Wakacje dla żądnych wrażeń

Podobno szczęśliwym można być tylko na jachcie. Dobrze byłoby, gdyby jeszcze był wypasiony.  Rozumiem, że w domyśle należy dołożyć: wody mają być ciepłe, a słońce powinno świecić cały czas. Trzeba uczciwie zauważyć, że nie każdego ten luksus zadowala. Podróżujący wolą szczyptę pikanterii i odrobinę ostrego chili, skoro się poświęcają, męczą w tym upale, moczą pośladki i ciurkiem leżą na plaży.

Ludzie coraz częściej się nudzą, więc potrzebują mocnych wrażeń. W biurze turystycznym ironizują, że obecnie turystę nie interesuje polowanie na safari,  a podglądanie ludzkiego zoo. Turysta osobiście pragnie zobaczyć  „dzikich”, najlepiej gdyby to jeszcze byli ludożercy. Wiadomo, że w pobliżu znanych ośrodków takich ludożerców nie ma, więc na potrzeby żądnych wrażeń tworzona jest iluzja, czyli tubylcy żyjący zgodnie z oczekiwaniami turystów. Malują twarze, przebijają nosy, wargi, zakładają przepaski, kobiety ozdoby i obręcze na szyje, mężczyźni z włóczniami, a wszystko oczywiście dla tych paru dolarów, bo za zdjęcia tubylcy każą sobie płacić. Komercja wszędzie dotarła. Za towar trzeba płacić i za show, które odgrywają. Czy jednak wiemy o tym, że to wszystko zostało wyreżyserowane na potrzeby turystów? Oby była taka świadomość.

Większość wyrobów, które jako pamiątki kupują turyści, wytwarzane są przez fabryki prosto z Chin, przecież w prymitywnych warunkach przy straganie nie da się wytworzyć nic artystycznego, oryginalnego, finezyjnego, stąd udawanie, klepanie blach, tkanie na rozpadających krosnach, struganie broni nasączanej trucizną.  Zarobić na jedzenie trzeba. Druga strona tego medalu to cena, jaką płacą tubylcy: nieznane choroby, AIDS, odra, ospa, alkoholizm, cukrzyca, demoralizacja.

Turysta staje się coraz bardziej wyrafinowany. Ileż w końcu można oglądać błękitu morza i nieba? Ludziom brakuje mocnych uderzeń, dlatego szukają  wysublimowanych wrażeń typu mumie przodków Papuasów w Nowej Gwinei, na Borneo oglądają spreparowane czaszki wroga, doznają specjalnego błogosławieństwa szamana nad jeziorem Titicaca, czy przeżywają kremację zwłok na Bali. Przy okazji nad Mekongiem można zobaczyć pędzenie trunku z ryżu i w tej bimbrowni kupić „whiskey” z wężem, żmiją, skorpionem w środku. Sama atrakcja, a przy okazji tanio można zadziwić znajomych.

Wielu turystów nudzi już komfort kurortów, luksus hoteli i rajskie plaże. Ten monotonny kolor  blue nieba, morza, village, łanów lawendy już nie urywa głowy i nie powoduje dawnego zrelaksowania, chilloutu (czilołtu), dlatego szukają ekstremalnych doznań i jadą do slumsów Bombaju, Nairobi, Johannesburga, Rio de  Janeiro, Manili, bo bieda jest fotogeniczna wszędzie na przedmieściach rozrośniętych do granic możliwości miast Afryki, Ameryki lub Azji. Ludzie lubią oglądać konających na ulicy, zwierzęta zjadające śmieci, wąchać fetor smrodu ulicy pozbawionej kanalizacji, odchodów, spalonego oleju, plastiku, narkotyków i wchodzić do  szemranych spelunek. I za to płacą przewodnikom. Slumsów wprawdzie nie ma na mapie, ale zdjęcia nędzarzy grzebiących w górach śmieci na miejscowych wysypiskach wyglądają dobrze i nawet – o, dziwo – nie cuchną.

Można również wybrać się nad Świętą Rzekę, by obmyć się w szambie, ścieku, ubikacji i spopielarni, czyli cztery  w jednym. Uwolnisz się od grzechów i dostąpisz wyzwolenia – mokszy. Przy okazji w Gangesie łykniesz pałeczki okrężnicy lub kilka toksycznych pierwiastków ciężkich z garbarni i fabryk, w których brak oczyszczalni oraz  połkniesz mnóstwo pestycydów wypłukiwanych z gleby po monsunie. Za to zyskasz duchową odnowę, spokój zapomnienia i doznasz nowej perspektywy tunelowego widzenia świata.

Można osobiście zamówić wizytę u Dalajlamy, a jeśli ktoś bardzo spragniony ascezy, może odwiedzić Bodh Gaję leżącą w Biharze, w jednym z najbiedniejszych stanów Indii. Spacer przez wioskę jest niczym droga przez mękę, bowiem dookoła pył, klaksony, nagabywanie, prośby żebraków,  brud, hałas, żar, widoki chorych, by wreszcie trud został nagrodzony, gdy zjawiasz się na terenie świątyni Mahabodhi.

Jeśli jesteś emerytem, powinieneś kupić kampera i dołączyć do świata wędrownych ptaków, by szukać słońca, ładnych widoków, czy leku na starczą nudę. Kawalkady siwych koczowników wędrują po świecie i udowadniają, że życie staruszków może być wesołe i niezmiernie ciekawe. Oczywiście od warunkiem, że kamper będzie luksusowy, a ty będziesz miał wysoką emeryturę.