Potrawy muśnięte poetyckimi nazwami

The dishes in the restaurant menu have poetic names. Brushes with salt, olive oil, notes, clouds and muslin quilts on meat, beetroot and carrots are supposed to testify to the elegance and refinement of the dishes served.

Spróbuj zajrzeć do restauracyjnego menu.

Kiedy weźmiesz do ręki kartę, przeżyjesz,  że tak powiem, delikatny wstrząs.  Nazwy z reguły nic nie mówią o potrawie,  chociaż jakieś informacje niby są. Taka „Kru – szynka” to zapewne ma być mała i krucha szynka,  „Egg -zaminacyjna” – to zapewne coś z jajem, lecz co? Ale „Jesienna bryza” niewiele nam mówi, zatem zmusza wyobraźnię do wysiłku. Nie ma rady, wypada zamówić, by się dowiedzieć. Okazało się, że to różne liście sałat! Co ma bryza i jesień do tej sałatki, nie ma co dociekać. Bryza to bryza, lecz czemu sałata kojarzy się z jesienią, a nie z wiosną?

Gastrojęzyk ma pobudzić wyobraźnię

a nie ukazywać przaśności zwykłego jedzenia, dlatego proszę popatrzeć na nazwy sałatek, w menu nie znajdziesz ani jarzynowej, ani po grecku, tylko „Horiatiki”, która samą nazwą dodaje szyku polskiemu talerzowi, podobnie jak  „Cesar”, a nie po polsku Cezar.  Nazwy nic nie mówią? Chodzi o to, że nie muszą, one mają wybrzmiewać elegancko i światowo. Czytam: „Król imprez”, głowię się, co to za danie, a tymczasem ten król również sałatkuje.

Poezja również w marketingu? 

Ależ bardzo proszę: „Zaskakująco namiętna Insalata Capprese”, „Terrine z koziego sera, miękkich warzyw w kroplach balsamicznej rosy”, „Ubity bawół grający o swą duszę w kości, by mięso zostało w całości”,  a dla drogiego klienta: „Deska szefa kuchni dla wychudzonych, zmizerniałych…”

Podziwiać można lirykę w zapisach dań. Co ja mówię, toż to sama poezja, a ja naiwna myślałam, że takie rzeczy tylko w wierszach. Niby to nie dawna garmażerka, skoro sama elegancja buraczano – chrzanowa. Zacznijmy od kremu, bo wszystko kremowe, jak nie krem z buraków, to kremowa nutka, ale już  z miętowym akcentem.

Dania mięsne w tej karcie nie istnieją jako stek (jeśli już to nazwany steak), polędwiczka, kurczak, kaczka.

Ubrane w nazwy

mają świadczyć o wyższości tychże mięs, zatem z nutką wasabi, chrzanu, w rytmie salsy, z twarogowym murmurando, ze śmietanową chmurką, na pomidorowym muślinie, na polu truskawkowym, na łące, w gąszczu, na posłaniu i pod kapeluszem. Umówmy się, taka polędwica po pańsku smakuje bardziej wykwintnie niż polędwica po chłopsku. Mamy niewątpliwie wyrafinowane podniebienia, więc odrobina luksusu należy się każdemu, chociażby przynajmniej w nazwie.

Poetyckie muśnięcie o wiele bardziej smakuje, dlatego wydamy majątek za ten „Stek wołowy muśnięty solą morską” lub „Pierś muśniętą oliwą”.

Bo muśnięcie musi być i musi kosztować,

by rozpływało się w ustach, a do tego muślinowa chmurka z langustynką albo innym  skorupiakiem, otulone buraczanymi nutkami, flambirowane, lakierowane czy odurzone cynamonem,  tu odurzone było ravioli. Nawet zwyczajny „Ozór na postumencie wasabi” musi leżeć, a postument to zwyczajna grzanka, jakby ktoś nie wiedział. I wszystko z dodatkiem: papieskie, królewskie, cesarskie, pańskie, czyli nie byle kogo, a w domyśle: nie dla byle kogo. Już czuję te wyższe sfery doznań. Uperfumowana wykwintność oraz wyborna wytworność królują na stołach.

Urzekać ma również erotyzm nazw

np. „Mus z łososia w objęciach cukinii”. Dobrze to wygląda, bo łosoś różowy, a ona zielona i razem w  uścisku. Gorzej, gdy leżą pod puchową pierzynką dwaj panowie: aromatyczny śledź otulony ziołowym dymem z jędrnym gniazdem ogórka lub dwie panie pod jedną kołderką, jak filet z troci na kremowo-aksamitnym wianku z marchewki. Ta troć niech sypia z kim chce, lubię marchew, ale pamiętajmy, że za tę poezję słono zapłacimy i to tyle albo aż tyle. Cóż…  jak się chce obcować ze sztuką, to nawet sztuka mięsa musi kosztować.

Czego to się nie zrobi dla samej  nazwy: „Ekstaza Indianki na kaktusie”. Rzecz gustu, ale wydaje się, że Indianka raczej nie ma tak tłustych boczków na tym patyku. Kaktusa nie widzę, może pod polskimi kapustami  ukryty, a może chodzi o przenośnię, która niezdrowo zaostrza nozdrza?

Jak nie pasuje Indianka, nie ma problemu, zamów „Kaczy kuper”, jeśli chcesz mieć murowaną zgagę…

Mnie perfumy w potrawach rozbawiły do rozpuku: „Uperfumowany czosnek”,  „Uperfumowany rosół…” oraz „Kotlet po kijowsku sikający masłem”  i ten sympatyczny błąd: „Rosół skóry”.

Niestety, nie spotkałam poetycko nazwanych ziemniaków z koperkiem i ulubionych pierogów. Gastrojęzyk  normalności nie polubił.

Zdjęcia internetowe, żeby nie było restauracyjnego lokowania