Weź nie pytaj, normiku

   

                            Okazało się, że najczęściej słuchaną piosenką, przebojem roku 2018 w RMF FM (ponad 75 mln wyświetleń) jest piosenka „Weź nie pytaj”. Weź to, weź tamto, weź no, weź to ogar. Z tego wszystkiego, mój piękny panie, to ja zasnąć nie mogłam. Przychodzi taki czas, kiedy muśnięcie słowem powinno sprawiać radość samego słuchania. Cóż, jaki czas, taki opus, Tygrysie Bengalski, a wysłuchać trzeba.

Wypada w końcu odbić od brzegu, by dotarło to prestiżowe młode: halo, elo melo, borżul, ave, czejo, joł men, alo!  Zaklęłam po angielsku, bo nie wiem o co chodzi, nie rozumiem, więc szukam w wyrazach obcych. Nie ma. Może ponglisz, więc googluję, ups, kłopotliwa sytuacja. A to polski właśnie, czyli współczesna polszczyzna, a słowa te oznaczają dawne „dzień dobry”. Cóż, trzeba wrócić do szkoły i zacząć się uczyć na nowo języka polskiego (albo przebywać wśród normików, bo u nich jeszcze wszystko po staremu, czyli jak to dawniej bywało).

Nie oczekuję od siebie zbyt wiele, bo oswajanie niektórych słów przychodzi mi z trudem. Może trzeba było zostać prawdziwym profesorem, a nie tym psorem, to lepiej bym ogarniała czas, w którym „dymgła” to jedno słowo składające się z dwóch. Przecieram oczy, czytam powoli, bo wyjątkowo trafne i już go kupiłam z potrzeby serca. Podobnie jest z „mamadżer”, czyli mama i menadżer w jednym. Może ten niedoczas spowoduje, że łączenie dwu lub więcej wyrazów w jeden będzie spoko i na miejscu?

Lubię słówka, bo niektórymi można ogrzać się jak żar – piecykiem, inne stają się przeciwbólną metaforą, a niektóre przekraczają siebie i nabierają nowego znaczenia. Weźmy taki „dzban”,  słowo najczęściej używane przez młodych w ubiegłym roku. Wiadomo, nie w znaczeniu ‚naczynie’, ale jako określenie tego poziomu intelektualnego inaczej, nieco mało lotnego umysłu, pustaka, nielota można by rzec.

W obecnym roku najprawdopodobniej najczęściej wybieranym przez młodych prestiżów  będzie to słowo „normik”, czyli taki  poukładany normal, zwykły nieogar, który pongliszu nie ogarnia, na melanżach nie bywa, nie wie co balety, nie wyróżnia się niczym, nie mówi „weź tu bądź”, czyli ciężko ogarnia, a ponieważ słowo „ciężko” ma swój czas, renesans i ciężar gatunkowy, więc ciężko powiedzieć, co dalej z normikiem staroświeckim i niemodnym, a niech te kwiatki dalej wącha od spodu, jego sprawa i niech dalej pisze te ciężkie, długie, przynudzające posty, czy komentarze nacechowane emocją.

Krindż, znaczy żenada z tym normikiem. Ciężko go znieść, ale za to dobry powód do śmiechu, przecież te wykopki z normikiem są już wszędzie. Na każdych forach. Jako nudny, całkiem do kitu normal, niechże spada z rowerka na piwniczny level, bo świat nie kręci się wokół normików. Nieogar normik, weź się ogar.

W poprzednim poście komentator napisał: gratki! Już myślałam, że to literówka, ale intuicja kazała mi sprawdzić. „Gratki” to gratulacje, więc weź się odczep od literówki. Socjolektu nie znasz, normiku? Nałlajf nie tłitasz? To wejdź na Fejsbułkę, daj suba i będzie epicko. Ale ciężko ci będzie, bo nie jesteś tak kreatywny jak młody prestiż. Juololo, żółwik, yolo, żyje się raz.

Mój sokole, gromowładny, ciekawe zestawienia słów już nie bawią ludzkiego sortu. Nie chodzi o tych technicznych, czy agiechów, cyfrojadów, informików, inżynierii. Nitki pajęczyn nie rozróżniają subtelności bynajmniej od przynajmniej, ponieważ nadchodzi młode, a wraz z nim śladowe ilości słów. Czasem i  te skróty  zastępowane są cyfrą 3, 4. To nie jest niemy język, bo kiedy dostajesz  kc (kocham cię), bd (będę), c u cb (co u ciebie), cr (co robisz), zob efbe (zobacz na Facebooku), musisz wiedzieć, co oznaczają, musisz być ogar, czyli człowiekiem, który nie tyle ogarnia, co daje sobie radę w tejże sytuacji. Starsze normiki wiedzą swoje, a młody prestiż ogarnia inne kabarety. Okazuje się, że łatwiej ludzi rozbawić niż zmusić do myślenia.

Do M. Rusinka dzwoni telefon: – Czy rozmawiam z panem M. Rusinek? – Proszę pani, ja się deklinuję – odparł sekretarz noblistki, na co usłyszał: – A to przepraszam, zadzwonię później.

Normik, weź posłuchaj prestiżowej, czyli mjuzik. A normik swoje, woli słuchać muzyki, a nie mjuzik, bo nie ogar w tej kwestii, niestety.

I weź nie pytaj, młody prestiżu, dlaczego zamiast słuchać „Weź nie pytaj”, normik – zwyklak wolał słuchać nudnych skrzypiec i fletni. Ciężko? No to, elo melo.