Zamiast człowieka tylko religijnego wolę zwyczajnie przyzwoitego

Tytułowe słowa padły z ust duchownego, o którym mówi się „ksiądz z ludzką twarzą”. O sobie mówi, że w liceum był pierwszym ateistą, a tamtym czasie ksiądz wywala go z religii, mówiąc: „Wyjdź szatanie”. Dopiero gdy pojechał na spotkanie wspólnot pod Poznań, pisze: „Dostałem w łeb od anioła albo poraził mnie prąd duchowy”.

Jan Kaczkowski to ksiądz odklejony od instytucji, gdyż jezuici nie przyjęli go do swego nowicjatu ze względu na niepełnosprawność, więc ma prawo napisać: „Przykro o tym mówić, bo Kościół ma usta pełne słów o człowieczeństwie czy godności ludzkiej”, a  przez jednego z przełożonych  nazwany został   „karykaturą księdza”. Zostać księdzem pomógł przypadek: „W szkole nie będzie mógł pracować, bo ma słaby wzrok, dzieci mu pouciekają” – pada argument. „A pieniądze widzi? Widzi. To święcić” mówi półżartem jeden z profesorów, rozładowuje sytuację, a Jan zostaje księdzem”.

Tymczasem  J. Kaczkowski zdaje egzamin nie z pieniędzy, a  z miłości chrześcijańskiej.  W założonym przez niego hospicjum w Pucku żyje się do końca, bo tu można zapalić papierosa, zjeść stek z grilla, wypić piwo, spotkać się w intymnym pokoju ze swoim partnerem, a w słoneczny dzień wyjść do ogrodu. Wielu chciałoby, by w janowym hospicjum zapalono mu ostatnią świeczkę, bo taki tu zwyczaj, kiedy ktoś odchodzi.

Ksiądz wyróżniał się inteligencją, uwielbiał dialog  z człowiekiem, empatyczny, blisko rzeczywistości, otwarty i dowcipny, o czym świadczy taka wypowiedź: „wiara, polędwica i miłość”. Ks. G. Kramer (ten, który zdenerwował prawicę wpisem po wypowiedzi premier o nieprzyjmowaniu uchodźców: „Taka wiara jest nic niewarta”) przypomniał w jednym ze swoich postów sytuację, kiedy ks. Jan po zjedzeniu kawałka polędwicy powiedział:  – „Bóg jest?” – „Tak mówią” – ” Jak jesz polędwicę, to wiesz, że On  jest. Później znów możesz mieć wątpliwości”.

Apelował do księży słowami Franciszka: „Przewietrzcie wasze duszne zakrystie”. W Polsce jest ponad 30 tys. księży. Zaduch i ciasnota umysłowa widoczna, często ograniczona  do kazania z internetu, niestety, u zbyt wielu.

Empatia dla schorowanego  człowieka widoczna była podczas jego pobytu w szpitalu. Kiedy pielęgniarka swoim zwyczajem powiedziała do leżącego „niech się wypnie”, ksiądz Jan pouczył ją: „Jeszcze raz powie niech się wypnie, to jej jebnę”. Mam nadzieję, że dotarło i pielęgniarka lekcję zapamiętała. Zdarza się, że i lekarze  mówią bezosobowo i niegrzecznie: niech się rozbierze. Nie chcemy wiedzieć, że nikt nie umiera pięknie, nawet kwiaty.

O swojej, nieuleczalnej chorobie, której przebieg znał z hospicjum: „Mówiąc bardzo, ale to bardzo uczciwie – ten glejak, który pojawił się w moim mózgu, nie jest niczym pozytywnym. On jet kawałem świństwa”. Oczywiście przestrzegał przed potocznym mówieniem, że Bóg zsyła chorobę, skoro wiadomo, że to błąd komórki przy podziale.

Często przestrzegał: „Katolicy, więcej luzu”. Raził go ten parafialny katolicyzm, zauważał to nienawistne zaciskanie zębów, gdy coś było nie po myśli, więc apelował o szukanie drugiej strony dobra i to wszędzie. Mówił: „Wyobraźmy sobie, że Jezus idzie sobie ulicą. Jest pierwsza niedziela stycznia, więc spotyka wolontariuszy WOŚP. Jak  państwo myślą, pędzi ich kijem czy pyta: „Od kogo jesteście?” My, katolicy, mamy problem z Owsiakiem. Uważamy, że jako katolicy i chrześcijanie mamy monopol na czynienie dobra”.  Prawda jest taka, że jeżeli wejdziemy na jakikolwiek oddział  dziecięcy, znajdziemy tam czerwone serduszko. I nie tylko tam.

