Zapraszam do watrowiskowej altanki

Post about meeting friends bloggers.

Dzwonki Watry zadzwoniły…

Prezent Wachmistrza dla Watry zrobił furorę, a Gucio szczekał, bo nie wiedział, co będzie się działo i na jaką okoliczność dzwonienie. Tak rozpoczęło się Watrowisko 2019, czyli coś tak normalnego jak spotkanie z różnych stron kraju od Suwałk po Opole, od Lublina po Łódź ludzi znających się głównie z blogowych komentarzy. Piękna sceneria parku  w Złotym Potoku dodawała szyku, nobliwości, sznytu i szacowności oprawy.

Chucham i dmucham na Watrowisko, jak na szklaną kulę, niech watra płonie jak najdłużej, przecież dla tego ognia  gorących serc  u powały i tych obok siebie umawiam się na otwarte pogaduchy i na te wyjątkowe dla ducha nalewki.

Nie myślcie, że tu nie ma kosmitów,

właściwie to każdy z innej planety, ale różnimy się pięknie. I cóż, że każdy charakterny, kiedy ma złote serce i pomoże w potrzebie. Także pojedzie na drugi koniec Polski, jeśli taka potrzeba, wspomoże nie tylko dobrym słowem, ale konkretem, zależy, kto i  czego potrzebuje. Są na to namacalne dowody.

Watrowisko, ta ziemia obiecana

rodzi ciepłych, empatycznych wyjątkowców, których szanuję za tę bezinteresowność, złoto serc, młodość ducha. Kiedy zaczął padać deszczyk, takiej radości i takiego osobistego zaangażowania w taniec szczęścia dawno nie widziałam. Taniec w deszczu i na zielonej murawie,  czemu nie? Mało było deszczu, więc w ruch poszła butelka, polewania nigdy dość. Trzeba przyznać, Watrowisko ma zdolną i pogodną młodzież.

W tym roku poznałam ludzi, których nie mogłabym osobiście poznać, gdyby nie Watrowisko:

Lenę o zjawiskowej, poetyckiej wyobraźni

oraz kochającego sztukę Torlina z kulturalnego blogu.

Dziękuję serdecznie za to, że byliście i za to, że mogłam czerpać energię z tych narracji w 1 osobie.

A w pawilonie stoły na bogato zastawione i łóżko do bujania, gdyby komuś zakręciło się w głowie, bo przytulanie było:

Wędlinki, które wyszły z Kneziowego  zadymiania są nie do podrobienia. Dziękujemy.

Szkoda, że nie mogę przekazać zapachu świeżo kiszonych małosolnych ogórców i słoninki Watry. Pyszności dla przezacnych gości.

A śledzie Opolskiego nadal wyjątkowo pyszne, podobnie jak hojnie krojone wędliny Knezia.

Żeby nie było, że jedliśmy niezdrowo, prezentuję zdrowiutką „leśną” sałatkę z pieczarkami i majonezem.

Bez Watry nie byłoby Watrowiska,

ale trzeba również przyznać, że bez talentu organizacyjnego i osobistego zaangażowania obojga Kneziowstwa te spotkania nie doszłyby do skutku. Szacunek i ukłony dla Was. Dziękujemy,  bo mamy ten komfort, że przyjeżdżamy na gotowe.

Nie wiem, skąd moje serce wie, jak ma bić dla tych ludzi, ale z pewnością komórki rozrusznikowe osadzone w przedsionkach i wytwarzające impuls elektryczny wskazują, a z prądem żartów nie ma.

Kocham Was, Watrowicze,

czuję się bardzo dobrze wśród Was od pierwszego dnia i niech tak zostanie. Do następnego spotkania, do Kartofliska, do zobaczyska.