W żółtych płomieniach liści Złotego Potoku

About bloggers’ meeting at Kartoflisko

Dłuższe noce i krótsze dni

to czas na opowieść o  bellakartoflach  zezłoconych tym metafizycznym bólem istnienia.  Czas zobaczyć te pięćdziesiąt twarzy kartofli, a co jeden, to lepszy dziwoląg. Może lato się skończyło, ale nie dla wszystkich.

Zebrane w jednym miejscu bellakartofelki kichają na jesień i swoim zwyczajem przybyli do Złotego Potoku, by wróżyć z fusów, topić czas w wodach nalewkowych, wodach piwnych i wodach winnych oraz  prowadzić kwartety, a nawet sekstety ordynaryjno – dyskusyjne, gdyż stare wygi myślą dłuższymi zdaniami, a reszta niech myśli, że są mili i mają miodzik na ustach i słodycz w oczach.

Idę za Tuwimem, czyli jesieni i Kartoflisku na ukos

Ktoś puścił fałszywą informację, że młodsi nie będziemy, więc w każdym zawrzało. Jak to, jawna prowokacja! Wyjazdowa sobota, czas sączenia, a tu taka wieść. Nic, tylko wystosować protest, wyjść  z transparentami do lasku, ogłosić w parku, pooglądać te świerki i zatopić się w Złotym Potoku na zawsze. Tymczasem proszę, trafiło się podwójne szczęście: pajęczyna w podkowie, zwanej chomątem, czyli mamy fart.

Trzeba wiedzieć, że tu liczy się pierwszy kieliszek, drugie życie, trzecia młodość, czwarta potrawa, piąte koło, szósty zmysł, siódme niebo, ósmy uśmiech, dziewiąty raz i dziesiątka na szczęście.

Wzruszona ziemniaczaną fletnią

biorę te kartofle pod pachę i razem z nimi zatapiam się w nurcie kawaii, bo trzeba wiedzieć, że kartoflani postrzegają świat jako ciepły, pełen serdeczności, a ludzi jako miłosiernych i dobrodusznych. Dobre sobie, ludzie  i dobroć! Gołym okiem widać na wiecowym korpokartoflisku to niedostosowanie społeczne, gdy zamiast warczeć, szczerzyć kły, uśmiechają się do siebie, patrzą w oczy, rozmawiają spokojnie i delektują jedzeniem.

Tfu, bo też co oni umieją? Umieją jedynie pisać, wędzić, robić nalewki. I co z tego mają? Pytam, po co tyle zachodu? Blogowi zjedzą, wypiją, rozjadą się w swoje strony. Żeby to jeszcze ktoś chciał czytać. Niech was również nie zmylą etykiety na ozdobnych butelkach po wódkach, Gorzka Żołądkowa na pewno nie jest czerwona.

Dla ciekawych powiem jak było

bo ja tam byłam, wino i nalewkę piłam. Przeliczyć płyny na zamiary nie będzie łatwo, ale skoro taki jeden Bill Gates wypił wodę z odzyskanych ekskrementów z ubikacji i zawołał: „To było coś wspaniałego”, to czemu po wodnistych nalewkach nie mogę powiedzieć tego samego? Prelekcji o osach grzecznie wysłuchałam, głogi obmacałam, grzyby suszone widziałam, sałatek się  naoglądałam, kurkową i gulasz zjadłam, tudzież prowokacyjne pytanie dostałam. I o tym  pożytku z brody wiem coraz więcej…

Edukacja seksualna także miała miejsce

kiedy padały tematy tabu. Zgorszenie było siane, a jakże, w tym celował sam Kneź. Wyjmował te swoje kiełbaski, a wiadomo, że niektórym wszystko kojarzy się z jednym. Inni ptaszki pokazywali, więc wypadało oglądać  i ukradkiem zerkać. `Śmiem twierdzić, że nawet tęczowe myśli były, ponieważ perwersję czuło się w powietrzu, choć polityki ani śladu, a tak liczyłam na podziały…

Bez striptisu zabawy nie ma, więc obierali i rozbierali tego ziemniaka na wszelkie możliwe sposoby, a nawet zaglądali pod skórę, zbereźnicy jedni, ale czego po takim pieskim towarzystwie można się spodziewać? Kartoflowi poza gatunkiem, outlety jedne, utytłani popiołem i przesiąknięci smrodem dymu niech się smażą i wędzą, dobrze im tak! Żeby tego biednego ziemniaka rozbierać, szopkę z tego robić, liściki na nim wieszać, wstydu nie mają ci kartoflarze. I po to, by wyczytać, co w liście zapisano, tacy ciekawscy. A ja pamiętam jedno: –  W życiu może ci się znudzić wszystko, ale nie kartofle.

