Watrowisko, wartość sama w sobie

To  już siódme watrowiskowe spotkanie szczęścia. Fenomen tych Watrowisk dalej trwa, a nawet pączkuje, ponieważ robi się wielopokoleniowy. I wszyscy czują się dobrze: dzieci, młodzież oraz ci starsi coraz młodsi dorośli. Watra oraz Kneziostwo nawet nie wiedzą, że stworzyli  HISTORIĘ  złożoną z grupy blogerów, którzy co roku ruszają z różnych miejscowości, by pobyć choć przez chwilę razem, ale to mgnienie oka jest niezwykłe i jedyne w swoim rodzaju, ponieważ tuż po zakończeniu Watrowiska czeka się z utęsknieniem na następny zjazd radości.

Trawestuję „Ziemię obiecaną”: ja mam blog, ty masz blog, on ma blog, to w sam raz, by poznać się wzajemnie. Barwne opowieści, marzenia, rady, śmiechy, czułości, pogaduszki, rozmówki, obrady, polemiki, rozważania i szczebioty, a w oczach sama miłość, stąd tak dobre samopoczucie i błysk w oku. W tym roku spotkanie odbyło się w Koszęcinie, w urokliwej scenerii otoczenia lasem, wodą, kaczkami, łabędziami. Wreszcie te lilie wodne zainspirowały nie tylko C. Moneta i Basię z „Nocy i dni”, ale  czekały na watrowiskowego Toliboskiego, który brodził po pas w wodzie, by nazbierać grążeli dla swej ukochanej, czyż to nie czysty romantyzm? Podziwiam, Wachmistrzu!

Młodzi smarowali smalczyki (a były dwa rodzaje, Watry i Knezia po kurpiowsku) centymetrową warstwą na chlebie,  ze smakiem siorbali wyśmienity żurek z grila (brawo dla Lokaty), znaczy jedli wyjątkowe delicje, opychali się niepowtarzalnymi naturalnymi wędlinami zadymianymi osobiście przez Knezia, pałaszowali doskonałe śledzie i pyszności – zalewajkę Opolskiego, wyjątkowe sałatki Bogusi, Hajduczka, Chorzowskiej…, łasuchowali ciasta Lokaty, Hajduczka, Tuv, Szczurków ( tu wpisać resztę, bo tyle zapamiętałam) i rozpływający się w ustach placek drożdżowy Grażynki i jej męża. Przepraszam tych, których nie wymieniłam, ponieważ długi „stół” na kilka metrów był nie do ogarnięcia wzrokiem, a co dopiero smakiem, czapki same spadały z głów.

Trzeba przypomnieć, że tak wybornej kuchni nigdzie nie ma. Chlebki na zakwasie bodajże Knezia, Opolskiego, a nalewek z wszystkiego, co rośnie i tego wyborowego winka nie zliczę, bo trzeba by napisać kilka następnych postów o smakach, konsystencji, bukietach zapachowych, z kolei cytrynówki to były z gotowanych i niegotowanych owoców, a jeszcze dereniówki, malinówki… Mogę wam powiedzieć na ucho, że piłam oryginalnego Ducha Puszczy, żyję i głowa po nim mnie nie boli. A wiadomo, że ta karma, jak każda karma, wróci do nas, by życie miało niepowtarzalny smak, każdy dzień był piękny bez względu na pogodę, by miało się pragnienie dalej żyć. Watrowicze dzielili się tym, co lubią, bowiem dla tych, którzy się dzielą szczególny bonus: dobro zawsze będzie pomnożone.

Przed wyobraźnią nie ma ucieczki, prognozuję, że w przyszłości zmienią się miary. I tak  miarą wspólnej zabawy będą zapamiętane watrowiska, miarą talentu będą szczurki, miarą historii będą wachmistrzany, miarą inteligencji tetryczyści, miarą dobrego jedzenia dreptaki, śledzie to opolszczaki,  miarą wędzarni będą kneziarnie,   a niepospolici ludzie to watrowiści.

Z samego Madagaskaru Wiedźma przysłała pozdrowienia, jakież to urocze, że ludzie pamiętają. Po raz pierwszy spotkałam Nietoperzycę i Czytelnika, mam nadzieję, że nić porozumienia będzie trwała. Robię już okłady na rękę ze sreberka, które uczynią ją sprawną, nawet nie wyobrażam sobie, jak będę gładka po sreberkowych kąpielach, dziękuję Szczurkom za prezent.

Reklamują w czasopismach śluz ze ślimaka ze względu na dobroczynne działanie na zmarszczki i wygładzenie skóry. Nie trzeba przepłacać, masz to samo za darmo, wystarczy pobyć trochę na Watrowisku (Uwaga, informuję, że 75% zmarszczek  zredukowanych, worki pod oczami znikły, twarz rozświetlona, a baterie naładowane, czyli tamte dziewczyny z dawnych lat młodnieją). Watrowiskowy fenomen niech trwa, ponieważ życie po Watrowisku ma ciekawszy smak, lepszą jakość i nieporównywalnie trwalszą wartość.

W konkursie  Watry nie było przegranych, każdy otrzymał unikatowy i wartościowy pieniężny numizmat (mam rysia), a było jeszcze losowanie nagród, bo NA WATROWISKU ŁAPIE SIĘ SZCZĘŚCIE.

Tą notką składam głęboki ukłon w stronę moich blogowych Mistrzów. To od nich się uczę, ich podziwiam, a prywatnie to wspaniali, zwyczajnie nadzwyczajni ludzie, z najwspanialszymi Rodzinami, a Wszystkich kocham nad życie. Gdybym mogła, każdemu dałabym niepowtarzalne gwiazdki z nieba za dzielenie się dobrem i sprawianie że czuję się wspaniale. Gwiazdki na zdrowie, na miłość, na fortunę, na luksus, a nawet na zbytek, bo każdy z Watrowiczan zasłużył na osobliwą prawdziwą gwiazdkę szczęścia. Kocham Was, podziwiam, szanuję, cenię i do zobaczyska na Kartoflisku.