Zarobieni po łokcie

A post about toil, low pay for work in some professions. People are tired, weary, overworked and busy. They have little time to rest.

Ludzie pędzą na oślep, spieszą się, mają swoje zadania, plany, dydliny, czyli terminy na wczoraj, a tu już dziś, stąd kwasy, frustracje, zmęczenie. Podejrzewam, że wielu nawet nie czyta tego, co wrzuca na media społecznościowe, skoro nie usuwa wulgaryzmów, które przeczytają dzieci, wnuki, prawnuki, bo przecież w internecie nic nie skasujesz, nawet jak skasujesz. Zapracowanie, urobienie, narobienie są chlebem powszednim, ponieważ robota nas lubi.

Krzysztof stróżuje i dodatkowo pilnuje parkingu. Marzy, by zaprosić żonę do dobrej restauracji, ale ta mu wyliczyła, że za te amerykańskie steki musiałby wydać tyle, co dwa dni jego pracy. Na pytanie, kiedy był ostatnio w kinie, odpowiada: – W szkole na „Krzyżakach”.

Telemarketer przeszkolony, że musi wcisnąć kit, więc kituje klienta, taka praca, co ma zrobić, chociaż niesmak zostaje. Klient ma być przeświadczony, że przegrał swoje życie, bo takiej promocji nigdy już nie dostanie. I nie jest ważne, czy chodzi o mobilny internet, czy o zakup garnków. Ponieważ nie zawsze te sprzedażowe kanapki mydła i powidła przynoszą zysk, więc szef obcina telemarketerom tzw. ogony. Jak przekonać do zakupu lepszego internetu? Trzeba opowiadać klientom, że będzie można wysłuchać księdza, sprawdzić, kiedy msza i kupić różaniec prawie za darmo.  Zwykle takie nawijanie działało, ale nie mógł powiedzieć, że ten mobilny internet wyłączą za trzy miesiące, a potem trzeba płacić jak za zboże plus woły na dodatek. Cóż, sprzedawanie marzeń na taniej, jeszcze taniej i za darmo ma swoich nabywców.

Sławek był inżynierem, w fabryce był wypadek, stracił zdrowie. Lekarze uważali, że do pracy się nie nadaje, a jego przypadłość (przewlekły nieżyt oskrzeli) jest nieuleczalna. Ale renty nie dali. Niestety, walka o to, by dostał rentę była tak bolesna, że wyjechał do Szkocji. Tam zoperowano mu oskrzela, został kierowcą, ma stumetrowe mieszkanie komunalne i nie martwi się, że musi pożyczać, bo nie starcza do pierwszego.

Selekcjonerka z kolei kupuje tylko tam, gdzie promocja. Zwyczajnie nie ma za co kupować ze sklepowej pensji. Słyszała, że o ludzi trzeba dbać. Czyżby ją pominięto?

Jolka nocą wykłada towary w supermarkecie. Do domu rano przychodzi zmęczona. Dlaczego nocą? Bo w dzień dostałaby trzysta zł mniej.

Norbert pracuje przy taśmie w japońskiej firmie. Póki Japończycy tu byli na co dzień, wszystko w normie, ale kiedy przekazali władzę w ręce Polaków, nie szło wytrzymać, tak normy były wyśrubowane. Straszenie, brak szacunku, wyciskanie z człowieka jak najwięcej, bo ktoś musi się obłowić. Wyzysk człowieka przez człowieka na porządku dziennym. Sen staje się luksusem. A pamiętajmy, że w wielu miejscach kamery rejestrują, że zjadłaś kanapkę z boczusiem i rozmawiałaś z kolegą, więc to także należy w pracy ograniczyć do minimum.

Ochroniarka w markecie zatrudniona na trzy czwarte etatu, po zapłaceniu za dojazd, zostaje siedemset zł. Kiedy wczoraj podeszłam do jednej, by zapytać, czy nie wie, gdzie znajdę dany towar, odpowiedziała, że nie wolno jej rozmawiać. Ktoś też ją podgląda? Chory absurd.

Zenon jest przedsiębiorcą, czyli właścicielem firmy docinającej płyty meblowe na wymiar. Cały czas kontrolowany, ciągle musi kontrolerom wyjaśniać, że nic nikomu nie ukradł, bo to inni żyją z jego wysokich podatków. Właśnie plajtuje, nie wyrabia, bo przecież tylko niektórym się należy (Ale ktoś musi na nich zarobić).  Pozostaje radzić, niech każdy założy swoją firmę, zainwestuje oszczędności, weźmie kredyt, pracuje 12 -14 godzin dziennie, a potem niech zarobi na podatki, zusy, pensje, zakup materiału…

Tyle pokazują obrazki zmęczonych, strudzonych ludzi harujących na zwyczajny chleb z masłem. Niektórym zawsze pod górkę i pod wiatr.

Na podst. M. Szymaniak,  „Urobieni”