Piwniczaku, wychodź z domu, ciesz się życiem

Pokolenie XD nie potrafi żyć bez nowych technologii, gadżetów i internetu

Nie rozumiem tego ciągłego patrzenia w ekran, więc pragnę dowiedzieć się, czego ludzie szukają codziennie przez kilka godzin w tym internecie. Też mam lapka, smarta, Fejsa…, a nie siedzę z palcem przylepionym do ekranu. Dopiero młody rozjaśnił nieco, kiedy powiedział mi, że tu  jest suplement na wszystko.

Zatem tutaj szuka się porad, sentencji, fotek znajomych (z prawej strony ukazanie do południa, a po południu trzeba zobaczyć en face i lewą stronę z nowym kolczykiem, tatuażem i fryzurą), sprawdzić wieści i  plotka. Piwniczak to człowiek, który w zasadzie nigdzie nie wychodzi, bo nie ma czasu, skoro cały czas patrzy w monitor. Już od  rana każdy przeciąga się korporacyjnie, czyli ćwiczy przeciąganie kciuka, ale czy to wystarczy, by żyć?

Internetowa bańka bezmyślności

Zwyczajnie żal mi młodych, bo bezkrytycznie czytają wszystko po kolei. Selfie wcześniej czy później pokaże ich wykrzywioną twarz, z przylepionym uśmiechem, bo aktywność zredukowana do zera, w oczach widoczny brak uwagi, problemy z pamięcią, depresją, zmęczeniem oraz upośledzeniem rozmaitych funkcji poznawczych, zatem będą to typowe zadatki na dzbana, pustaka mało kumatego w realu.  A jaki ma być, jeśli codziennie żyje w tej internetowej  zamulonej bańce?

Cóż, młodzi lekko nie mają.

Nie wychodzą z tej sieciowej mydlanej opery ani na dwór, ani nawet na pole, bo muszą cały czas siedzieć w mediach. I to około kilku miesięcy w roku przykuci na własne życzenie do sieci. Narażeni bywają na ataki hejterów, trojanów, botów, oszustów, robaków, trolli, ale cały czas siedzą w tym informacyjnym szumie i chaosie. Czasem wpadają w te gownoburze, kiedy wciągną się w dyskurs z jakimś trollem. Gdzie tu rozrywka, kiedy ręka niewładna i kciuk sztywny od bajtowania i triggerowania?

Jak te młode pelikany łykają w pośpiechu gotowce na wszystko, na każdy ból, na każde niepowodzenie, na złamane serce i te suplementy, i te rady, rewelacje, podpowiedzi, jakby mózg przestał pracować.  Wiadomo, że Google podpowiada, ale tylko to, co chce dana osoba zobaczyć, czy przeczytać oraz czym się interesuje, przecież zna profil każdego, więc wyświetla dobranie do konkretnej osoby. Ale trzeba jeszcze wiedzieć, że świat widziany zza samochodowego lusterka oraz ekranu tabletu ma inny wymiar. Płaski, bez zapachu i smaku. Można zobaczyć kwiat, ale zapachu nie da się odtworzyć, można zobaczyć las i nic nie poczuć. W internecie jest tysiące zachodów słońca, ale ten jeden oglądany w realu pozostanie między rzęsami na całe życie.

 Jak zatem wyznaczyć granicę między tym, co wirtualne, a co rzeczywiste?

