Ubrać mózg w charakter

Nie jest łatwo ubrać mózg w charakter, by miał osobowość i nie dał się wciągnąć w rozmaite układy, uzależnienia, partyjne gry, by nie zgadzał się na bezproduktywne nasiadówy rodem z ubiegłego wieku, by nie przekraczał pewnego poziomu złośliwości, nie pogardzał,  miał szacunek dla drugiego człowieka i myślał, skoro życie jedno i krótkie.

Znakiem rozpoznawczym nowego pokolenia powinno być uwolnienie rąk ze smartfonów, laptopów, kieliszków i kufli. Niech cię natura karmi, realia  poszturchują, głaszcze czyjaś wydziarana (lub nie) ręka, niech muśnie dred, kosmyk, czy warkoczyk nad uchem żywego człowieka. Najciekawszy jest świat utkany z doznań i doświadczeń.

Ktoś pisze, że wchodzi na Fb i widzi idealny świat, bo zrelaksowany, uśmiechnięty, wypoczęty, widać relacje z plaży, hamaków, łodzi, ciała wysmarowane kremami, nogi opalone, wiatr we włosach, dookoła kolor blue.  Szczęśliwe życie, relaks. A ty? Ty po łokcie zapracowany, zmęczony, spocony, zabiegany z coraz bardziej szarym kolorem pod powiekami, bo parawaning nad morzem cię ominął, bo szef wyznacza nowe terminy. Nawet tej pigułki dzień po nie kupisz, a w niedzielę zwyczajnego chleba. I prędzej piekło zamarznie, niż się ucieszysz, że życie po to jest, aby żyć.

Stworzyliśmy Wielkiego Brata sami, aby zaistnieć, dlatego codziennie robisz innym  przyjemność i wrzucasz swoją zewnętrzność. Wiatr nie jest w stanie rozpędzić chmur, bo i twoje okulary nie pojmą tak prostej rzeczy, jak przedstawianie świata w kolorze jasnym, w porywach różu albo  przypudrowanego wrzosu. Na bezosobowy świat bez-myśli nie pomoże nawet ten reklamowany żółty krem z apteki, ani pastylki Goździkowej. Możesz pocieszyć się, że przybierasz na wadze, bo odkładają się na boczkach lata dobroci, miłości, przywiązania, poświęcenia i wyrzeczeń. Możesz, ale nic z tego nie wynika. Średnia optymizmu na obywatela i na jeża w statystykach zwiększa się, a ty tego nie czujesz. Dlaczego?

Zobacz tę swoją wolność, ale nie z pozycji otoczenia, lecz jako ten stan umysłu. Masz wybór, więc zostaw Wielkiego Brata na rzecz zapachu czeremchy, świeżo porąbanego drewna, polnej łąki i lasu. Nie daj sobie zabrać bogactwa dawnego baroku i zobacz siebie w blasku słońca, bowiem twoje źrenice nie powinny się smucić. Ciekawiej jest przebiec truchcikiem przez młodość, zamiast siedzieć i patrzeć w tego kciuka, by przeklikać życie w czterech ścianach, a potem skończyć jako uzależniony i omotany siecią.

Zobacz dwubiegunowość świata, który co innego robi, a co innego mówi. Kiedy wsiadasz do samolotu, czy włączasz komputer, widzisz i słyszysz: witaj, składamy  ci życzenia   z okazji -dziestych urodzin, to jesteś już w siódmym niebie. Połechtały również twoje ego słowa, że  już na twoją cześć żubr się chłodzi.  Znaczy komp wie, że pijesz nie tylko mineralną?  Cieszysz się, a powinno zmartwić. Skąd tyle wiedzą o tobie obcy ludzie? Amazon też cię wita po imieniu: witaj, Ewo, witaj Adamie i potwierdza, że ostatnio kupiłeś grawerowany długopis, wymieniłeś samochód, byłeś na wakacjach w Albanii, rozmawiałeś przez skypa z Hong Kongiem, dlatego zachęcają, byś jeszcze on-line coś dokupił, bo Amazon w Seattle ma przecież każdy, ale to każdy istniejący towar na ziemi. Kiedy usłyszysz swoje imię, nie ciesz się, że jesteś taki sławny, tylko przeraź, że tyle wiedzą o tobie w tym Seattle i to na drugiej półkuli.

Cyfrowy świat jest kuszący, ale płacimy za to wysoką cenę, bowiem jesteśmy kontrolowani. Ludzie w internecie są danymi, produktem, a zezwalamy na to, bo rzadko wychodzimy z domu, straciliśmy kontakt z naturą, więc boimy się samotności, stąd wrzucamy o sobie wszystko i bez wstydu łącznie z golizną, bo niby w majtkach, ale sznureczek niczego nie zakrywa, a nawet trudno go zobaczyć, jeśli w tym rowku się schowa. Gdy Amazon pisze: Witaj, mam dla ciebie ofertę… Nie myśl, że odniosłeś sukces na  miarę Steve Jobsa. Nie odniosłeś, za to zostawiłeś na siebie namiary w sieci, przy czym wypada przypomnieć, że dane pozostawione w tej internetowej chmurze są nieusuwalne.

„W dzisiejszym świecie konsument zastąpił obywatela” – zauważył Z. Bauman.

Pomyśl, że ludzie jako produkt uboczny, niewiele mają praw, skoro nie tylko dane są zbierane, ale przede wszystkim analizowane, przetwarzane, osądzane. Dla komercyjnych celów nawet ocena twego nastroju ma miejsce, bo jeśliś smutny, znaczy kupisz więcej i dasz sobie wcisnąć każdą bzdurę. Gdy my coś publikujemy, inni przetwarzają. Magazyn Centrum Danych w stanie Utah pomieści 12 miliardów gigabajtów danych. Chyba trzeba wierzyć E. Snowdenowi, gdy mówi, że przechowywane jest „wszystko, co robimy w Internecie i zapisy każdej rozmowy telefonicznej, jaką odbieramy lub wykonujemy”.   Niech ci zabije dzwon. W końcu umiesz myśleć.

Niech nie mówią, że współczesny „świat jest pełen utalentowanych wraków życiowych”,  przecież w końcu może zmądrzejemy w tym nieprzedstawionym świecie narracji.