Wcześniej czy później wyrok na każdego zapadnie

Każdemu ta metryka posiwieje, a nawet zżółknie. Wcześniej, czy później ostateczny  wyrok zapadnie, bo nikt, kto się urodził, nie będzie zwolniony z tego walca, dopóki na tym balu, jakim jest życie, nie wyłączą nam prądu. Na zaprzyjaźnionym blogu:

https://madagaskar08.pl/blog/2019/01/16/o-odkurzaniu/

gdzie czasami przychodzę na kawę podawaną przez niezastąpioną  Gienię, zobaczyłam post Quackie, który przytoczył wiersz Rose Miligan znakomicie przez Autora przetłumaczony. Można się wzruszyć, bo niewesoło wygląda z bliska sytuacja, kiedy przyjdzie ta starość „do ziemi przygięta”, a przyjdzie, wiadomo, że żadne zaklęcia, skalpele, ani mikstury nie zapobiegną ostatecznym sprawom. Szansa, że ktoś nie będzie kurzowym prochem, raczej znikoma. Zatem przeczytajmy wiersz R. Miligan z Anglii w genialnym tłumaczeniu Mistrza Q:

Wiersz skłania do refleksji, bo zajęci prozą codzienności, tym ścieraniem kurzu życia, zapominamy, że czas to skarb, który codziennie ucieka aż z czasem posiwieje, zmarszczy się i pożółknie. Życie zjada każdego, ale gołym okiem widać, że nestorów jakby szybciej, więc można uśmiechnąć się, że co siwy włos, to stracona okazja lub udawać, że parasol nosisz na wypadek deszczu, a nie do podpierania, nie zmieni to jednak faktu, że życie ucieka, zatem coraz bliżej przecięcia wątku powiązanego z osnową, kiedy nadchodzi Dzień Spadającego Liścia.

Zatrzymajmy się na tej powtarzanej w każdej strofie anaforze „Zetrzyj kurz, jeśli już” (zwróć uwagę na wewnętrzny rym) oznaczającej żmudną, bo powtarzalną prozę życia. Zajęci przyziemnymi sprawami, nie zwracamy uwagi na najważniejsze rzeczy, a czas ucieka sekunda za sekundą i nieustannie.

To wiersz z jasnym przekazem, by przygotować się do sprzątania swojego życia, bowiem czas rozważyć „czego chcesz, a czego ci trzeba”. Owszem, ruszaj też świat z posad (nasuwa się skojarzenie z wieszczem „Dalej, bryło, z posad świata!”), ale nie zapominaj o przyjaciołach i radości, jaką daje spowolnienie, by poczuć wiatr we włosach, na karku palące słońce, płatki śniegu na nosie i deszcz na twarzy. Powiadają, że wiek nie ma znaczenia, gdy ma się te marzenia, ale potrzebny dystans, przecież horyzont z każdym upływającym rokiem jest węższy. Zatem najwyższy czas, by przestać przejmować się byle drobiazgami, bo one są najmniej ważne. Zobacz wreszcie spokój, uslysz ciszę, poczuj życie, zdobywaj kolejnych przyjaciół i ucz się na nowo życia.

Wyprowadzam się od czasu do czasu z tej równowagi, bo niełatwo jest mi znaleźć gamę  kolorów na dogasające spojrzenie, cudowny eliksir na opadającą powiekę, ożywiającą farbę na sfilcowaną cerę,  czy proces codziennych ubytków pamięci, kiedy dopada to krzyżowanie bólem, łupanie kości, drętwienie rąk, sztywnienie stawów, trzeszczenie goleni, a pająki zasnuwają jasność myślenia i ćma trzepotrze mgłą w oku. Zobaczysz, że przegrywasz, ale proszę znaleźć mądrego, który podpowie, jak odchodzić z klasą pomiędzy skurczami łydek, a zawartością pampersów. Jak wyjść z tej ziemskiej szatni tak, by inni wspominali, że wprawdzie ktoś był na ziemi, ale zapamiętali, że miał serdeczność w sobie dla ludzi.

Z historią życia wypisaną na twarzy wkładam te swoje obciążające kamienie do kieszeni, by wyjść na spacer z myślami, bo jak zauważył Wojtek – „Z wiekiem i próchnicą nie wygrasz”. I tak ten proch każdego zetrze na pył i kurz. Kiedy Miłosza zapytano, co sądzi o śmierci, ten odpowiedział: „Jestem przeciw”. Też jestem przeciw, ale wiem, że każdy ma swoje ograniczenia, nawet wszechświat.

Podzielę się cytatem z  filmiku  przesłanego przez Watrę „Przemyśl to”:

„Nie trzymaj niczego na wyjątkowe okazje, ponieważ każdy dzień jest tą wyjątkową okazją”.