Niedaleko Krakowa w zamkowych zakamarkach Korzkwi

Watrze poświęcam

            

Dawny świat odchodzi na naszych oczach. Pozostaje badanie kurzu mijających wieków, podglądanie ruin, a nawet przekopywanie ziemi, by odnaleźć choćby podkowę, która daje złudzenie, że po mijających wiekach pozostał jakiś trwały ślad.  Klepsydra przesypuje piasek czasu, a my wyobrażamy sobie ludzką krzątaninę, słyszymy chrzęst broni, szczęk żelaza oraz tętent i rżenie koni na zamkowym dziedzińcu. Zaklęte w materii piękno czternastowiecznej warowni położonej wśród starodrzewia przywołuje te odległe czasy, gdy warownia tętniła życiem.

Jeden z paradoksów ludzkości polega na tym, że  chcemy, aby ulotne, okazało się czymś najbardziej trwałym. Na tym chcemy budować opoki, ponieważ na opoce  szukamy oparcia. Ile w tym prawdy, a ile tęsknoty do przeszłości za czymś nie tyle innym, co lepszym?

Kamienne mury warowni dawno rozsypały się w proch, jednak przecież nie na kamieniu opierała się ich trwałość, skoro zameczek obecnie stoi, cztery sale udostępnione za darmo, reszta przeznaczona na hotel, ale całość ma swój urok.

Historycy uważają, że niewielki zamek w Korzkwi zbudowała rycerska rodzina Zaklików herbu Syrokomla. Jego powstanie datuje się po roku 1352, w którym po katastrofie budowlanej zamku w Wielkiej Wsi sędzia krakowski Jan de Syrokomlya nabył  połać ziemi przypominającą łyżkę w miejscowości Korzkwa (warząchew), a na wzniesieniu tej warząchwi zbudował niewielką warownię służącą rycerstwu. Tu odbywały się zjazdy, biesiady, turnieje, zawody, bale. Zamek przechodził różne koleje losu aż popadł w ruinę. Dawni potomkowie, p. Donimirscy odbudowali warownię, służy turystom. Zamek bez sensacji to nie zamek, zatem przy wejściu przeczytasz:„Drogi Przybyszu, na zamku Korzkiew ukryta jest tajemnica z powieści Victora Orwellsky’go „Kod Władzy”.

1. Na dwunastu planszach umieszczono cytaty z powieści.
2. Szukaj ich na ścianach w różnych miejscach zamku.
3. W każdym cytacie jest jedno słowo pasujące do hasła.
4. Zbierz słowa ze wszystkich tablic i ułóż je w logiczną całość.
5. Powstałe hasło jest tajemnicą „Kodu Władzy”

Z hasłem zgłoś się do recepcji hotelu po nagrodę.”  

Legendami obrosła Korzkiew;  jakiż zamek może istnieć  bez duchów? Jeśli nie legendom, to komu wierzyć? Zatem z całą pewnością przed wiekami pod murami wewnętrznego dziedzińca  zostali pochowani dwaj rycerze, których duchy strzegą zamku. O uśpionych rycerzach szeptano wszędzie, więc właściciel zaprosił znanego bioenergoterapeutę i ten potwierdził obecność  szkieletów. Odtąd prace związane z renowacją zamku prowadzone były w taki sposób, aby nie zaburzyć wiecznego spokoju rycerzy. Ci z kolei odwdzięczają się opieką, więc goście i turyści mogą spać bezpiecznie i spokojnie, przecież legendy mówią samą prawdę i tylko prawdę.

Niedaleko zamku, na następnym wzgórzu znajduje się zabytkowy kościół z XVII wieku. W dawnych czasach obydwa wzgórza połączono mostem z rzemieni. Wisiał nad doliną, budził lęk i przerażenie, jednak na adrenalinę sposobu nie ma. Śmiałkowie chodzili nad przepaścią i czepiali się tych przetartych rzemieni. Pewnego razu weszła na niego pokonując strach, córka dziedzica. Nie uszła daleko, spadła w przepaść. Z łez matki opłakującej stratę jedynaczki powstała rzeka Korzkiewka.

Inna z legend mówi o kamiennej ławeczce w parku, na której po północy przesiaduje diabeł i jak to diabeł dziko świeci oczyma, stuka kopytami i głośno hałasuje tak, że mieszkańcy spać nie mogą. Niektórzy mylnie uważają, że to z powodu muzyki weselnej, głośnych dysput z sal konferencyjnych, śpiewów rozochoconych turystów i hucznych biesiad te nieprzespane noce okolicznych mieszkańców, ale kto by im tam wierzył, skoro wiadomo, że czart lubi wszędzie ogonem machać i mieszać. Wędrując parkowymi ścieżkami, wprawne oko znaleźć może odciśnięte w kamieniach charakterystyczne ślady, ponoć są to pozostałości po diabelskich odwiedzinach.

Myślę, że warto zajrzeć do tej pieczołowicie odbudowanej warowni, to tylko 14 km od Krakowa. Zachwyci obraz zameczku otoczonego starodrzewiem, a w jego cieniu coś z tej atmosfery powdychasz i woje same wpadają pod powiekę. Średniowieczne mury przemawiają do naszej wyobraźni, bowiem cienie duchów widać na ścianach, więc możemy być spokojni, rycerstwo czuwa.  Trzeba jeszcze znaleźć czas, by pochodzić ścieżkami wśród starodrzewiu, posiedzieć nad Korzkiewką, posłuchać w spokoju o czym szumi, tym bardziej że duch czasu będzie nad każdym czuwał, by spokój nie został zakłócony. Jesienią, gdy liście się zaczerwienią, będzie jeszcze bardziej magicznie.

Zdjęcia Pawełka