A gdzie lans, kochani?

Na całym świecie toczy się walka o przyciąganie uwagi, a tu na odwyrtkę. Światowy melanż jakiś ubogi, nędza z bidą. Co to za pokaz bez ścianki, czerwonego dywanu, a ja cała w domysłach, tiulach, koronkach, muślinach czekałam. Trudno uwierzyć, ale zero lansu. I co ja teraz  wrzucę na tę Facepalmę?

Liście, kurna? Świerkowe gałązki? Suszone grzyby? Krzaczki? Muchę zatopioną w szklance? Mark Zuckenberg mi świadkiem, że nikogo to nie zainteresuje, więc nie przyzna mi dodatkowych algorytmów, to skąd wezmę lajki? Z ziemniaka, twoja kurza mać? Zatem mam prośbę, kto jadł kartofle, niech chociaż kliknie polubienie.

Wiadomo, że smak mieszka w kuchni, ale gust w salonach, więc zapytowywuję: gdzie były te salony, żeby się pokazać? Gwoli prawdy, w jednym był „saloon”:  tu się nie piło, bo podobno guma od majtek tylko pije. Tu się spożywało, kochani moi. Cóż, prawie Wersal to Kartoflisko.

Bellakartoflowi po disophorolu

kręcą tymi głowami, polerują złote myśli, bo życie krótkie, czas ucieka, rozwieszają swe pozłacanie na drutach, piją ulung  (domyślni powinni wiedzieć, że herbata też podkręcona)  i na niej świat się nie kończy. Zjeżdżają się ci  hydrosommelierzy z całego kraju po to, by swą wodę niegazowaną w karafce promować, ale żeby francuskiego wina zabrakło? Wstyd i tyle, przecież miał być Wersal, gdzie zakazane leki smakują najbardziej, tymczasem  nikt wody w markowe wino nie zamienił, oj, niedobrze. W cyfrowych czasach?

Tajniaki zorganizowanej grupy

Pewnie nie wiecie, ale owe kartofle działają pod… przykrywką. Ileż można żyć bez znaków, choćby tych interpunkcyjnych, bez kropek, przecinków i na bezdechu, gdy mimozami jesień się zaczyna?

Zdjęć miałam nie dodawać, ale jeśli nie umiem ich robić, to czemu się tym nie pochwalić?

Co było wczoraj, jest przeszłością, więc nie ma po co wracać, a co będzie jutro, nie wiadomo, dlatego na Kartoflisku króluje dzień dzisiejszy. Taka to cyganeria złotopotocka z małym, złotym światem i tyle. Ja tam wprawdzie złota nie widziałam, jeno te pyry, ale jak wyciągniesz z nich „pi”,  pierwiastki, potęgi, logarytmy i jeszcze…  pomnożysz przez te procenty… Ho, ho!

Wybaczam tym złotym z Kartofliska

bo nie wiedzą, co czynią, ale typów zapamiętam raz na zawsze do końca życia. Bo są zdolni. Do wszystkiego.

Nie pytam, co Kartoflisko zrobiło dla mnie, ale zapytam, co świat zrobi, by Kartoflisko dalej funkcjonowało. Tylko patrzeć, jak za parę miesięcy znów przyjdzie Watrowisko, kury przestaną nieść, krowy nie dadzą mleka, a piszę in spe, że tego najlepszego starczy do końca życia, więc paru ludzi będzie szczęśliwszych na dogasające lata. Jechać setki kilometrów, by zobaczyć czyjeś trzeszczące stawy, czyjś wąs, brodę, uśmiech od ucha do ucha, by poklepać się po ramionach i snuć nić babiego lata, trzeba lubić ludzi albo chociaż te grule.

ZROZUMIEĆ SIĘ TEGO INACZEJ NIE DA.

Dystyngowany i w mundurku

kartofel  nie siedział, jak by się postronnym wydawało. On cały czas biegał, a to do kuchni, a to do stołu, a to do lodówki, choć trudno powiedzieć za czym. Gdy zapadł zmrok, wróciłam, gwiazd znaczących nie było, ale zaświtała myśl, by rozwinąć te skrzydła kondora, wzbić się w powietrze, wrócić do Złotego Potoku i powiedzieć: – Hej, Kartofelki, świat jest taki piękny. Tu nawet zachód słońca jest wyjątkowy.

Wzięłam kartofla na pamiątkę, a co? Inni mają kulę, ja chucham w tego dystyngowanego,  bo w mundurku, ziemniaka. A ty wypij za zdrowie tych, co z kartoflami trzymają.