Dialog na modową modłę

A conversation about fashion and your own style of dress.

– W Wielkiej Brytanii badania wykazały, że jeśli ktoś był trzy razy w tej samej kreacji, to już jest przestarzała, więc trzeba kupić następną,  a pytanie, co mam na siebie włożyć urosło do takiego problemu, że ubranie spać nie daje, więc coraz więcej jest leczonych z tego powodu.

– Gdyby to ubranie umiało mówić, zapewne powiedziałoby, że nie ono najważniejsze, a to, co masz w środku. Gdybyś jutro mnie zapytała, w  co byłaś dziś ubrana, pewnie nie miałbym pojęcia.

– Nawet tak nie żartuj. Poświęciłam na to pół dnia, by ci wstydu nie przynieść, nie widzisz moich boskich szpilek?

– Jakie boskie, przecież widzę, że normalne. Gdybyś wybrała buty szokujące, z frędzlami lub jarmarcznymi kolorami, pewnie mógłbym się pośmiać, bo fantazja ludzka nie zna granic. Ty nie myśl, że na cmentarzu ktokolwiek sobie przypomni o twoich boskich szpilkach. Dobrze ubrany człowiek, to nie ten, który modny, a ten, który w noszonych ubraniach dobrze czuje się i wcale nie musi – zapamiętaj – nosić na sobie wizji projektantów, chyba że stać go na to, by po miesiącu rzucić suknię w kąt, ale wtedy oszczędności pójdą sobie. To, że neurotyczna, anorektyczna modelka reklamuje na swoim wieszaku ciuchy na jeden sezon i w dodatku ten żółty kolor, nie oznacza, że tobie dobrze w tym żółtym odblasku.

– Wiem, że wszystko, co dziś modne, jutro staje się tandetą, ale na kimś muszę się wzorować.

– Nie szukaj nikogo, by go naśladować. Jeśli już, to M. Rodowicz, M. Wiśniewskiego, mają wszystkie kolory na sobie, ale  to nie ubrania, włosy i ćwieki zapewniły im sławę. Zobacz na guru modowego, Jacykowa, założy sztuczego misia, na głowę słomkowy kapelusz i idzie. Spróbuj ty to włożyć, to całą dzielnicę położysz ze śmiechu. Witkacy kazał sobie uszyć piżamę w pasy i poszedł na przyjęcie. Nikt nie uśmiechnął się, ani nie ironizował, bo to Witkiewicz. Ważna jest osobowość, a tę można wypracować bez zainwestowania złotówki.

– Dobrze ci mówić, mnie to nawet własne włosy nie chcą słuchać bez fryzjera.

– Nie musisz mieć idealnych włosów. Umyj, zapleć mokre warkoczyki, a po wysuszeniu rozpuść włosy, szczotka i tyle, bo tu nie o włosy chodzi, a twoje samop0czucie, dlatego plecy wyprostuj, rozchmurz czoło, idź pewnym krokiem, a jak ci dalej smutno, to kup tę czerwoną różę, a wtedy ulica twoja, jesteś wyjątkowa, bo wyglądasz jak uśmiechnięta królowa, choć zarówno ona jak i ty macie cały wór zmartwień. I nikt nie zauważy, że idziesz w  bluzce kupionej trzy lata temu, bo tylko ty to wiesz.

– Masz rację, przecież chodzę długo w tej samej ulubionej sukience, tylko dodatki zmieniam, bo kiedy dodaję wisiorek, korale, kołnierzyk, pasek, szalik, już to jest inna kreacja. Na tej zasadzie kiedyś funkcjonowała mała czarna i te na bogato dodatki do niej, czyli perełki oraz świecidełka udające świat brylantów. To w takim razie ubranie nie jest ważne?

– Jest, ale trzeba wiedzieć, czego się chce, czego oczekuje. Jeśli zechcesz pochwał za nową kieckę, to zmieniaj ją co tydzień, by być chwalonym, ale jeśli nie o to chodzi, by analizować, w czym chodzisz  i gdzie masz 5 cm za dużo, to myśl praktycznie w czym ci do twarzy, w jakim kroju i wyrzuć z pamięci ekstrawaganckie czasopisma i nie zachwycaj się pustotą zdania celebrytki, że codziennie zmienia torby. Ubrania mają być wyraziste tak, by pasowały do twojego stylu.

– A skąd mam wiedzieć, jaki styl pasuje do mnie? Kupić „Style”, „Vogue”,  „Fashion”, „Lady Gaga”, „Marie Claire”, „Avanti”, „Glamoour”? A może odejść od tego natrętnego papieru i oglądać blogerki modowe, co dziś na siebie założyły?

– Zastanów  się, skąd kto wie, co do ciebie pasuje? Nie wie, więc właściwie nie podpowie, pozostaje małpowanie którejś z Kardashianek, blogerek, zdjęć z gazet. Pooglądasz, ale nie myśl, że będziesz przez samo oglądanie ładniejsza, przecież nie  o to chodzi. Czas wydorośleć, zacząć myśleć samodzielnie i nie uzależniać się od tego targowiska próżności typu „musisz to mieć”. Przecież nie jesteś bluszczem, który musi się owijać, aby go zobaczyć. Zresztą i tak nie uwierzę, że samo oglądanie zapewni luksus i radosne samopoczucie. Raczej zdołuje, bo modelki takie piękne i stać je na drogie rzeczy.

– Czy wiesz, że w tym roku wyjdzie następnych jedenaście tytułów dotyczących mody? Nie będzie wiadomo, w co oczy włożyć.

– Badania pokazują, że czasopisma modowe kupują głównie mieszkanki największych miast i w zasadzie ciągle te same. Wynikałoby z tego, że albo to swoiste uzależnienie, albo nawyk lojalności, przy czym większość oglądających  ubrań nie kupi, bo zwyczajnie zapytam, która ma rozmiar 34, góra 36, poza tym – nie każdą stać na polecane modele.

– Wszędzie czytam, że mam być modna w każdym wieku.

– Czytasz różne bzdury, ale nie znaczy to, że masz we wszystko wierzyć. Myśl, przecież piszą, że moda jest dla modelek, w dodatku przemija, a ty masz mieć swój styl. Własny.

– Jak nauczyć się umiejętności bycia stylowym?

– To nie widzisz w czym ci dobrze i w czym dobrze się czujesz? I w tym chodź. Możesz także już zacząć uczyć swoje dziecko bycia stylowym. Zamiast ciągać je po galeriach handlowych, by oglądało misz masz na wieszakach, by miało poplątanie z pomieszaniem, zaprowadź je do galerii obrazów, do muzeum, bunkra sztuki, do opery, filharmonii, pokaż ciekawą architekturę oraz piękno otaczającej przyrody. Niech ogląda, podziwia, patrzy. Tak kształtuje się smak, styl, gust. Nie będzie musiało nikogo małpować, ani nie będzie chciało ubierać się w śliwkę, w której mu nie do twarzy. W dodatku powie jeszcze do lansujących: Śliwkę to ty sam zjedz, a nie nakładaj na siebie. Niedawno Fb rozpisywał się, że w środku zimy do śniadaniówki przyszedł facet goły jak święty turecki od pasa w górę.

– To i tak lepiej niż gdyby w trakcie wywiadu żuł gumę, mlaskał i mówił ecie plecie, co śliny w zębach. Widzisz, wszyscy do telewizji stroją się, ubierają, a on się r o z e b r a ł. Wiosna idzie…

Rysunki A. Mleczki