Dziwactwa, chimery, ekscentryczność naukowców

Szczęśliwi nie siedzą w domu, tylko piją tequilę z przyjaciółmi. Upał zżera mózg, więc nigdzie nie wyjdę, poza tym po azteckim trunku z agawy zaraz zaczynam mówić po hiszpańsku, zatem pub również odpada. Wygodnie rozsiadłam się niczym ten skrzypek na dachu, wzięłam gazetę, a tam  przepis na dżem z pomidorów. Silne odczucie deja vu spowodowało, iż pomyślałam, skoro już taka sytuacja wydarzyła się niegdyś, powtarzać ani myślę.

Pozostał komputer rzadko otwierany, więc  postanowiłam zajrzeć w uczony świat, bo górne półki zawsze mnie pociągały. Znalazłam w sieci mnóstwo  przykładów fantazji, kaprysów i fanaberii naukowców. Wielcy jednak mają swoje upodobania, słabości, fobie, dziwactwa. Legendy krążą, w końcu podobno każdy ma kota, ideałów nie ma, bo złota proporcja trójkąta tylko w przyrodzie. Zatem przyjrzyjmy się uczonym, czas na uśmiech. I tak Kartezjusz był podobno leniem, bo uwielbiał wylegiwać się w łóżku, Shockley (współtwórca tranzystora) zajmował się  tresowaniem mrówek, zaś Einstein podkradał innym tytoń do fajki.

Do Edisona można było przyjść, ale furtkę otworzyć już nie było łatwo. Kiedy zwracano mu uwagę, Edison z zadowoleniem odpowiadał: „Furtka chodzi co prawda ciężko, ale dzięki temu napompowałeś mi do zbiornika 20 litrów wody”.

André Marie Ampére kiedyś znalazł na drodze ciekawy, mały kamyk,  z zainteresowaniem przyglądał się jego fakturze, w końcu przypomniał sobie, że spieszy się na wykład. Wyciągnął zegarek i zobaczył, że nie zostało mu wiele czasu. Postanowił wyrzucić kamyk, schować zegarek i ruszyć do swoich studentów. A co zrobił? Ostrożnie włożył kamyk do kieszeni, a zegarek wyrzucił przez barierkę wprost do Sekwany.

Hugo Steinhaus był purystą i tępił językowe błędy. Listy zaadresowane najpierw nazwiskiem, a potem dopiero imieniem Hugo zwracał bez otwierania, a studenta, który przedstawiał się jako Kowalski Jan, wyrzucał z egzaminu, mówiąc: – Pan się tak nie nazywa! Pan jest Janem Kowalskim. Współcześnie niewielu zdałoby u tego profesora egzamin.

Spytano kiedyś Kartezjusza: – Co jest więcej warte: wiedza czy majątek?
– Wiedza, bowiem uczeni znają dobrze wartość pieniędzy, ale bogacze nie znają wartości wiedzy – odparł Kartezjusz.

Stanisław Mazur, matematyk, za rozwiązanie jednego z problemów z analizy funkcjonalnej, obiecał w nagrodę żywą gęś. Po 36 latach problem ten rozwiązał  dwudziestoośmioletni szwedzki matematyk Per Enflö. Podczas jego pobytu w Warszawie Mazur wręczył mu żywą gęś w wiklinowym koszyku.

Eugene Paul Wigner, węgierski fizyk był niezwykle skromny, gdy mówił: – Miałem wątpliwość, czy zasłużyłem na Nagrodę Nobla. Przyszło mi wtedy na myśl stare niemieckie przysłowie: głupi mają szczęście.

Matematyk John von Neumann, był słabym kierowcą i często miał wypadki, na szczęście niegroźne. W Princeton ochrzczono żartobliwie jego nazwiskiem jedno ze skrzyżowań, ponieważ miał tam kilka stłuczek. Tak opowiadał o spotkaniu z drzewem:
– Jechałem wzdłuż drogi i drzewa z prawej strony mijały mnie w równym szeregu z szybkością 60 mil na godzinę. Nagle jedno z nich wystąpiło z szeregu i stanęło mi na drodze.

Stanisław (Stan) Marcin Ulam, polski i amerykański uczony chodził ciągle zamyślony. Mała córeczka Ulama odpowiadając na pytanie koleżanki, dlaczego jej ojciec nie gra z nią w piłkę, powiedziała: – Mój tato tylko myśli, myśli, myśli! Nic tylko myśli.

Herman Auerbach kupił sobie kiedyś nowy, elegancki kapelusz i wkrótce ktoś mu go w kawiarni „Szkockiej” podmienił, zostawiając w szatni gorszy. Auerbach zaczął nosić ten gorszy kapelusz. Któregoś razu zapytany, czemu nie wyczyści swojego nakrycia głowy, odrzekł: – Nie będę złodziejowi czyścił kapelusza.

