Zaciągam się zachwytem złota

Zostać w kadrze złota, czemu nie?

Zamiast wisieć na deszczowych parasolach, łapać marznącą mżawkę i  niewidoczność zalaną mgłą, należy przypomnieć sobie impresjonistów. Ci dopiero byli jesienią w swoim żywiole, wszak mgłą otoczenie naznaczali oraz specjalnie tło chmurami i mgłą otulali, aby realność nie skrzeczała, przecież życie codziennie prowadzi do uwiądu, więc powolutku niepostrzeżenie każdego z nas zjada. Jednakże nawet jak ten ostatni promyk słońca wykatapultuje, to i tak mam swoje własne słońce na przestrzał zawarte w barwnych zdjęciach, kartkach, robótkach, lampkach.  I cóż, że wyż jest zgniły, skoro kolory wyraziste?

Jesień zawieszona na drzewach odmyka się na barwy. Otwieram sobie tę walizkę liści, by zadowolić noblistkę, skoro także nie chcę żyć mniej dokładnie, tylko bardziej. Wydobywam tę ikrę z cukinii, smażę z niej złote placki, które podam z kwaśną śmietaną. Wolno rozsuwam ołów na firmamencie, by wpuścić te przejaśnienia, dywan ze złotem rozkładam, zachęcam do siadania, patrzenia i porównywania.

Niechże się tej wronie dziób nie zamyka, bo właśnie kracze, że znajoma kupiła sobie stolik chłodzący przez internet. Na zimę będzie jak znalazł, niech chłodzi. Prawdę powiedziawszy, kto bogatemu zabroni się chłodzić jesienią?

Buk istnieje, a po owocach jesień poznacie:

Wtopiona  w liście, potykam się o słowa:

Wypada dostroić się do szelestu liści:

Mówią, że spółgłoski jesieni brzmią: grrr, wrrr, brrr,

a tu tyle słońca było na każdym drzewie.

Życie jest zdecydowanie za krótkie, by zapomnieć o widokach, kolorach, nastroju, barwach, przecież dostroić się do pogody zawsze można, dlatego powtarzam sentencję sąsiadki Watry:

Byle do setki, potem pomyślę, co dalej.