Bądź po stronie jesieni

Nawet wyż jest zgniły jesienną porą

więc jeśli chcesz mieć ciepło, a mieszkasz hej tam na wywiewnej górce, napal sobie w piecu bądź kominku, przytul się do niego lub usiądź przy nim, bo dalej to już chłodek. Bez kalesonów, barchanów i flaneli długo nie pociągniesz. A tu do szosy trzy km, do sklepu pięć, a do apteki ho, ho, musi się aż miasta szukać. Szutrowa drożynka, wąska jak przecinek, więc brnie się przez udeptane lub  świeże błocko bądź śnieg środkiem tej rozdeptanej szosy. Zimą uważać trzeba, bo jak nie umiesz machać łopatą, by drogę odśnieżyć (tylko główne trasy są odśnieżane), to bąble zapewnione.  A jeszcze należy piwniczkę wywietrzyć, sień obielić, komorę wysprzątać, liście wygrabić, bo znowu ten pędziwiatr napsocił. Namachałeś się? To bardzo dobrze;  znaczy, że proszki nie będą potrzebne, zaśniesz jak niemowlę. Zresztą, będziesz zmuszony do wcześniejszego spania, bo prąd częściej wyłączają, jak to na polskiej wsi. Zresztą, po co komu prąd, kiedy lubisz naturę, więc czytasz z gwiazd, trzymając w ręku ten kamyk zielony i patrzysz z czułością na obiekt swego pożądania, czyli telefon, a tu… zasięgu też nie ma. I żyjesz dalej, bo nie masz wyjścia. Tak oto wygląda szczęście i prawdziwe życie.

Na rubieżach w szczęśliwości wielkiej

rozkołysane zmysły zapragnęły śmieciowego hamburgera, ale nic z tego. Za daleko, a horyzont w białych oparach, więc trzeba obejść się smakiem lub zakasać rękawy i zacząć działać. Zauważysz, że kawa z żołędzi smakuje równie dobrze jak ta rozpuszczalna z marketu.  Chlebek otrębowy upieczesz, kłącza perzu też zagospodarujesz, zrobisz surówkę z chrzanu, mleczu i łopianu, olej z czarnuszki, ugotujesz to złote mleko, również utaisz kaszę z nutką niekoszonej łąki, a na deser podasz lody koniecznie z żytniówką, gdyż czeka robota. I to jaka! Za drzwiami masz pełno igliwia tego oblatującego modrzewia, bo jak zawieje, to  cały dywan potrafi utkać w reprezentacyjnej, salonowej izbie na całej podłodze aż chrzęści pod stopami. Cóż, jesień przecież.

Te internety na wsi są zbędne.

Patrzysz w oczy głuszy  i myślisz, dobrze mi tak. I tak mi dobrze. Taki zakapior ze mnie, prawie bieszczadzki (Skaut R. Baden-Powell promuje takie życie w terenie jako pełne tężyzny i prostoty), musisz jedynie patrzeć, skąd wieje wiatr, bo silnie dmucha na tym wygwizdowie, dlatego w mieszkaniu przyjemny chłodek. Nosisz drewno, palisz w piecu, więc komp odłożony na potem, a potem… to już ciemno i spać pora, bo rano od nowa zabawa z liśćmi, nawożenie, pielenie, znoszenie, przycinanie, przecież o własną chałupę trzeba zadbać, żeby się nie rozleciała, jak ta pokazywana w słusznej telewizji.

Ukryty sens znaczeń

podpowiada, że nie zmęczy cię fabuła tej jesieni, ponieważ masz prawdziwe szczęście i na brak zajęć nie będziesz narzekał, więc pozostaje życie w samej radości. Tylko patrzeć, jak dziergać się nauczysz, tyle czasu wolnego. Czujesz ten zapach? To na kuchni bulgoce żurek na zakwasie i żeberkach, bo późną jesienią i zimą czeka na nas jedynie energia spoczynkowa i prąd z herbatką. Śledzie wg Opolskiego już zrobione (pychota!), pierogi ulepione, leberka wybrzmiała smakowicie, pierogi dymią i sałatka jarzynowa pokrojona. Czas na kocyk i książkę.

Pani Wisławo, nie wszyscy żyją „mniej dokładnie i krótszymi zdaniami”.

Tak wygląda hygge po polsku, jak ma się działkę, czyli praca na okrągło, ale z tej roboty sama satysfakcja i jeszcze zostaje sporo czasu na czytanie.