Załóż krawatkę, jesteś w Krakowie

How is life in Krakow?

„Dzisiaj potrzebny jest konkret

i prostszy dostęp doń: 

Odczarowana dorożka

Odczarowany dorożkarz

Odczarowany koń”  (M. Zabłocki)

Odczarowany Kraków

współczesny, odarty z poezji wygląda prozaicznie, bowiem krakowianie  legendy mają w internecie, dlatego tam siedzą całymi dniami, a zdarza się, że i nocami.

O zaczarowanych dorożkarzach nie ma co marzyć, a zwyczajnych dorożkarzy praktycznie nie widać, gdyż są dorożkarki; powód banalny, panie mają większe wzięcie u turystów. Pieniądz rządzi, dyktuje i ustala zasady.

Stare Miasto

którego w KRK nie ma, rdzenni mieszkańcy praktycznie musieli opuścić, bo tu pierwsze  skrzypce grają banki, kancelarie mecenasów i knajpy przeznaczone raczej dla turystów z powodu cen, od których powieka drga i od razu opada;  taki „Szał” ma tak szałowe ceny, że gdybyś chciał tu pijać kawę, pewnie mógłbyś za jakiś czas pytać o obraz Podkowińskiego.

Zauważył to również A. Krawczuk:

„Na Rynek Główny teraz coraz trudniej jest wjechać, a przy Plantach nie można się nawet zatrzymywać. No i likwidują moją ukochaną księgarnię na Rynku. Centrum Krakowa coraz bardziej jest dla turystów, a coraz mniej – dla mieszkańców miasta. Ceny są dla turystów i oferta jest dla turystów. A wiadomo, że podróżnika z Japonii księgarnia z polskimi książkami, nawet najbardziej wartościowymi i ciekawymi, nie zainteresuje.”

Turysto, na Brackiej już nie pada

stąd smętek, susza, praktycznie cały lipiec ani kropli deszczu.  M. Zabłocki i G. Turnau muszą zmienić śpiewany tekst, nie odpowiada prawdzie. Niechby ten deszcz padał, by zmyć pokłady kurzu, niechby siąpił,  gdy konieczność trudna do zniesienia, a jeśli oczy mokre, to od łez, a nie deszczu. Zrobiła się tu patelnia, gdyby nie turyści, byłaby pustelnia.

Czym Kraków pachnie? Nie krakowską maczanką, kiełbasą krakowską, kaczką po krakowsku, a Indiami, Chinami, Gruzją, burgerami, herbatą marokańską, kebabami.

A kto się tak pięknie do wszystkich uśmiecha przed japońskim barem? Machamy i pozdrawiamy. A nieco dalej można kupić lody z matchą i tylko kolor mają ładny.

Nawet Kazimierz

nie pachnie  kuglem, macą, chałami, a bardziej  food truckiem, a pod Halą Targową z daleka czuć smażonymi kiełbaskami. Kwestią czasu jest, kiedy zobaczysz na szyi smoka po renowacji metkę z napisem „mejd in czajna”, chociaż pewnie nie od razu dojrzysz z powodu wiecznego zamglenia.

Nowe osiedla

rosną, więc wyjdź trochę dalej, a dowiesz się, że do obrzeży miasta hejnał nie dociera, smoka też nie widać, starych kamienic i bruku nie ma, za to smog czuć, coraz trudniej oddycha się, chociaż miejscowi tego nie czują, kwestia przyzwyczajenia. Ci z nowych krakowskich osiedli jeżdżą do miasta Krakowa, przecież to cała wyprawa: czterdzieści minut w jedną stronę, a jeszcze trzeba wrócić z tego starego KRK.

Nie ma tu klimatycznych podwórek, a one kryły najwięcej tajemnic, gdy w bramach załatwiało się interesy, obecnie życie toczy się w piwiarniach lub pubach. Dagny Juel  Przybyszewska grająca w bilard nie budziłaby u nikogo oburzenia, że obraza boska i skrzypce. Obyczajność nisko upadła – powiedziałaby oburzona jejmość w sukni, która kostki zakrywała, by mężczyzna ani kawałka jej smukłych pęcin nie podejrzał. Za to słotne dni damy musiały dźwigać kilogramy błota w tych krynolinach.

Wielopiętrowe blokowiska

skupione wśród wybetonowanych ulic,  blok przy bloku ze smogiem żyć nie  dają, ponieważ wśród rozgrzanych murów ludzie gotują się jak w ukropie. Przybywa osiedli, ale nie parków. Niewiele jest zieleni, co najwyżej trawa koszona tuż przy ziemi, zasuszona latem. Betonuje się coraz więcej, każdy skrawek; samochody na chodnikach i na każdej wolnej przestrzeni.  Są takie bloki,  gdzie widokiem z balkonu jest okno sąsiada lub jego balkon, więc ręce można sobie podać. Że też architekt nie płakał, jak projektował. Za takie widoki należy się me(t)al.

Smród spalin zmieszany z kurzem, przegęszczenie, hałas, kosiarki pracują od rana, taki urok nowych zabetonowanych  osiedli. I pomyśleć, że kiedyś damom przeszkadzał zapach końskich odchodów, więc protestowały przeciw koniom i dorożkom na ulicach.

Salonów również nie ma, chyba że szukamy salonów łazienkowych, paznokci, obuwia, urody, mydła i powidła.

Nic, tylko zakląć, ale krakowianie przeklinają trochę inaczej, zatem usłyszysz, że jesteś ciućmokiem, torbą, pacanem, bucem. A najsławniejsi „bucyści” to nierozłączni od ławy szkolnej L. Herdegen i S. Mrożek, którzy lubili to słowo, nawet sporządzili sobie pieczątki i śpiewali swój hymn: „Jesień – tą ręką, która nas zasmuca, / piszę na ścianie słowo „buca”. Jeżeli towarzystwo miało wrażliwsze uszy, to tzw. wyraz zastępowali słowem „wróca”.

Od razu zrobiło się kolorowo. Wróca, czemu nie…, wróca.