Nasz najpiękniejszy ze światów

Świat na ogół postrzegamy jako raj pełen słońca, niebieskich widoków, egzotycznego jedzenia, pełen zabytków, sklepów i pięknych rzeczy, które absolutnie kupić trzeba. Natychmiast, bo jak żyć bez wiodących marek, Tifany’ego, Hugo Bossa, Luisa Vuiltton’a, Adidasa, czy perfum Diora. Siedzisz, popijasz różowe wino i widzisz te rajskie ogrody. Wdycham zapach wielkiego świata. Jakie szczęście. Tak widzimy siebie i świat na wycieczkach, wywczasach, wyjazdach. Moja próżność została zaspokojona,  więc nagradzam się czekoladkami belgijskimi, ale czuję się jak J. Roberts w filmie „Pretty women”, kiedy szukała wieczorowej sukni. Wielki świat ją odrzucił, bo nie pasowała do niego, podobnie jak schodami do nieba na skróty iść się nie da. Popijam prosecco, czyli nic eksluzywnego, choć to bąbelki, jednakże nie w towarzystwie szynki parmeńskiej, jak zalecają, więc pewnie dlatego mi nie smakuje. Idę schłodzić, ponieważ chłodzenie wychodzi każdemu.

Zrób może krok dalej. Widzę, widzę, że nie mieszkam w najpiękniejszym ze światów, gdzie są wojny, wędrówki ludów, także głód, choroby, nieszczęścia i konflikty smażone i odgrzewane na nowo.  Mieściny z odrapanymi elewacjami, wszędzie fruwające opakowania, kartoniki po napojach, pranie na balkonach, góry śmieci już nawet na zachodnich plażach (Czarnogóra w nich tonie, niektóre wybrzeża również), co jakiś czas zapuszczony bezdomny, czujesz zapach spalonej gumy, dymek z narkotycznych lufek, smród zaułków i ten zalew towarowy z napisem made in China. Na zachodzie, chociaż o poranku dnieje, lekko nie ma. Na co dzień wcale uroku świata nie widać i nie wiadomo, dlaczego.  Mój budzik już o szóstej dzwoni i dzwoni, pewnie dlatego, by zobaczyć te wschody, a wracam  z pracy wieczorem, by gwiazdy pooglądać. Ci w samochodach i tego nie widzą. Świat na wyciągnięcie ręki? Ja nawet nie wiem, jak on wygląda, jak się zmienia, bo ja go nie widzę. Praca, dom, internet to mój powszedni dzień.  Gasnący już o poranku człowiek, nawet w miejscach, gdy konsjerdż otwiera drzwi i załatwia sprawy, nie ma w sobie radości. Nie budzi się zadowolony, że widzi nowy dzień, że jeszcze go słyszy. I cóż z tego, że wiesz, jakie sztućce do muli, ostryg i homarów? 

Z tą pracą nie tak prosto, szczególnie w małych miasteczkach, bo kraj igrzyskami stoi, a nie tworzeniem miejsc pracy poprzez ulgi, więc z dyplomem świeżo upieczonego magistra jedziesz do Anglii na zmywak, na Sycylię do opieki nad leżącymi, więc podcierania, karmienia i przewracania masz dość, w Szwajcarii zajmujesz się trzodą, zatem z łajnem za pan brat świątek piątek, bo mućka nie ma weekendu, nakarmić i wydoić ją trzeba, a w Hong Kongu z przylepionym uśmiechem wydajesz zupę z węża, lepisz się od potu i opędzasz od insektów, słaniasz na nogach z powodu upału. Wszyscy w rodzinie zazdroszczą mi wyjazdu i oczekują, że jako obwieszony złotem i euro, przywiozę stosowne prezenty, pytają, czy dom już kupiłem, czy jacht mam w planach, a ja wstrzymuję oddech, travel terapia nie zadziałała. Co ze mną nie tak? 

Czy ludzie nie przesadzają z tym koloryzowaniem? I po co komu te miliony milionerów? Staram się docisnąć patos do ziemi, łyknąć świeżego powietrza, zobaczyć skrawek nieba, dotknąć słonika z podniesioną trąbą, powąchać jabłko. Siedem definicji raju nie wystarczy, jeśli nie czuję edenu w sobie. Falconie, można być drapieżnym do bólu, czuć krew pod paznokciami, ale w końcu należy odejść od protokołu i jasno powiedzieć, że zmienianie muzyki, czy książek, także najlepszy kawior nie pomoże w widzeniu rajskich ogrodów na naszym z najlepszych światów. Gdzie ta magia świata dopasowanego do aktualnego humoru i koloru butów? Fantastyczny świat tylko w wyobrażeniach, a ludzki rój za nim pędzi i dziwi się, że go jeszcze nie widać na żadnym horyzoncie.