Chodź, opowiem ci bajeczkę, bajka będzie długa

Fairy tale with a cunning wolf and naive lambs.

Dawno temu

dawno, chociaż wydaje się, że to było wczoraj, żył w owczej skórze wilk, którego  stado samo wybrało na przywódcę. Wilk od razu podporządkował sobie zwierzęta, bo lubił władzę. Owce przysparzały mu jednak kłopotów, bo nie dość, że nie chciały go słuchać, to jeszcze nie dawały się zabijać. Beczały za głośno, pisały o nim memy i wywlekały rozmaite stworzone i niestworzone historie.

Wilk długo myślał

jak sobie podporządkować owczarnię, aż raptem wpadł na sprytny pomysł, by przemówić ludzkim głosem i zapewnić, że o nich myśli i uwolni od wrogów. Zbierał owieczki wieczorową porą, urządzał pochody, wychodził na podwyższenia i obiecywał złote gruszki na wierzbie. Owce słuchały z wypiekami na licach i przytakiwały wilkowi, bo przecież jest bez skazy, skoro myśli dzień i noc o swojej trzodzie.

Owczarnia pilnie słuchała

Jednym powiedział tak:

– Nie jesteście zwyczajnymi owcami, więc nie macie czego obawiać się, przecież ja wysysam i zjadam mózg owcom gorszego sortu, a wy jesteście moimi zaufanymi owieczkami.

Drugie usłyszały:

 – Nie macie się czego bać. Zjadam tylko czarne owce, a wy przecież dobrze o mnie mówicie.

Innym słodził:

– Wiem, jak żyje się ciężko, więc dam wam trochę siana od bociana i dorzucę na bogato jeszcze marchewki na wasze dolegliwości portfelowe. Ja, tak jak dotąd, będę dobijał owce, ale wy nie macie czego się obawiać,  należycie do mojego dworu.

Po tej rozmowie zachowanie owiec zupełnie się zmieniło. Spokojnie pasły się, nie urzadzały wieców, marszów, nie biegały z transparentami i nie nawoływały do buntu. I gdy zjadał kolejny mózg, pozostałe myślały: „No, tak. Zabito jeszcze jedną owcę, ale mnie, zaufanemu, wybranemu ze stada, nic nie grozi”.

Pozostałe owce zaczęły go chwalić, a nawet mu pomagać

zatem wilk w owczej skórze był zadowolony, ponieważ wysoko podniósł samoocenę własną, owce przestały nabijać sobie głowę myślami o nieuchronności  losu i długach, stały się mniej nerwowe, cieszyły się życiem, spokojnie wcinały trawkę i czekały na następne hojne prezenty i dary, w rezultacie czego ich mięso było dużo smaczniejsze.

A jaki jest z bajki morał?

I wilk jest syty, i owce najedzone, więc po co w epoce nasycenia jakieś morały.

Opracowano wg powiastki: https://joemonster.org/art/16192?fbclid=IwAR3NNxUtXaUJBIvtlu-Nu3GI3VhOiDng3pUQwrvFvZ-0AZBa_JJ-M6GRN4U