Sercem malowany kartofel.

Na Raroga!

Ten słowiański duch ognia pod postacią Sokoła (falco cherrug) czuwał nad tegorocznym Kartofliskiem. I jak ongiś znowuż przytuliłam się do niego lubieżnie. Na przyboś, ale za to w kaftanie z kapuzą, bo pogodny prezenter zapowiedział siąpanie z nieba, więc przyodziać się trzeba. Aliści przepowiednia się nie spełniła, więc Złoty Potok przywitał nas złotem, ciepłem, romantycznym Parkiem Krasińskich  z uroczymi alejkami i złotą krasą. Zajeżdżamy z pomocą boską i g-lostem (określenie Tomka, oznacza zagubionych w Googlu, natenczas jadą, ale kędy dojadą i dokąd bogi zaprowadzą, nigdy nie wiadomo), zaliż patrzymy: dźwierze otwarte dla każdego.  Skonfudowana wielce obłapiałam każdego kartofla osobno.  Towarzystwo rozgadane, przecie sami powinowaci z racji afektów do Kneziowiska. Lica rozgrzane,  zero frasunku, widać aż nadto złotopotocką klasę.

Pogderanki

takoż były ku uciesze zebranych. Smętku nie dało się obaczyć, animusz  ogarniał poszczególne kręgi rozmówców, a Grażynka swoją pasją do tkactwa przyciągała po kolei wszystkie białki, bo też tych wywodów z osnową słucha się jak zaczarowanej baśni. To trzeba było zobaczyć i bacznie wysłuchać. Jednakowoż nie o tem ta opowieść. Świat pachnący przyjaciółmi, bo przecież kartofel nie pachnie, ale jak go okrasić rozmówkami, panie dzieju, to sam miód w gębie. Swawolić można było do woli i do utraty  tchu, aleć nikt nie przebije w tejże  umiejętności Szanownego Wachmistrza, któren służył za żywą tarczę, by zatarasować drogę, zasię oklaski dla niego, szacunek za facecyjny pomysł i przednią zabawę. Zaplatania warkoczyka na brodzie takoż nie da się pominąć.

Zawżdy się raduj

Obiadować już czas, stoły zastawione na bogato i pora akuratna, a pachnie kiej dawniej w sklepach cynamonowych. Staropolska uczta z kiełbasami, kurakami, grzybami jak  nie przymierzając u samego wieszcza Adama.  Wyznaję Wachmistrzową zasadę, że ludzie dzielą się na szczęśliwych i odchudzających się, zasię tych drugich widać nie było, skoro stół łączył, a nie dzielił. Smakować przyszło przepyszną kurkową Lokaty, kartacze Knezia, sałatkę Bogusi, słynne drożdżowe męża Grażynki, krokodylki i sałatkę Wachmistrzowej, ciasta znajomych pań samej Watry – Ewy i Bogny, tudzież ser, kabanosy, mielonka domowej roboty, ciasta i insze inszości,  ostało się jeszcze na wynos. Nie do spamiętania wszystko, taka rozpusta i dopieszczenie. O napojach pisać nie będę, bo nawet mieszanie nikomu nie zaszkodziło. Próbowałam oryginalnego Ducha Puszczy z Hajnówki  Szczurka i tego, który zrobił sam Kneź. To trzeba samemu posmakować, inaczej nie da się osądzić.

Dobra wola

Trza wiedzieć, że człowiek stary niczym Akropol, widzi szerzej niż to, co drzewiej zostało utrwalone. Nigdy wcześniej nie pomyślałam, że najzwyklejsze w świecie pyry można jeść z poczuciem wyższości, jakby próbowało się wykwintnych  dań na francuskiej Riwierze czy egzotycznych Hawajach. Pierwszy raz jadłam z taką estymą kartacze. Nie wiem, co jest w tych spotkaniach, że czeka się i żyje od Kartofliska do Watrowiska i znowuż od nowa? Niechybnie, to świat pachnący nie tylko pieczenią, ale przede wszystkim przyjaciółmi.

Powiedam wam

Kartofliskowe wspominki przyjaciół są najlepszym i najtańszym lekarstwem, a w każdym z osobna szukamy tylko dobrych cech i co ciekawe, u każdego znajdujemy coś, co przyciąga i nie pozwala zapomnieć, wszak kącik biesiadny był takoż w ogrodzie.  Nie damy przefrymarczyć ani pogrześć kartofelków! I w ten sposób warto żyć, by znaleźć nowy dzień, uśmiech, radość z istnienia i bycia razem. Moje dzieci i wnuki też tu bywają i czują się dobrze. Ukontentowani i rozpromienieni wieczornym zachodem, wracaliśmy do domu. Jeszcze raz zasyłamy uściski. Kochamy Was, jak dobrze, że jesteście. Byle do Watrowiska, Watro i Watrowicze!