Świat widziany z pochylonej pozycji jest nie tyle mały, co pozbawiony uczuć. Zanika to dawniejsze wyprostowanie, by więcej zobaczyć, ginie zwyczajna wymiana uśmiechów, spojrzeń, patrzenia na siebie. Świat pouzależnianych od pikseli jest ubogi w doznania. Może i chodzą do szkoły, może i pracują w tym banku, ale tak naprawdę pracują dopiero wówczas, gdy przyjdą do domu. Wtedy kciuk na najwyższych obrotach, bo każdy staje się „dziennikarzem”; tym, śledzącym nowości i tym, piszącym komentarze, i tym fotografem wstawiającym swoje focie. Po co? Aby zabłysnąć, aby zobaczyć, co u przyjaciela, poplotkować, ulać żółci, zobaczyć, co sobie ktoś kupił, jaki ja jestem piękny i jaka  dziś pogoda. Gdyby nie internet, należałoby otworzyć drzwi balkonowe, by zauważyć, że pada deszcz. (Kto wie, może utrwali się taka prawda, że L. Kaczyński system obalił, stąd ma tyle obrazów i pomników, przecież wiarygodności w Internecie nikt nie sprawdza). Nawet na domówce między żubrem a plastrem sera znajdzie się czas, żeby zobaczyć nową aferę w czyimś domu, poczytać o cudzych problemach i odetchnąć z ulgą, że na szczęście mnie ząb nie boli, woda nie zalała, opona nie jest zdarta, nikt nie dźgnął mnie w plecy. To czas, by  poczuć się lepiej. Do tego dochodzi świadomość, że plastry odchudzające już kupione, nowa dieta przyswojona razem z pastylkami „doktora” za 200zł, bo ta Facepalma tak ludziom odbija, uzależnia i wciąga w czeluść, że tak brzydko powiem na „k” i niech to będzie moje ulubione:

„kopytko” 

Wiedział S. Jobs co robi, kiedy odbierał swoim dzieciom telefony na noc i na weekendy, zaś twórcy Twittera i Bloggera ograniczali korzystanie z internetu do 1 godz. dziennie, a z kolei  nasze siedmioletnie dziecko ma już rok do tyłu, bo tyle  spędziło przy komputerze. Widać również początek cyfrowej demencji, ponieważ nic nie zapamiętuje, przecież wszystko ma w telefonie. Za jakiś czas musi sprawdzić w telefonie, jak używać perfum, jaki kolor w tym roku ma nosić, jakich toksyn się pozbyć, co włożyć do ucha, a co na policzek, przecież sam do tego nie dojdzie, bo zgubił po drodze własne myślenie. 

A gdzie zdrowy rozsądek?

Córka znajomej „siedziała na Grouponie”, aby kupić niezmywalny lakier. Matce oznajmiła z radosnym nastawieniem (bo cena była powalająca), że paznokcie wcześniej znikną, a lakier zostanie! Matkę od razu paznokcie zabolały i wcale się temu nie dziwię. Na ekranie mamy rzeczywistość horyzontalną, płaską. Nawet jak coś ciekawego pokaże się, zaraz znika, bowiem kolorowy kalejdoskop następnym okienkiem przykrywa to wyświetlenie natychmiast innym zdjęciem, zatem przed oczami mamy  całkiem pokaźną feerię barw i doznań, która co chwilę ulatuje, więc sięgamy po następną. Nie do przerobienia, niestety.

Wielka internetowa maszyna pochłania wszystko i wysysa wnętrzności ludzkich sekretów.

Człowiek sprzedaje po kolei wszystko, co ma, w końcu zostaje goły, w dodatku z wypróżnionym wnętrzem. Wprawdzie ma swoje pięć minut, kiedy pokaże nowy tatuaż,  swoje pośladki, nowy szalik i pustą głowę. Ale czy warto tak publicznie się wypróżniać?  I po co komu takie wiadomości, że ktoś ma halluksy? Że Posterunkowy już tak nie wygląda? Jaka jest prawda o ich małżeństwie? Co pokazała i komu? Odchudzanie również na wizji, więc widać te brzuchy, a dziś wyjazd do SPA, więc w ręczniku, a tu w bikini, a tu bez, za to w nowych majtkach.  Dowartościowanie?  Ależ skąd, gdyby usłyszeć te myśli człowiecze na wygląd swojego pyszczka… Żeby coś innego zobaczyć, trzeba wyjść na dach świata, bo tam plotka, narcyzm i golizna nie dociera. Za wysoko, za zimno na goliznę i na plotkę.

Na głupotę nie pomogą leki nawet najnowszej generacji. Śmiem twierdzić, że i egzorcyzmy również nie pomogą, więc pozostaje upgrade (łata), która usunie błędy, poprawi działanie programów i zaktualizuje również nasze myślenie, dlatego  bezwzględnie włączmy zaraz cyfrowe odtruwanie dzieci i nastolatków. Niech w końcu wyjdą z domów zobaczyć prawdziwą zimę.