Słodki smak zemsty bogów

 

            Rozstanie miało banalny powód, z dnia na dzień on wymienił żonę na młodszy model. Takie życie, historia jakich wiele, a że zdarza się coraz częściej, więc należy być przygotowanym na wszystkie zawirowania. Ona nie była przygotowana. Była zbyt ufna, nawet nie przypuszczała, że można zostawić wspólne lata, bo przysięga na dobre i złe może nie mieć znaczenia. Życie może się rozpaść, dotkliwie potłuc, a człowieka sponiewierać , czy wyrzucić poza nawias.

              Po rozwodzie rozpaczała, płakała, ponieważ czuła się stara i brzydka, ale spakować się trzeba było, przecież mieszkanie było jego, meble, samochód również, nawet karnisze, bo to on kupił. Ona z dziećmi została na bruku. Nie miała sił protestować, zresztą nie było z kim rozmawiać, bo były facet z młodszym modelem wyjechali w ciepłe klimaty. Dostała za to cały tydzień na opuszczenie domu. Pakowała swoje rzeczy do pudeł, a łzy kapały z rzęs same na te wspólne zdjęcia i pamiątki. Całe dwa dni rwała z głowy włosy, płakała, szlochała, pakowała rzeczy swoje i ubrania dzieci.

Dwa tobołki po tylu latach wspólnego życia. 

            Tylko dzieci jej zostawił, ponieważ nowa dziewczyna była młoda, nie lubiła się nimi zajmować, miała zbyt rozrywkowy charakter.

               Trzeciego dnia bogowie podpowiedzieli jej, co ma zrobić, ponieważ nie mogli patrzeć na jej ból. Kobieta usiadła na podłodze w jadalni, włączyła spokojną muzykę, zapaliła dwie świece, postawiła półmisek ulubionych krewetek, ryby, śledziki oraz otworzyła butelkę zimnego, białego wina. Wypiła parę łyków, a potem zrobiła kawę i ukroiła słuszny kawałek orzechowego tortu. Teraz tort w żaden boczek nie wejdzie, a zresztą, nawet gdyby wszedł, to co ją obchodzi? Nic.

             Gdy skończyła jeść, zaczęła rozmontowywanie karniszy. Były piękne, duże, bogato rzeźbione. Znajomi zazdrościli, podziwiali, bo były wyjątkowe i kosztowały majątek. On informował wszystkich, że osobiście kupił je za nagrodę, którą dostał w pracy, bo przecież ona nie zarabiała, skoro wychowywała dzieci.

             Z tych jego karniszy pozdejmowała z końców zatyczki, do środka włożyła krewetki, rybki i śledzie, po czym ponownie umieściła zatyczki na końcach karniszy. Potem zrezygnowana wyszła, jeszcze cicho zaszlochała, ale łzy otarła i pojechała do mieszkania swojej matki, gdzie były dzieci. Dla nich warto było żyć.

             Za parę dni do domu wprowadził się były mąż i zamieszkał z nową dziewczyną. Przez pierwsze dni wszystko było idealne. Jednak z czasem dom zaczął śmierdzieć. Sprawdzali wszystko, próbowali czyścić, szorować i wietrzyć cały dom. Przeczyścili nawet wentylację, czy nie ma martwych myszy. Wyprali dywany, sprawdzili ściany, kominy. W każdym kącie powiesili odświeżacze powietrza. Zużyli setki puszek sprayów odświeżających. W końcu doszli do wniosku, że to jednak dywany, dlatego postanowili wymienić wszystkie. Koszt duży, bo perskie nie są tanie, ale nic nie działało. Smród nie ustępował.

             Nikt nie przychodził do nich w odwiedziny, wstyd było zapraszać, nieprzyjemny zapaszek się unosił w powietrzu, nawet służąca sama się zwolniła. W końcu zdesperowani postanowili się wyprowadzić. Niestety, rozniosło się w okolicy, że dom śmierdzi, więc nie było nikogo, kto zechciałby kupić cuchnący dom. Sprzedawcy nie chcieli nawet odbierać ich telefonów.

             Zapadła w końcu jedynie słuszna decyzja. Zdecydowali się wziąć kredyt na trzydzieści lat i kupić nowy dom. W tym czasie eks-małżonka zadzwoniła do mężczyzny w sprawie braku kontaktu z dziećmi i zapytała go, co słychać. Odpowiedział, że sprzedaje dom, oczywiście nie wyjaśnił jej prawdziwej przyczyny sprzedaży. Wysłuchała go ze spokojem i powiedziała, że bardzo tęskni za tym domem, dlatego chętnie go kupi.

              Mężczyzna, sądząc, że jego eks nie ma najmniejszego pojęcia o smrodzie, zgodził się odstąpić jej dom za jedną dziesiątą rzeczywistej ceny, ale warunek był jeden: podpisze umowę tego samego dnia. Zadłużony po uszy, potrzebował pieniędzy. Przystała na to i w ciągu godziny dostała od niego papiery do podpisania.

               Tydzień później mężczyzna i jego dziewczyna stali w drzwiach starego domu i patrzyli z uśmiechem, jak pakowano ich meble na ciężarówkę, by zabrać je do nowego, wymarzonego pałacyku.

Oczywiście, wiadomo, zabrali też z sobą te wyjątkowe karnisze.

A dom został bez karniszy i bez firanek…

Tekst powstał w oparciu o: Źródło: http://www.wiesz.net.pl?//    https://widzianezekwadoru.wordpress.com