Jan Kaczkowski w tych swoich wątpliwościach, zakrętach, małościach, wiele razy przeczołgany przez instytucje kościelne, nieustannie kontrolowany, choć nie zrobił nic złego, udowadnia, jak jest wielki, prawdziwy, bo ulepiony z tej samej gliny, więc kruchy jak wszyscy. Pozbawiony fundamentalizmu, otwarty na innych, czynił dobro, a nie tylko mówił o nim, jak to często się dzieje, miał prawo do słynnego: „dość katolipy”.

Mało jest takich duchownych z ludzką twarzą, a przecież jest ich ponad 30 tysięcy. Dużo za mało, za to fanatyzmu dużo za dużo. Te nieliczne przykłady wrażliwości i otwartości na ludzki świat należy upowszechniać. Oto niektóre:

Jedną z nich  jest szefowa Wspólnoty Chleb Życia, S. M. Chmielewska, która prowadzi osiem domów, tym daje świadectwo miłosierdzia. I kiedy kolejny raz martwi się o chleb dla podopiecznych, nieodłącznie nasuwa się uwaga, by popatrzyć, w  jakich katedrach i w jakich dogodnościach mieszkają kościelni hierarchowie.

Siostra pisze:  ” Zamiast jeździć z rekolekcji na rekolekcje, zrób coś pożytecznego. Prosta modlitwa, szczery post i hojna jałmużna. A nad nimi miłość. Tyle wystarczy”.

Siostra pyta: „Mówimy o trosce o życie od poczęcia, jednak czy rzeczywiście robimy wszystko, by każdemu dziecku, które się narodzi, zapewnić godne życie?”

Ks. A. Augustyński, założyciel stowarzyszenia Siemacha, dziennych ośrodków dla dzieci i młodzieży. To miejsca skomputeryzowane, nowoczesne, gdzie młodzi mogą się realizować i spełniać swoje marzenia.

O. J. Kłoczowski, dominikanin, to dla jego kazań ludzie  z drugiego krańca przyjeżdżali na niedzielny churching (wybór kościoła, mszy i księdza) do Krakowa, by posłuchać  zawsze w niedzielę o dwunastej na zakończenie: „A teraz ogłoszenia, zachęty i zniechęty duszpasterskie”. W Filharmonii podczas 80. urodzin wielbiciele stylu profesora powiedzieli: „My wszyscy z Kłocza”.

Ks. J. Krawiec, założyciel stowarzyszenia „Barka”, które m.in. szkoli osoby długotrwale bezrobotne.

Abp G. Ryś za słowa: „Wolę kościół grzeszników niż świętych. Wolę taką wspólnotę, która grzesznika zaakceptuje i nie zostawi go z jego grzechem. To jest znacznie ważniejsze niż to, że w kościele są ludzie święci, nienaganni.”

Dominikanka siostra Eliza Myk związana z Domem Chłopaków w Broniszewicach, gdzie na co dzień opiekuje się 60 niepełnosprawnymi mówi: Niektórzy z tych, którzy dziś tak łatwo mówią o potrzebie ochrony życia, nie otwierali drzwi, gdy prosiła o konkretną pomoc”.

W Czechach najpopularniejszym księdzem jest Polak – Z. Czendlik. Uważa, że  kazanie powinno być jak mini – sukienka: krótkie i dopasowane.Wziął udział w kampanii p/ dyskryminacji kobiet, więc musiał do zdjęcia założyć czerwone szpilki. I nie miał z tym problemu, miał za to problem z chodzeniem, a nawet chwilowym utrzymaniem równowagi, bowiem chodzenie w szpilkach nie należy do łatwych. Cytować go można bez końca:

„Nie powinniśmy świecić koloratką, tylko przykładami”.  „A ja lubię ateistów już choćby za ich odmienne zdanie. Dialog z osobami o innych poglądach zawsze poszerza horyzonty.” „Nie lubię sterylnego sposobu myślenia i czarno – białej wizji świata”. Warto posłuchać słów Franciszka: „Nie trzeba wierzyć w Boga, żeby być dobrym człowiekiem”.  Żeby zostać dobrym księdzem, trzeba mieć osobowość, być szlachetnym i umieć nieść pomoc ludziom, gdy tego wsparcia potrzebują.

Na zakończenie przytoczę dykteryjkę, którą przytacza przyjaciel Czendlikowi: „Wiesz, dlaczego Pan Bóg lubi ateistów? Bo mu d., znaczy głowy nie zawracają”. I to codziennie o uratowanie życia, o zdrowie, o szczęście, o pieniądze, o pomoc we wszystkim, bowiem dla niektórych Bóg jest od spełniania życzeń – wszelakich na dzień dobry, na dobry wieczór i spokojny sen.