Po piach jedź na Saharę

Be in the desert and feel the sand under your feet, and behind you see the snowy Atlas mountains. Report from Morocco and Marrakech.

To był niezwykły dzień, a zaczął się od „sabah alkhyr” na dzień dobry w Marrakeszu. Być w Maroku i nie poczuć piachu pod stopami? Nie wydłubać go z zębów, ucha  i nosa?

Bez szala, turbanu, akcesoriów i wody wyprawy na pustynię nie przeżyjesz, więc to powinien być pierwszy zakup na sukach.  A wieczorem szal posłuży jako powłoczka poduszki otrzepywanej z piachu. (Kto tu pierze? Tu się brud trzepie, kiedy woda na wagę złota). Na szczęście taki ręcznie tkany kosztuje ok. 30 zł. Pustynia wymusza niejako pobyt, by podziwiać zachód słońca na wydmach, a zachody mają zawsze w sobie magię przyciągania do siebie. Wsiadasz na tego wielbłąda, co nie jest zadaniem łatwym, skoro wymaga przyuczenia, a potem jedziesz z tymi analogowymi nomadami, bo cyfrowych nie znajdziesz, skoro nie ma zasięgu. Darmowy detox od mediów masz za darmo, więc warto jechać jak najdłużej.

Wprawdzie trzeba się liczyć z obolałymi lędźwiami, bo rozstaw nóg, aby okraczyć wielbłąda  spory, pośladki drętwieją, godziny piachu nigdy się nie kończą, ale czego się nie robi dla spartańskich warunków, zimna naprzemiennie z gorącem? Konieczna termiczna odzież plus szeroki szal, który ochroni przed wiatrem, zimnem, piaskiem; pamiętajmy, pogoda najbardziej zmienna jest na pustyni, więc zaraz przeżyjesz  niesamowite uczucie, gdy gorący piach dmucha w twarz, ale kiedy się odwrócisz, zobaczysz często ośnieżone, surowe góry Atlasu:

Pustynia ma trudny klimat, gdy w jednej chwili pył i piasek przykryją niebo, tu nie ma gdzie się schronić, więc trapi cię pytanie, skąd te wielbłądy wiedzą, gdzie iść? A jak pobłądzą?

Wielbłądowanie nie należy do ulubionych, zatem nawet na najpiękniejszym z wielbłądów tułaczka nie należałaby  do przyjemności. Przecież masz już tylko 3 butelki wody, a gdy trafisz na jeziorko, woda nie nadaje się do picia, jest słona.

Ten piekielny klimat masz w głowie, bo to niby najgorętszy piach świata (38 – 58 stopni!), ale w nocy temp. spada poniżej zera. I ubierz się tu człowieku. Tylko ten wielbłąd takie wahania spokojnie przetrzymuje, człowiek nie za bardzo.  Wyjmujesz lustro, by brew osypać, a tu czarno… nic nie widać. I dobrze, bo stresu nie ma, gdyż pustynia uroku twarzy nie dodaje, nawet turbany nie dadzą rady ukryć ciemnego osypania pyłem. Zresztą pył znad Sahary dotarł aż do nas, więc i w Polsce szyby, samochody także nie były czyste, ale ludzi nie zasypało, na szczęście.

W dodatku wiatry osiągają poziom huraganu i ani świata, ani ciebie nie widać spod piachu, pyłu, a tuż przed tobą tworzy się wydma, bagatela, 180m, a są i dużo wyższe. Wbrew pozorom Sahara (Sahara znaczy pustynia) ma wiele twarzy. Jest biała od wapieni,  czarna od magmy, żwirkowa, skalista, bezkresna i prawie taka duża jak Chiny lub jak Stany. I budzi respekt.

Tu luksusów nie znajdziesz, ale wodę dźwigać musisz, oczywiście butelkowaną, także taką powinieneś używać do mycia zębów. Żel do odkażania rąk i ochronny krem obowiązkowy. Spanie pod namiotem, wielbłądzi zapach, piach w garnkach, w ustach ma swoich zwolenników, niektórzy właśnie po taką przygodę przyjeżdżają do tego  afrykańskiego kraju. Czym się tu pali? Liśćmi, tylko liśćmi, więc się nie ogrzejesz.

Wydmy i zachód słońca wymuszają spokój, refleksyjność, wyciszenie, bo nikt ci do kawy nie zagląda,  nie szczuje i nie pluje,  nie straszy LGBT, nie bombarduje tysiącem tragedii ani nie musisz słuchać bredni nawiedzonych. Człowiek ucieka na pustynię, aby pobyć z sobą, popatrzeć na bezkres i zastanowić się, co zrobić z resztą czasu, który pozostał. Może zostać koczownikiem przemieszczającym się z miejsca na miejsce? Może nomadem, który zajmuje się hodowlą kóz? Osiołkowaniem?  Któż to wie, co komu da radość i zapewni słońce?

Czego to się nie zrobi dla tego bezkresu piachu? Noc pod rozgwieżdżonym niebem szybko się kończy, więc czas wypluć piasek, wygrzebać go z każdego otworu, przetrzeć twarz z kurzu szalem i zobaczyć ten wyjątkowy wschód słońca,  który ma to do siebie, że na chwilę sztywniejesz i patrzysz, patrzysz, zapominając o świecie i swoich problemach. A kiedy trafi się dostrzec żuka gnojowego, to dopiero pełnia szczęścia, wszak to święty symbol Sahary. Berberowie w niebieskich sukniach też byliby zachwyceni.

Pamiętajmy, że kolor niebieski odstrasza owady, tak twierdzą rdzenni mieszkańcy pustyni, a oni żyją tu od wieków. Nie mów o nich Arabowie, bo się obrażą. To Berberowie. Czas zabrać trochę piachu na pamiątkę (może ktoś u nas kupi?), skoro przeżyłeś… Nareszcie możesz napić się sławnej na cały świat zielonej herbaty z miętą (ataj= 8-15 MAD). Nalewa się ją z baaardzo wysoka, aby wytworzyła się warstwa gęstej piany. Berberowie to mądry naród. Na pianie osadzają się drobinki piasku, a pod spodem czysta herbata, więc siorbiesz płyn, który nie zgrzyta w zębach.

Pociesz się, bo widziałeś prawdziwą pustynię. Jeszcze trochę i tego nie zobaczysz, ponieważ pustynia staje się placem budowy. Powstają eleganckie hotele i takiż będzie luksusowy glamping. Na Saharze budowane są luxury z łóżkami, pościelą, prysznicami, bezprzewodowym internetem, kuchnią i tańcami przy wieczornym ognisku, więc po tych tańcach kto wstanie, by wschód zobaczyć?

Tylko patrzeć, jak autostradami na czterech kołach przejedziesz przez pustynię, by oglądać ten luksus Sahary, a wtedy zwierzęta również nie będą potrzebne. I tylko tych wielbłądów będzie żal…  możesz ich z bliska nie pogłaskać.

Do zobaczenia –  bessalama / مع السلامة ، نحن سَنَراك ثمّ.إقضَ يوم لطيف. مع