Powszednie dni wyobraźni

A. Einstein miał głowę nie po to, by nosić kapelusz, mózg również nie od parady, kiedy mówił, że to wyobraźnia jest najważniejsza. Wygląda na to, że miał rację, bowiem nic nie brałam od  rana, a wyobraźnia rozhulana jak ten dzwon uderzający  w górny ton z dodatkiem perwersyjnego „h” i „d”.  Niektórzy z tego powodu będą mieć niedobre skojarzenia, ale na to już nic nie poradzę, kiedy z małej głowy wystaje  kompleks rozmiarów, a tu świat ma nie tyle do powiedzenia, co do zjedzenia. Na kaczy kuper trzeba upaść, by dać się podprowadzić wyobraźni.

Przeczytałam, że w Azji można  zamówić rarytas, jakim są suszone kurze ratki. Moja rozpalona wyobraźnia nie dała rady, choć jadłam w tym czasie niemalże prawie kawior. Nogi kur, kaczek, widziałam, niewiele da się ogryźć, a co zostaje po wysuszeniu, podpowie wyobraźnia. Wybaczcie tę moją rozwiązłość, ale te nogi mnie wyraźnie intrygują, bo wg mnie raczej są do oglądania niż do zjedzenia.

Społeczności mają krótką pamięć.  Szanowny Wachmistrz (http://pogderankiwachmistrzowe.blogspot.com/2018/) napisał: „Są persony, które same się o siebie nie upomną, nawet jeśli cierpią srodze i grosz jaki, jeden czy drugi mógłby jeśli nie tego cierpienia ująć, to choć żywota uczynić mniej przykrym, o czem nam zdrowym ani śnić, czy wiedzieć, jakież to ważkie…”  Szacunek za to, że przypomina, iż wokół są ludzie. Pochyla się jako ten dawny druh nad słabszym, chorym,  potrzebującym pomocy. Coraz mniej ludzi pamięta o drugim człowieku, a jak ktoś niedomaga, to się go najzwyczajniej wyklucza. Nawet hospicjum ma limity, o czym przekonała się moja koleżanka.  Nie wiem, jakie mamy priorytety, że gminy wydają więcej na psy niż wyjście z bezdomności. I nie rozumiem, dlaczego wielu czerpie satysfakcję, gdy przyłoży drugiemu lub otworzy drzwi do własnego piekiełka.

Czasem zaglądam na Facebook, a tam  same rady, podpowiedzi, nauki. Nie wiem, jak my działamy i funkcjonujemy,  niedorozwój, czy co, skoro trzeba ludzi uczyć, jak się smarować, jak oddychać, co stosować na środkowy palec, a co na prawą powiekę, na lewą piętę, co do ucha włożyć (czosnek!), a bruzdy to najlepiej wypełnić wampirzym liftingiem, ponieważ stosuje go Kim Kardashian. Moja wyobraźnia nie pojmuje tego, dlaczego muszę stosować to, co ona i jaki to autorytet.  by dać się podprowadzić, tonę chemii wcierać w twarz i w siebie za własne pieniądze. Intelektualni inaczej?  Kiepsko z Kiepskimi, jakbym się obudziła o piątej nad ranem  i doznała znanego zespołu, więc nie wiadomo, co snem, a co prawdą.

Waga jest obecnie na wagę złota. Nawet te szczupłe katują się i cały czas na diecie. Patrzę na swoje raciczki, przydałoby się i mnie zmniejszyć rozmiar, ale  liczyć umiem: kolagen perski – 129 zł, miód nowozelandzki – 200 zł, powidła śliwkowe bez cukru 18.49, saszetka mleka kwaśnego (produkcja pewnie z Małopolski, co zdradza język) – 31.25 zł, kaszka z migdałów –  29. 59 zł oraz napój gryczany – równo stówa. Diety on – line nie zamówiłam. Usmażyłam placki ziemniaczane, przynajmniej mi smakowały i nie odchudziły mojej kieszeni. A nie można mi powiedzieć: rusz tyłek i mniej jedz.

Firmy przypominają antyinteligentnym, że już skończyli 30 lat, więc czas na metamorfozę.  Skóra ma podobno metkę, a po trzydziestce zaczyna się prawdziwy dramat, bo już cera jest zwiędła,  sfilcowana i  nieświeża, więc „Dziewczyną z perłą” Jana Vermeera nie będziesz. Wtedy wypada uruchomić wyobraźnię, bowiem nikomu nie zależy na Twojej skórze,  tak naprawdę chodzi o Twoje zasoby w kieszeni,  kupowanie specyfików od których oczopląsu można dostać, a przecież taka generałowa  Zajączkowa myła się całe życie w zimnej wodzie i w  wieku 80 lat wyglądała tak, że wielu młodych oglądało się, by podziwiać świeżość cery.

Kto lubi matematykę, niech rozwiąże trudne zadanie. Rybak złowił leszcza o długości 50 cm, głowa jego była długości 10 cm, ogon 11, a grzbiet miał tyle długości, ile pozostało centymetrów. Ile ważył kilogramowy leszcz? I tu  zaczynają się te schody, bo ileż mogła ważyć ta kilogramowa ryba?

Najwspanialszym miejscem na ziemi jest Kostaryka. Costa Rica, czyli bogate wybrzeże. Mieszkańcy są szczęśliwi. W rankingu szczęścia zajmują wysokie miejsce. Już się tam widzę. Okazuje się, że Kostarykanie cieszą się ze wszystkiego, najbardziej z rzeczy prostych, nawet jak nic nie mają. Ech,  wyobraźnio, już byś mnie zabrała na wyspę, gdzie nawet gubernator uprawia swoje tropikalne poletko.

Kto ma  rozum, raczej nie powinien wsiadać do tego statku marzeń o nazwie Titanic. Niech najpierw uruchomi wyobraźnię. Ona jest najważniejsza.