Każdy ma swoje K2

Puk, puk, to czas. Czas pędzi w kierunku starości, należy sobie to uświadomić, młody z dłuższym stażem, człowieku. Zaczyna się od oczu, ponieważ w pewnym momencie musisz przedłużać ręce kijem od szczotki, by odczytać mniejsze litery, potem zawodzą uszy, które nie dosłyszą normalnego głosu i trzeba tony podwyższać, następnie widać ten problem z kolanami, bo nie chcą chodzić po schodach, aż w końcu zaczynasz szukać pamięci, bo nie wiadomo dlaczego coraz częściej znika, ucieka, chowa się, więc na okrągło trzeba chodzić i szukać czegoś, co dziwnym trafem  przemieściło się nie tam, gdzie jego miejsce.

Nawet król Zygmuś na tej kolumnie puka się w czoło, gdy widzi portmonetkę, a nawet żelazko w lodówce, okulary w zamrażalniku, w szufladzie ze skarpetami wędlinę, do pasztetu dodany puder zamiast soli oraz ten odcedzony rosół zamiast kartofli. Ki diabeł miesza ogonem w tym rozumie?

Dziury w pamięci będą coraz większe, choćbyś codziennie ćwiczył pamięć, gamy, podskoki i rozwiązywał te ulubione krzyżówki. Dołuje, kiedy czytasz, że neurony w hipokampie nie rozmnażają się, jak sądzono, cały czas, a tylko do trzynastego roku życia („Tydzień mózgu”- 12 – 17. 03. 2018). Zmęczony mózg też razem z nami odchodzi i pojawia się ten pan Alzheimer, pan Zator, pani Demencja, więc nie pamiętasz, jak się nazywasz i własnych wnuków również nie poznajesz. Ten etap ciebie nie będzie bolał, ale bliscy przeżyją traumę, bo w Polsce nie przysługują żadne przywileje, czyli jakby  ci zdiagnozowano grypę, dlatego szpital nie przyjmie, na dom starości trzeba latami czekać, prywatne kosztują, a tu opieka potrzebna jest 24 godz. na dobę.

I wreszcie ogarniasz, że to nie świat jest na rozdrożu, tylko ty za nim nie nadążasz.  I jak tu  liczyć na ojca i syna,  i  jak tu nie wracać do wspomnień? Przypominasz sobie, że kiedyś te mieniące się krople deszczu tańczyły dla ciebie, obecnie to ty drepczesz, by kropelki dżdżu nie  zmoczyły głowy, bo herbatkowego imprezowania z sąsiadką znów w tym miesiącu nie będzie, tylko obrzydliwe syropki i ‚kordełka’.

Zrozumieć starość nie jest  łatwo. Nie dość, że wolniej reagujesz nie z własnej winy, to przy kasie usłyszysz: proszę się pospieszyć, a przecież się spieszysz i spieszysz, choć efektów nie widać. Przy wysiadaniu  z tramwaju doświadczysz przeskakiwania nóg i wyskakiwania młodych zza pleców. Im się spieszy, więc muszą czasem popchnąć marudę. A ty musisz się usunąć jako ta zawalidroga i pochyłe drzewo. Przepuszczasz tych z tyłu i przepraszasz na pół wydechu. W ramach terapii wstrząsowej przeciw wypadaniu siwych włosów i dramaturgii ostatniego zęba, mówisz:

Hej,  młoda inaczej! Nie licz, że skalpel powiększający rybie usta pomoże złapać oddech i przywróci pamięć. Rozumu nie przybędzie, dlatego pozostaje spokojne czekanie aż jakiś wirus przyjdzie i zabierze tych, co zostają w tyle, bowiem coraz trudniej będzie ci patrzeć na młodość i chłopaków do wzięcia. To taka twoja starcza odmiana histerii, zatem nie słuchaj zmieniających się  trendów młodych, nie oglądaj okienkowych dramatów tego XXI wieku, już nic nie przeskoczysz. Czy wiesz, że Mars na ciebie nie czeka, a nawet na ten pobliski Księżyc nie pojedziesz? A zdajesz sobie sprawę, że również nie znajdziesz śladów po wielkim potopie i wybuchach na słońcu? I nie stawiaj  na zdartą płytę młodości słuchaną od lat, porażka gotowa.

W. Szymborska każe ci cieszyć się wiekiem dojrzałym, bo ten odsłania prawdziwie niezaprzeczalny urok życia, gdy z wysiłkiem łapiesz każdy łyk powietrza, gdy sapiesz idąc po schodach, gdy robisz co chwilę przystanki, bo to głupie serce bije jak oszalałe, ale jeszcze póki co żyjesz, zatem resztę należy mieć w tyle, że tak powiem elegancko.

Szymborskiej to łatwo mówić, miała cały sztab ludzi, którzy załatwiali przyziemne sprawy. Tymczasem znajoma ma dylemat, ponieważ wybudowała  pałac z kolumnami na cmentarzu ze złoconymi literami, ale ponieważ księdza nie przyjmowała po kolędzie, więc nie wiadomo, czy pokropi. Nie pomogły tłumaczenia, że ksiądz w tej materii niepotrzebny, bo stanie przed Piotrem, a On kieruje się innymi prawami i rozliczy ją nie z kropienia, a z jej własnego życia. Przygotowała także ubranie, w którym lepiej wygląda, ale dzieci mogą ubrać ją na czarno, bo już mruczą, że dziecinnieje, skoro i kota w ramce chce włożyć do tej koniecznie dębowej trumny, nie rozumieją, że przywiązana. A mogła przecież zamówić sobie takiego trumnofona z wypasionym zestawem głośnomówiącym i darmowymi esemesami w pakiecie:

http://fakty.interia.pl/galerie/ciekawostki/zdjecie,iId,962956,iAId,68855

Wypada sobie życzyć, by chociaż zwieracze dobrze pracowały do końca, bo nie jest to zapowiedź raju i choć zatańczysz, to nutki losu wyznaczą trudną trasę tym silnie dorosłym. Nie ma się jednak co przejmować, bo i tak dobrze nie będzie.

Czy ci się  to podoba, czy nie, musisz wejść na to swoje K2. Himalaizm obecnie to opłacalny biznes, ale śmiem wątpić, czy tobie ktoś za to wejście na sam szczyt zapłaci, czy paparazzi zrobią ci twarzowe zdjęcie, a prasa doniesie o niewątpliwych zasługach bycia na ziemi i zdobycia niezdobytego zimą szczytu Karakorum.