Ona i on w te święta

          Zadzieranie głowy w stronę nieba nie pomoże. W górze leniwie płyną te bałwanki, niebieski spokój, cisza, a niżej ruch, bieg, tempo, taki paprykarz nie całkiem szczeciński, bo w kuchni szatkowanie, siekanie, mielenie, krojenie, by zdążyć na czas, a tu tylko dwie ręce i bezradność bezwarunkowa. Dochodzi do nas, że chaos nie był tylko na początku, skoro zbliżają się święta. Wszyscy  widzą girlandy wzmożonego ruchu na ulicach, w sklepach, domach.

                          Święta widziane męskimi oczami

           Jestem facetem, potrafię zrobić wiele rzeczy: wkręcę żarówkę, gwóźdź wbiję w ścianę, gniazdko przykręcę, ostatnio w niecałe trzy dni złożyłem tapczan z Ikei, półkę przykręciłem, a kobiet zupełnie nie umiem zrozumieć. Takie chaotyczne, mało zorganizowane, ciągle w biegu, tymi siatkami objuczone i wiecznie zmęczone. Moja mama zawsze podstawiała talerz pod nos tacie, jeszcze sztućce podawała, by wstawać nie musiał. Z tego powodu była szczęśliwa i nie narzekała.

          Moja żona wprawdzie też poda, ale co przy tym się nagada, a w dodatku po podaniu czeka, bym coś powiedział. Dziś przyniosła herbatę  i patrzy jakoś dziwnie. Pojęcia nie mam, dlaczego miałbym chwalić kogoś za zrobienie kanapki i herbaty. Wczoraj z kolei rozmawialiśmy o świętach, więc zgodnie z prawdą mówię, że moja mama przygotowywała trzynaście potraw na samą Wigilię, a ona popatrzyła tylko z ukosa i udała, że nie słyszy. W zeszłym roku u nas zaledwie było siedem potraw i to wliczając chleb. Wiem, bo sam liczyłem. Po prostu nie umie zorganizować sobie dobrze czasu, już jej to mówiłem i nic.

                           Święta kobiety w czepku urodzonej

          Choć w tym czepku i wiotka, to czuję się ciężka, bo wielozadaniowa, ale przecież muszę udźwignąć cały dom na jednej głowie i jeszcze dodatkowo święta. To jaka mam być? Lekka? A tu słyszę, jak dzieci się czubią i mąż niczym ojciec dyrektor rozkazuje przymilnie, by mu herbatę podać, kanapki zrobić,  a jak nie, to natychmiast umrze z głodu, przecież nie myśli dłużej czekać. (A ja, szczęśliwa żona, myślę, czy on ma splątane ręce, czy dwie lewe?) Podaję herbatkę podkręconą imbirem, pigwą i  kromkę posmarowaną humusem, z jarmużem, łososiem i ogórkiem, ale władca nie zauważył, co je, więc niepotrzebnie stresowałam się ryzykiem szytym na miarę, bo przecież wiadomo, królikiem nie jest i warzyw nie jada.

          Cóż, przygotowywanie posiłków to mozół przynależny damom, one to robią z przyjemnością, podobną radość mają ze zmywania podłóg, prasowania, odkurzania, czy mycia okien. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że całe moje życie to jedna wielka świąteczna niedziela polegająca na krzątaniu i wiecznym nadrabianiu zaległości. To w końcu pytam, kiedy mam wyłożyć bebechy na wierzch i wypocząć? O leniuchowaniu w święta muszę zapomnieć, bo jako królowa stołu muszę doglądnąć tych trzynastu potraw, świątecznego drobiu i barszczyku.  W tym roku mam ochotę święta wystawić za drzwi, niech one sobie tam pobędą i odpoczną.

                            Wisienka na świątecznym stole

             Zauważyłam, że i Bóg jest zmęczony obchodami świąt. Zaczęły się zaraz na początku listopada i potrwają do końca roku, a nawet dłużej. Przysiadł ciężko na przyzbie i dziwi się, po co i dla kogo ludzie tak się gorączkują całe dwa miesiące.

             Wzdychasz i ty, bo kiedy w końcu będziesz tą kobietą z klasą? W te święta, czy może w następne? Odziana w szary, pakowy papier pakujesz paczki choinkowego szczęścia, wydobywasz kruczy skrzek, by czas się zatrzymał, przecież musisz odpocząć, a widzisz, że nikt ruszyć się nie zamierza.
…może konsjerdża zatrudnić, niech podaje do stołu.
                W końcu dochodzisz do wniosku, aby może wyjść za mąż po raz drugi, ale ślub wziąć nie z mężem, a z żoną i niech ona łokcie urabia w siekaniu, lepieniu i mieleniu? A ty w końcu uśmiechnięta na tym szezlongu w piernatach ze swoim jasiem będziesz wypoczywała i pachniała. A co, przecież byłaś grzeczna.