Nasza epoka plastiku

Ostatnio modne jest chodzenie z butelką w ręce, bo picie wody małymi łyczkami jest wskazane przez dietetyków, choć znajomy lekarz twierdzi, że we wszystkim trzeba zachować umiar, gdyż można wypłukać minerały. Niektórzy są od tych butelek uzależnieni, podobnie jak od foliowych worków, niestety. Problem w tym, że są to jednorazówki, podobnie jak kubki po kawie i napojach, więc są wyrzucane niemal tuż po napełnieniu, co z punktu widzenia ekologii jest ogromnym marnotrawstwem.

Większość konsumentów uważa papierowe kubki za „ekologiczne”. Tymczasem papier nasycany jest polietylenem, by zapewnić wodoodporność, dlatego  jednorazówki  nie dają się przetworzyć. „Tymczasem tylko w Wielkiej Brytanii zużywa się ich 2,5 miliarda rocznie” – pisze National Geographic (http://www.national-geographic.pl/aktualnosci/wszyscy-bylismy-w-bledzie-papierowe-kubki-wcale-nie-sa-ekologiczne).

Produkujemy na 1 m przeciętnie 502 kg śmieci, przy czym Amerykanie 864 kg, a Japończycy 1000 kg. Z tego niewielka część jest poddana recyklingowi.  Najgorszy jest plastik, bo on rozkłada się od 100 do 1000 lat, a worki foliowe około 400 lat. Kochamy te reklamówki, chociaż zwykle potrzebujemy je na 30 minut, aby przynieść zakupy do domu. Guma do żucia rozkłada się przez pięć lat (dlatego w Hong Kongu jej nie kupisz i laur im za to). U nas mądrych nie ma i nawet jeśli za nie sporo płacimy, to nadal są to grosze, a mody na papierowe torby nie ma. Niech wrócą do nas, a  do wędlin pergaminowy papier.

W Japonii trzeba mieć prawie doktorat z wyrzucania śmieci, bo nie można wyrzucać, kiedy się chce, gdyż praktycznie nie ma śmietników, gdzie mogłyby spokojnie poczekać na śmieciarkę. Śmieci wystawia się w wyznaczonych miejscach, np. gdzieś na skraju drogi, w wyznaczone dni i zazwyczaj trzeba to zrobić rano do godziny ósmej, a nie poprzedniego dnia wieczorem. Trudno bez ściągi sortować śmieci do recyklingu. Tu obowiązuje „podział na kilka kategorii i podkategorii: papier (A) z podziałem na gazety, czasopisma, kartony po mleku, pudła kartonowe; puszki (B) z podziałem na aluminiowe i stalowe; butelki pet (C); butelki i słoiki szklane (D) z podziałem na przezroczyste, brązowe i inne; plastik (E) – wszystkie opakowania oznakowane jako plastik, i baterie (F) (…) Wszystkie puszki, butelki, pojemniki czy kartony po mleku muszą być czyste, a kartony po mleku dodatkowo porozcinane i związane” – pisze https://widoknasetonaikai.blogspot.com/2018/08/doktorat-z-wyrzucania-smieci.html#more. Wymagania duże, ale problem nie został rozwiązany, skoro procent recyklingu w tym kraju jest niewielki.

„Amerykańscy naukowcy szacują, że do tej pory wyprodukowano 8,3 miliarda ton plastiku. Tyle waży miliard słoni.” Nie ma mądrego, który powiedziałby, jak się tego pozbyć. „Tylko 9% śmieci  ogółem podlega recyklingowi, reszta jest spalana. To zatrważające dane, a naukowcy nazywają to zjawisko „niekontrolowanym eksperymentem w skali globalnej.”  Zob.:  https://www.tvn24.pl/magazyn-tvn24/wszyscy-jemy-plastik,157,2735 . Szczątki plastiku są wszędzie, czyli w powietrzu, wodzie i ziemi. Jemy je i wdychamy. Polak, Słowak zużywa średnio 400 torebek rocznie, a Fin, czy Duńczyk tylko cztery – mówi E. Chodkiewicz, ekspert WWF d/s konsumpcji. Jest o czym myśleć. Musimy wreszcie nauczyć się chodzić z własnymi siateczkami, jeśli nie chcemy, by plastik nas zasypał.

Świeżo powleczeni foliami, w końcu popatrzmy na swoją małostkowość i nie zasypujmy się tymi reklamówkami, gdyż wkrótce zafoliujemy się na amen. I prawdę mówiąc, jak mówi T. Olbratowski, między Bugiem a prawdą, śmieci luksusowe są nie tylko na dole, ale i w górach, co widzieliśmy ostatnio pod K2. Zaś najbogatszym człowiekiem na świecie zostanie ten, komu uda się rozwiązać śmieciową sprawę.