Pospolita rzecz o dobrym jedzeniu

              SĄ DNI, KIEDY NAWET KULAWY RYM NIE WYCHODZI, A PROZĄ MÓWIĆ NIE WYPADA. Czas przedświąteczny to czas poradników, co ugotować, by było wybornie i pysznie. Dostałam jedną z fit książek, ale czas wrócić do szkoły, bo nie umiem się tymi przepisami zachwycać. 

• 

              Bogiem a prawdą, to uszami już mi wychodzą te mule, pieczone bataty z rozmarynowym posmakiem, carpaccio z buraka z nutą chrzanu. Proszę was, ileż razy można jeść tego homara z czarnymi i białymi truflami? I te pianki z marakui oraz korzenny sos z fig i daktyli oraz muślinowe kremy z minogi? Niekiedy smaków trudno sobie wyobrazić, np. giczy w czekoladowym sosie, czy marmolady z grzybów shitake i enoki. 

                 Wykwintność niektórych potraw aż bije po oczach:  ikra ślimaka z wędzoną śmietaną, wstążki z kozią chałwą, tatar z troci, grasica na palonym maśle z raviolo z ricottą, czy frytki z świńskich uszu. Trzeba skończyć doktorat i znać kilka języków, by zrozumieć o co chodzi w tej „zupie w wersji zdeklasowanej”, „zupie bouillabaisse”, czy co oznacza „używaj metody sous vide”. O kuchni molekularnej też nic nie napiszę, bo widocznie na chemii nie uważałam, gdy mówiono o chlorku wapnia i alginacie sodowym.

               Jako ta stara trufla dostrajam się  do dawnych przedświątecznych smakołyków, uśmiecham się do każdego pełnego talerza, a że jestem wiecznie na głodzie, patrzę łakomie nawet na zwyczajną lodówkę i same samogłoski zachwytu lecą w tamtą stronę, gdzie znajdują się te zakazane leki na przyjemności, a nie na podroby w tym obcym języku.

         I  muszę zdradzić to, co widać z daleka. Jak ta lodówka mnie słucha, jak dogadza i oferuje bez skrywania to, co ma, czyli wszystko. Wiem, bo sama kroiłam tę marchewkę, aby warzywa także były. Za chwilę pewnie zacytuję Sienkiewicza, bo rzecz godna wyższej półki: „Bar wzięty!” Pocałuję pesto zrobione z pietruszki i orzechów, do schrupania, a jakże. I cóż z tego, że nie włoskie? I nie z bazylii? Na początek pójdą śledzie wg przepisu Opolskiego, zawsze się udają i są przepyszne.   

        

            Zrobiłam sobie śliniaczek z serwetki, wzięłam pieprzowy pojemnik i sok z cytryny, żeby nie było bladych myśli na przystawkę, tylko wyrazista  indycza galareta z zielonym groszkiem i marchewką. Na pierwszą nóżkę spróbowałam zielono – ziołowe dodatki, ale głodu nie zażegnałam sałatkami, dlatego na drugą nóżkę wzięłam  pieczyste z miodową musztardą. Myślę sobie, początki są zawsze trudne, gdy robiłam zapiekankę, ale po kiego grzyba mam jeść te zalecane w przepisie suche pomidory, skoro mam własne ze słoika i w dodatku bez skórki?

             Uśmiechnęłam się samoistnie do pierogów i  kotlecików bez panierki (poleconych przez kucharzy z zapadłymi policzkami, więc nie można mieć do nich zaufania), ale niech będzie ten ich głos na wierzchu. (Współcześni kuchmistrze polecają tarcicę, miał, eko groszki i wiór warzywny ze skór obranych obieraczką. Do dziobania, a nie jedzenia). Na resztę nóżek przeznaczyłam same dodatki cukrowe: ubita śmietana, grysik na słodko posypany kakao oraz serowy murzynek. Stylizacja w tym dawnym stylu, ale znaczy: dobra i tania kuchnia, więc ciekłego azotu nie będzie. 

•