Stanisław Saks,  matematyk ze Lwowa zatrzymał się przed wystawą  z napisem „pasztet zajęczy” i zapytał Bronisława Knastera: – Jak myślisz, czy to rzeczywiście zajęczy pasztet? Na to Knaster: – Kto go zje, zaraz pozna. Jeśli nie zajęczy, to zajęczy, a jeśli zajęczy, to nie zajęczy.

Stefan Banach doktorem został w sposób dość niezwykły. Choć był autorem wielu odkryć, na uwagę, że powinien wkrótce przedstawić pracę doktorską, odpowiadał, że ma jeszcze czas. Jego koledzy wymyślili sposób. Ktoś spisał najnowsze rezultaty jego pracy, co zostało uznane za znakomitą pracę doktorską, ale przepisy wymagały również egzaminu. Banach był entuzjastą dyskusji naukowych, więc  zaproponowano, by wpadł do dziekanatu i rozwiązał problemy matematyczne.
Banach udał się do wskazanego pokoju, odpowiedział na wszystkie pytania, nieświadom tego, że właśnie zdał egzamin i został doktorem.

John von Neumann zaproponował w imieniu prof. Wienera pracę S. Banachowi.   – Ile dolarów proponuje profesor Wiener? – zapytał matematyk.
– Oto czek,  na nim napisana jedynka. Proszę dopisać tyle zer, ile pan uzna za stosowne.
Banach uśmiechnął się ironicznie i spojrzał na amerykańskiego kolegę:
– To za mała suma, aby opuścić Polskę… za mała.
I to był ten moment, gdy wygadany von Neumann nie mógł z siebie wydusić słowa. Zapewne wielu razem z nim zaniemówiło.

Mendelejew w wolnych chwilach oprawiał książki, robił torby i walizki ze skóry.  Sam kupował na targu tekturę, skóry, kleje, nożyki. Gdy kupował na rynku potrzebne mu surowce, ktoś zapytał sprzedawcę: – Kim jest ten dziwny długowłosy i brodaty mężczyzna, który z taka pieczołowitością wybiera surowce?
– Jak to, przecież wszyscy go znają – odpowiedział sprzedawca – To znany nasz  kaletnik, Mendelejew!

Karl Gauss rozwiązywał zadanie, gdy wbiegł służący, mówiąc: „Panie Gauss, pańska żona umiera i chce pana zobaczyć”. Uczony machinalnie odpowiedział: „Proszę powiedzieć, żeby trochę poczekała, aż skończę dowód twierdzenia”.

Isaac  Newton był roztargniony. Pewnego razu wracał konno do domu,  ale żal mu się zrobiło, więc zsiadł z konia i wszedł pieszo na strome wzniesienie.
Zatopiony w rozmyślaniach nie zauważył, że koń wysunął z uzdy łeb i pobiegł na pobliską łąkę. Nie zauważył, że wrócił z samą uzdą.

Angielskiego fizyka Rayleigha szczególną sympatią darzyła królowa Wiktoria. Gdy palił fajkę, zażartowała, że nawet tak wybitny uczony nie potrafi zważyć aromatycznego dymu, Rayleigh się z tym nie zgodził. Zrobiono zakład. Rayleigh zważył dokładnie porcję tytoniu, nabił nią fajkę, a po skończeniu palenia dokładnie zważył popiół.
– Różnica to właśnie ciężar dymu – rzekł triumfalnie do królowej.
Ta wręczyła wygraną i dodała: – Dotychczas widziałam tylko, jak ludzie puszczają z dymem pieniądze, teraz zobaczyłam, że można na dymie zarobić.

Andre Marie Ampere, kiedy udawał się na spacer, wieszał na drzwiach wejściowych swego domu kartkę z napisem: „Nie ma mnie w domu”, ale kiedy wracał ze spaceru zatopiony w myślach, zauważył tę kartkę, przeczytał, ze zdziwieniem pokiwał głową, obrócił się na pięcie i odszedł, bo skoro nie ma nikogo w domu, to co miał robić.

A. Einstein nie potrafił bez pomocy drugiej osoby wypełnić deklaracji podatkowej. Mówił, że to jest zbyt skomplikowane dla matematyka. Do wypełnienia deklaracji  trzeba być zapewne filozofem.

Yoshihiko Takano wraz z przyjaciółmi w Japonii w trakcie eksperymentu stworzenia nadprzewodnika włożyli materiał do gorącej wody i moczyli go przez kilka godzin. Aby umilić sobie czas oczekiwania, naukowcy zorganizowali w laboratorium małe przyjęcie, podczas którego wpadli na pomysł zanurzenia przewodników w mieszance wody i etanolu. Kąpali go w: sake, whisky, winie, shochu /rodzaj japońskiej wódki/ i piwie. Okazało się, że materiały wymoczone w winie sprawdzają się o 62 % wiele lepiej niż te, które testowali wcześniej.  Czerwone najlepsze.

Jeśli pragniesz z kimś porozmawiać, powiedz, że jesteś prawnikiem lub lekarzem. Gdy pragniesz ciszy, mów, że jesteś matematykiem lub fizykiem. Będziesz miał swój święty spokój i ciszę, jak makiem zasiał.