Skończyłem studia, dostałem pracę w mieście

Fasting about the difficult housing situation of young people.

Sączę te opowieści młodych ludzi, na szczęście nie muszę mieć słomki, tylko ucho sprawne, by dotarły interesujące mnie wiadomości dotyczące współczesnego neokolonializmu. Na blogu „Kałuże i róże” czytam o zmaganiach lokatorki z wynajmowanymi kolejno strychami, a to przeciekający dach, a to brak ciepłej wody po drugim myciu, choć przecież współlokatorki również chcą myć naczynia, siebie, czy robić pranie. Do tego obrazu należy dołożyć procesyjne wstęgi mrówek zmartwychwstające w nocy, czy pełzające tornada owadów, skrzypiące podłogi oraz wystrój z koszmarnych snów, czyli gargulce udające podtrzymywanie kominka – atrapy oraz wszechobecne makatki.

– Wszystkim się wydaje, że młodym teraz dobrze, a to echo dawnych czasów młodości gra na nosie. Ukończyłam studia, ale pracę dostałam w mieście wojewódzkim, więc utrzymanie w takim mieście do tanich nie należy, zatem średnią krajową wydaję na utrzymanie siebie. Rodziny już  z pozostałej reszty nie utrzymam.

– Żeby mieć dach nad głową, bo rodzina mi się powiększyła, wziąłem kredyt, bo już mam zdolność kredytową, ale trzydzieści lat spłacania tych trzystu tysięcy przede mną. Mam świadomość, że jeśli noga mi się podwinie, ten sam bank to samo mieszkanie przejmie za 36% wartości, a resztę i tak spłacić muszą dzieci. Ciarki przechodzą, kiedy o tym myślę.

– Nie chcę zadłużać się, nie będę w kieszeni żadnego z banków, wystarczy, że rząd bez mojej wiedzy mnie zadłużył, więc wynajmuję wspólnie z trzema współspaczami mieszkanie, ale im więcej osób, tym więcej problemów ze sprzątaniem, ciszą nocną, życiem towarzyskim.

– Dawniej to zjawisko nazywało się komunałką, czyli nędzna egzystencja we wspólnocie mieszkań ze wspólną kuchnią i ubikacją, a klucz do niej był jeden i ciągle się przemieszczał. Wspólnota stancji, akademików i hoteli robotniczych  również była sławna i głośna szczególnie po wypłacie. Ale kto o tym pamięta?

– O tej nędznej egzystencji pisał S. Żeromski, czy Z. Uniłowski. Czytałem „Wspólny pokój”, polecam książkę, by każdy zobaczył, jak wygląda takie  życie na oczach innych: wyciskanie wągrów, wydalanie, chrapanie, choroby, masturbacje, alkoholizm, śmierć. Ta wiedza boli, gdy pisarz powoli fotografuje pięciu facetów z Parnasu, uwiecznia dzień po dniu ich życie i powolną agonię literata. Cóż, wspólny pokój był wówczas najlepszym rozwiązaniem i ucieczką przed biedą razem z nędzą.

– Teraz też młodzi skrzykują się przez internet i mieszkają we wspólnych pokojach, nawet płeć nie jest ważna, tylko dusza  do płacenia.

– Komunałka?

– Jaka komunałka, mamy XXI wiek, więc to coliving.

– Nazwa może ładniejsza, brzmi z angielska, ale zauważ, że świetlanej przyszłości nie wróży, skoro to wspólny pokój.

– Współdzielę, płacę 500 plus 250 czynsz, mam jeden pokój 18 m2, dwie wersalki. Prawie królestwo.

– To i tak nieźle. Czytałem o wynajmowaniu zaszklonego balkonu za 500 zł, ale nie chcę myśleć, jak zimę przeżyje ów balkonowiec. Chyba że w ramach colivingu dokoptuje kilka osób, to wzajemnie się dogrzeją.