Trzymać w ramionach słowa z Krakowa

Interesting inscriptions, names and vocabulary of Krakow.

Dawny Kraków kojarzył się z kwiatowymi gazonami, matowym światłem gazowych latarń, krzykliwymi roznosicielami”Kurierka”, czyli „Ikaca”, fiakrami, którzy uprzedzali pieszych zawołaniem „jeep”, by szybciej usuwali się z drogi oraz   tym odmiennym językiem.

Zapewne trudno w to uwierzyć, ale kiedyś ludzie przystawali, gdy się witali, by porozmawiać  jeden z drugim, wyrazić radość bądź troskę i patrzeć sobie w oczy. Współcześni nie dość, że mówią źle o drugim, to jeszcze muszą szukać znajomych na Fb. To są dopiero absurdalia! A kiedyś bywało tak:

– Uszanowanie profesorostwu, państwo pewnie wybrali się na spacerek? (Profesorowa to żona profesora).

– Całuję rączki pani doktorowo. (Tak pozdrawiało się niepracującą żonę lekarza).

– Czy aby pan rajca się nie przeziębi? Taki ziąb dzisiaj.

Wieść gminna głosiła, że najlepsze juble (zabawy) są w Krakówku. J. Dwornicki, aktor teatru im. J. Słowackiego zaprosił czterech kolegów do świętowania, gdyż dostał pół litra wódki. Na Krupniczej padła propozycja, by dokupić zagrychę.  Kiedy poprosił o 20 deko pasztetowej, J. Kurnakowicz złapał go za rękę – „Zwariowałeś,  aż tyle?  Kto to zje?” To się nazywa jubel, a że przy okazji oszczędny, wiadomo, jesteśmy w mieście centusiów.

W  „Domu 40 wieszczów”, „czworakach literackich” na Krupniczej 22 żony pisarzy prowadziły stołówkę. Co tam się jadało? Była czerwona polewka (pisarz A. Polewka), kotta po francusku (J. Kott, krytyk teatralny), dygaciki waniliowe ( S. Dygat, pisarz), czy kisiel katolicki (S. Kisielewski, publicysta). Wszyscy tam mieszkali i chcieli na borg, więc nic dziwnego, że bankrutują.

W tym mieście młodzi ubierali chałaty. Całe podstawówki nosiły granatowe, jednakowe odzienie; nazwa szkolne mundurki weszła na dobre dopiero po dwutysięcznym roku. Dzieci jadały grysik nie mannę, a na śniadanie kajzerkę z leberką (rodzaj wątrobianki pasztetowej).

Wielki świat chodził na wiedeńskie śniadanie do Noworola (jajko w szklance i kajzerka z masłem), teraz modne jest jedzenie w sklepie meblowym, więc wielki świat tam bywa. W osłupienie wprowadza ilość ludzi, którzy mówią, że jadą do  Ikei na śniadanie. Może chodzi o odrobinę szwedzkości? Ale nie, bo co może być szwedzkiego  w hot dogach, czy klopsikach z frytkami, przy czym kawa i herbata za darmo, oczywiście z ichnią kartą. I tu zapewne tkwi sekret, że Polacy nie po meble, a na śniadania jeżdżą do Ikei.

A kiedy przychodzi nowe, robi się od razu ciekawiej, więc zobacz „Swoją drogą”? Oczywiście, przecież nie twoją.

„Pan tu nie stał”? Pewnie, że stał, dlatego z nim  kupisz nie tyle odlotowe rzeczy, co dawne perełki, np. uchwyty do szklanek.

Kraków ma swój Loch Ness, no przecież, że fenomen, ponieważ jeziora brak, w dodatku w sierpniu nieczynny. Szkoda, taka perła…  z pianą oczywiście.

Sztuką życia krakowianina było cijanie. Ono uświadamiało światu za pomocą słów, zaśpiewu, akcentu, że pochodzi się ze Stołecznego Królewskiego Miasta zwanego Rzymem Północy.

– Co robi krakowiak? Ci ja. A wszystko za sprawą piosenki „Krakowiaczek ci ja”.

Na koniec przytoczę urokliwe słowo: inną razą. Inną razą też będzie o Krakowie.