Holandia – druga ojczyzna Reni

Nie ma Reni, odeszła tak nagle i niespodziewanie, ale dzięki Niej poznałam prawdziwe życie w Holandii  poprzez wpisy nie tylko na Jej blogu (https://renatak484.blogspot.nl), ale i na Wyspie (https://madagaskar08.pl/).   Podręcznikowa Holandia, którą znałam, to tulipany, wiatraki i Rembrandt. Renia przybliżyła codzienne życie i uroki życia swej drugiej ojczyzny:

„Przedstawiam Wam moje miejsce do życia. Mieszkam w Roermond. Małe miasto w Nederlandach, w prowincji Limburg. Mam wszędzie blisko – do Niemiec po tańsze produkty żywnościowe i alkohol, do Belgii po tańszy tytoń. Lubię tę prowincję.
Jest tu zielono (największy park narodowy De Meinweg w Holandii), dość wietrzyście, ale nie tak jak np. we Fryzland, bywa mokro, ale bez przesady, bo jednak Limburg jest położony nad poziomem morza i plus minus nie jest aż tak zagrożony wodą jak inne prowincje Holandii. Lubię to moje miasteczko, bo jest urokliwe, ma ładną starówkę, wielkich zakładów pracy nie widać bo są na obrzeżach prawie w lesie…”Renia pisała o codziennym życiu w Holandii trwającym właściwie bez problemów (a jeśli były to z polskim ZUSem), o uśmiechniętych ludziach, przyjaznej atmosferze i idealnej harmonii z przyrodą. Smuciło ją, że Polacy w Holandii nie chcą się włączać, integrować z życiem Holendrów: „Żadnej aktywności na rzecz tutejszej społeczności, żadnej aktywności takiej społecznej. Mało tego – ja jestem jedną z trzech Polek biorącą udział w jakichkolwiek imprezach.”

Rena na blogu „W jesieni życia” pisała o swoim pobycie w szpitalu tak:

„Wszędzie jestem traktowana jak vip jakiś. Dysponuję pojedynczym pokojem. Osobistą łazienką, szafą, ze starannie wypisanym moim nazwiskiem. Każdy pielęgniarz/rka/, lekarz i personel podlatuje z rączką ,przedstawia się i jak może tak duka dzień dobry vrauw.  Klo z niepokojem w oczach czy czegoś nie przekręcił.
Ja jestem dobra dziewczynka  – pozwalam im mówić do mnie po imieniu, bo jednak Renata jest dla nich znacznie łatwiejsze do wypowiedzenia….Rozczula mnie wręcz troska o moje bóle, terapia paracetamolem, którym mogą paść człowieka na okrągło (…) Jeżeli jakaś terapia się nie sprawdza , stosują inną. Szukają tak długo aż wyleczą.

Leżę sobie w pojedynce, czyściutkiej, przyjemnej dla oka, za oknem mam widok na kościół, dostęp do internetu, do telewizji, przynoszą mi jedzonko, bo siły mam odbudowywać (wyraźnie mam coś z głową –  smakuje mi szpitalne jedzenie ). Jestem szczęściarą.”

Reniu, w kwietniu byłam w szpitalu, intymnych parawaników nie widziałam, na intensywnym oddziale były cztery pacjentki, słychać było powszechne narzekania na brak personelu medycznego, o jedzeniu nie wspomnę i zapewniam, że nie czułam się jak vip, kiedy trzeba było korzystać z mycia w miednicy na sali w obecności trzech pacjentek. No tak, ale ja mieszkam w kraju nad Wisłą.

Na zakończenie przytoczę humoreskę, którą Renia zamieściła w swoim poście:

„W galerii sztuk wszelakich dystyngowana  starsza pani zwiedza galerię w towarzystwie swojej córki. Staje przed obrazem i głośno krytykuje –
– Mój Boże, jaki bohomaz, zupełny brak proporcji, kolorystyka tych ubrań na portrecie tragiczna,  to nie  ma nic wspólnego ze sztuką….
– Mamo – szepce córka to ucha – to jest lustro !”

Siostra Reni (http://witrazezcukru.blogspot.com) namalowała portret i poświęciła Jej wiersz:

„Piękna moja
Przytulam Cię całym sercem
Do kwiatów w naszym ogrodzie
I wiesz przecież
Jesteś na stałe w moim pokoju nad światem.”

Wprawdzie  przegrała walkę o oddychanie, ale w naszej pamięci zostanie jako pełna wigoru, radosna, kochająca życie, odważna, pomysłowa i refleksyjna – nasza Rena.