy na spokojną starość i pozytywną opinię społeczeństwa. Słyszycie tę „pozytywną opinię”? Ona słyszy i czuje w połamanych kościach, że czeka ją sława i spokojna starość.

Ona, kobieta upadła na chodnik bez świadomości, kocha ten świat, choć trzeba przyznać, że ma z nim problem, a  betonowe płyty zapewne niekoniecznie przyjazne,  nie zdołały zakręcić kurka radości. Szczęście w nieszczęściu polega na tym, że  szare komórki dalej mogą klepać klawisze, bo ona to zawsze miała fart, nawet w ilości niezwykłych upadków i oryginalnych chorób.

Patrzy w ten sufit pełen wschodów i zachodów słońca z różowymi prześwitami promieni i bladym rożkiem księżyca. Za chwilę pojawią się gwiazdy, to na nie warto było czekać aż do szarówki i zmroku, bo ten szary wieczór rozświetlił telefon przypominający o Watrowisku.  Przecież pamięta. Nikt nie wie, ile można dostać pozytywek, naprawdę trudno sobie wyobrazić, jaka to radość z powodu polubień i wielu ciepłych słów w komentarzach, które pozwalały mieć nadzieję. Kochanej Watrze  należą się specjalne ukłony za słanie z daleka wielu słów ze środkiem znieczulającym.

Ona dziękuje gorąco, bo ciepło wędrowało od stóp do głowy i tam zostawało. Czeka aż się wszyscy spotkamy, skoro nic się jeszcze nie kończy. Spotkamy się wszyscy, wzruszenie uwięzło w gardle i odebrało głos. Trudno opanować emocje, przecież przy G.Gershwinie („Człowiek,którego kocham”)  i S. Celińskiej  („Obfitość”) nie jest takie proste. Smuteczki precz, wystarczy patrzenie na nenufary C. Moneta oraz klimatyczne impresjonistyczne krajobrazy. Wyjątkowe.

Przy okazji ona przeszła metamorfozę. Przytuliła się do stanu nirwany, odpływała w bezczucie, skoro szczęśliwość to stan przemijalny, jak po wypiciu kawy, za chwilę potrzebna druga do pobudzenia. Rock and roll pomógł. Bo ona to ma szczęście. Mogła przecież złamać kark, a tak  to tylko kończyny, a na to się nie  umiera, więc jest się z czego cieszyć. Mógł ją dopaść jakiś cellulid, straszna przypadłość gwiazd, a tak to złamała się zwyczajna rzepka w kolanie, co zdarza się piłkarzom, czyli nie tak byle komu. Prawa ręka do wymiany, ale po chirurgii będzie jak nowa. Zwidów po proszkach nie miała, więc raczej myślała realnie, a nie zajmowała się mrzonkami. Poświęcała czas na słuchanie własnego głosu.  Poza tym emocje zamieniła w muzykę na okrągło, czyli potwierdza się teza, że jak upaść, to nie byle jak i nie byle gdzie, przez co zdobyła już swój kawałek chodnika, a nie każdy go ma dla siebie. Nauczyła się myśleć w stylu haiku, krótkotrwałego olśnienia, poprzez wyzbycie się siebie, osiągnięcie stanu świadomości. I co ty na to podmiocie liryczny?

Biel gipsowych rąk

rozjaśnia uczucie dobra

kruszy skały.

Ona to ma szczęście.